Mijn Verleden, Onze Toekomst (Flikken Maastricht)

Deel 15

Na een paar weken kan ik eindelijk weer een beetje normaal lopen. Ook al gaat het soms nog wat moeilijk, ben ik allang blij dat ik van die ellendige krukken af ben. Ik mag nu ook weer beginnen met werken. Nou ja, ik mocht de afgelopen week al wel bureaudiensten doen, maar dat noem ik niet echt werken. Nu mag ik tenminste ook weer de straat op. Vandaag is het zaterdag en ik ga zometeen koffie drinken bij de ouders van Mira. Eigenlijk ben ik best wel nerveus. Wat als ze me niet mogen? Mira heeft me gezegd dat ik me er niet al te druk over moet maken, maar toch doe ik het. Gelukkig gaat Wolfs zometeen ook mee. Dat neemt toch een stukje van mijn onzekerheid weg. Wolfs heeft zo goed voor me gezorgd de afgelopen weken. Ik zou echt niet weten wat ik zonder hem had gemoeten. Ik bekijk mezelf in de spiegel en twijfel of ik mijn haar los zal laten of toch maar gewoon in een staart zal doen. 'Eva, kom je? Anders zijn we zometeen nog te laat', roept Wolfs van beneden. 'Ja, ik kom eraan', roep ik terug. Ik besluit mijn haar toch maar los te laten en loop zo snel als ik kan de trap af. Jammer genoeg is dit nog niet heel snel, maar ik mag niet klagen zegt de dokter. Volgens hem heb ik al geluk gehad dat ik er niks blijvends aan over heb gehouden en gaat mijn herstel heel snel. Mij kan het alleen niet snel genoeg gaan. Ik kan niet wachten tot ik eindelijk weer kan hardlopen, maar dat zal nog wel even duren. Als ik beneden kom, houdt Wolfs mijn jas al voor me uit. Ik kan er zo inschuiven. 

Wolfs parkeert de auto voor het huis en ik wordt ineens heel zenuwachtig. Ik voel hoe Wolfs mij aan kijkt. 'Het komt allemaal goed, Eef. Bedenk je dat die mensen jou hartstikke dankbaar zijn dat jij hun een dochter hebt gegeven' Ik knik en stap uit de auto. We lopen het tuinpad op en Wolfs drukt nog snel een kus op mijn wang. Ik bel aan en de deur wordt vrijwel meteen open gedaan door Mira. 'Hey mam, fijn dat je er bent. Zonder krukken nog wel, zie ik' Ze houdt de deur voor ons open en we stappen naar binnen. 'Ja, ik heb die ondingen maar eens weg gedaan. Was er wel een beetje klaar mee' Mijn ergernis laat ik duidelijk blijken en Wolfs en Mira beginnen te lachen. 'Kom, dan kan ik je aan mijn ouders voorstellen', zegt ze en ze leidt ons naar de woonkamer. Daar zitten haar ouders samen op de bank. Ze staan direct op zodra ze ons binnen zien komen lopen. Haar moeder stapt als eerste naar me toe. 'Goedemorgen, ik ben Maartje de Graaf en dit is mijn man John', zegt ze terwijl ze mijn hand schud. 'Eva van Dongen', zeg ik, 'en dit is mijn vriend Floris Wolfs' Er worden nog meer handen geschud en we nemen plaats op een andere bank. 'Hebben jullie zin in koffie?', vraagt Maartje en we knikken. 'Graag, mevrouw', zeg ik en wordt gelijk verbeterd. 'Zeg maar Maartje hoor'

Ze komt terug met koffie en een trommel met koekjes. 'Mira heeft ons al zoveel over je vertelt', zegt ze een haar man John knikt. 'Ja, ze is echt heel blij dat ze je eindelijk heeft mogen leren kennen. We hebben haar natuurlijk altijd onze liefde gegeven, maar we begrijpen wel dat ze benieuwd was naar wie haar biologische moeder is', zegt John. 'Ik ben u echt heel dankbaar dat u Mira heeft geadopteerd. Ik kon niet voor haar zorgen en de thuissituatie was ook niet ideaal' Ik weet niet zo goed of ik hun ook alles uit moest leggen over wat er vroeger allemaal gebeurd is. 'Mira heeft ons al het één en ander vertelt ja, en ik vind dat je een goede keuze gemaakt hebt door haar af te staan', zegt Maartje. Ik knik en kijk naar Mira. Ik zie dat ze glundert van geluk. Waarschijnlijk is ze blij dat het tot nu toe al zo goed gaat tussen haar pleegouders en mij.

Na twee uur besluiten Wolfs en ik dat het wel weer eens tijd is om te gaan. 'Bedankt voor de gastvrijheid', zeg ik terwijl Mira en Maartje met ons mee lopen naar de deur. 'Nee, jij bedankt, dat je ons zo'n prachtige dochter hebt gegeven en dat je langs wilde komen om ons te ontmoeten' 'Graag gedaan', zeg ik, 'ik vond het erg leuk om de verhalen te horen over Mira's jeugd. Ik ben blij dat jullie zo goed voor haar gezorgd hebben' 'Natuurlijk, dat is toch normaal' Ik zucht. Helaas is het niet allemaal zo normaal als zij denkt. Was het maar zo normaal. Dan had ik tenminste ook een fijne jeugd gehad. Maar aan de andere kant, dan had ik nu Mira niet gehad. Mira komt naar me toe lopen en geeft me nog snel een knuffel. 'Doei Mam' 'Doei schat', zeg ik en we lopen richting de auto. We zwaaien nog even naar Mira en haar ouders en rijden dan weg. 

'Nou, dat viel toch best mee', zegt Wolfs. 'Ja, heel erg, ik vond het eigenlijk best wel gezellig. Het zijn zulke lieve mensen' Hij knikt en slaat links af. 'Heb jij nog plannen voor vanmiddag?', vraagt Wolfs wanneer we bijna thuis zijn. 'Nee, niet echt, hoezo?' Ik ben direct nieuwsgierig. 'Ik dacht dat we wel een stukje konden gaan rijden met de motor. Het is mooi weer' Hij kijkt me aan en er verschijnt direct een grote glimlach op mijn gezicht. 'Is dat een ja?' Ik knik. 'Ja!', zeg ik enthousiast.

Wil je me blij maken? Comment & Vote ;)