Mijn Verleden, Onze Toekomst (Flikken Maastricht)

Deel 19

'Hoe is het eigenlijk met je broertje afgelopen?', vraagt Mira. Blijkbaar wil ze dus nog meer weten. Ik snap het wel waar haar nieuwsgierigheid vandaag komt. Ze wil natuurlijk weten hoe haar familie is en nu zijn we alleen dus is er niemand anders die het hoort. 'Met Maurice? Niet zo goed. Hij zit momenteel in de gevangenis', zeg ik. 'Oh, sorry', verontschuldigt ze zich meteen. 'Het geeft niet. Maurice is zwak begaafd. Daardoor begrijpt hij dingen niet zo goed en als mensen hem vragen om iets te doen dan doet hij dat. Sommige mensen hebben daar misbruik van gemaakt waardoor hij nu vast zit', leg ik uit. Ze knikt begrijpend. 'Was hij altijd al zo?' 'Nee, hij is eigenlijk zo geworden door alles wat wij thuis hebben meegemaakt. Ik denk dat de klappen en schoppen van mijn vader tegen zijn hoofd dit hebben veroorzaakt' Hierna is het even stil. Ik zie aan Mira dat ze hier over na denkt. Van haar gezicht is af te lezen dat ze medelijden met mij heeft. Dit is dus precies de reden waarom ik het mensen nooit vertel. Ik wil niet dat ze me zo aankijken. Ik wil dat ze me zien als een sterke vrouw en niet als een zielige vrouw die een verschrikkelijke jeugd heeft gehad. 'Mag ik een keer met je mee op bezoek naar Maurice? Ik wil hem graag leren kennen', verbreekt Mira mijn gedachtes. Ik knik. 'Als dat is wat je wil. Misschien kunnen we zelfs vanmiddag nog wel gaan als je verder geen andere plannen hebt' Ik besef me dat ik eigenlijk al te lang niet bij Maurice ben langs geweest. 'Graag, maar kan dat zomaar?' 'Ja hoor, ik moet dan alleen even naar de gevangenis bellen dat ik langs wil komen. Politie hè? Dan kunnen zulk soort dingen', zeg ik met een knipoog. Ik pak mijn telefoon uit mijn broekzak en bel de gevangenis. 

'Ik doe Wolfs even snel een berichtje dat ik wat later ben met eten. Wil je ook mee eten?', vraag ik Mira zodra we de auto uitstappen en richting de ingang van de gevangenis lopen. 'Nee, dankjewel, ik heb al gezegd dat ik vanavond thuis eet' Ik knik en verzend het berichtje. We gaan naar binnen en worden naar de bezoekersruimte gebracht. 'Misschien is het beter als ik eerst even alleen naar binnen ga. Maurice kan niet zo goed tegen onverwachte dingen. Ik weet niet hoe hij zal reageren als we samen naar binnen gaan', leg ik uit. 'Is goed', knikt ze en ik ga alvast naar binnen. Maurice zit al klaar aan een tafeltje. 'Hé Maus', zeg ik en loop naar hem toe om hem een knuffel te geven. 'Eva!', zegt hij bij en hij tilt me van de grond. Ik begin te lachen en hij zet me weer neer. Ik wacht tot hij gaat zitten en neem dan zelf tegenover hem plaats. 'Ik heb iemand meegenomen. Misschien weet je nog wie het is van vroeger', begin ik. 'Wie is het? Is het je collega?', vraagt hij nieuwsgierig. 'Nee, Maus, het is iemand van langer geleden. Weet je nog dat ik een dochtertje heb gekregen?' Hij knikt. 'Ongeveer drie maanden geleden heb ik besloten om haar op te zoeken. Ik heb haar gevonden en heb haar leren kennen. Nu wilde zij jou graag ook leren kennen dus heb ik haar meegenomen' 'Echt? Is ze hier? Waar is ze?', reageert hij meteen enthousiast. Hij springt op van zijn stoel en ik zie een bewaker al onze kant op komen lopen. 'Maurice, doe maar even rustig. Ga maar weer even zitten en dan haal ik haar op', probeer ik hem rustig te krijgen. Hij knikt en gaat braaf weer zitten. Ik sta op en loop naar de deur om Mira naar binnen te halen. 'Hij is er klaar voor', zeg ik en ze volgt me naar binnen. Ik zie hoe de ogen van Maurice groot worden en moet een beetje lachen. Waarschijnlijk ziet hij nu ook hoe veel wij op elkaar lijken. Mira loopt naar hem toe en benadert hem voorzichtig. 'Hallo Maurice, ik ben Mira, je nichtje' Ze steekt haar hand naar hem uit maar daar neemt hij geen genoegen mee. Hij slaat direct zijn armen om haar heen. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Het is fijn om te zien hoe blij Maus hier mee is. Voorzichtig laat hij haar weer los, alsof hij bang is dat ze direct weg zal gaan als hij haar los laat. Mira loopt weer naar mij toe. 'Ga maar zitten', zeg ik,'ik blijf wel even staan' Ze gaan allebei zitten en Maurice begint enthousiast tegen Mira te vertellen wat hij hier de laatste tijd allemaal heeft gedaan. Ik zie hoe vrolijk Mira hier van wordt. Dat ze blij is dat hij haar direct zo vertrouwt. Ik leg mijn handen op haar schouders en knijp er zachtjes in. Ze draait haar hoofd naar me toe en schenkt mij een blik die voldoende zegt. Op deze manier bedankt ze mij dat ik haar heb meegenomen.

Ik zwaai Mira uit wanneer ze wegfietst en ga daarna naar binnen. Zodra ik de trap af loop vult mijn neus zich met een heerlijke geur. Blijkbaar is Wolfs weer eens aan het koken. Ik stap de keuken binnen en zie dat hij mij nog niet thuis heeft horen komen. Voorzichtig loop ik op mijn tenen zijn kant op. Hij staat met zijn rug naar me toe en ik hoop dat hij zich niet zal omdraaien. Wanneer ik dicht bij hem in de buurt ben spring ik op zijn rug en sla ik mijn armen van achteren om zijn nek. Hij schrikt en moet moeite doen om zijn evenwicht te bewaren. Als een reflex pakt hij direct mijn benen vast zodat ik niet val. Ik lach en druk kusjes in zijn nek. Met een hand pakt Wolfs me bij mijn middel en probeert hij mij naar voren te draaien. Na enige moeite hang ik nu als een soort aapje om zijn nek. Ik kijk hem aan en hij drukt een kus op mijn lippen. Hij zet een paar passen opzij en zet mij neer op het aanrecht. 'Hoe was het bij Maurice?', vraagt hij. Mijn benen heb ik nog steeds stevig om zijn middel geslagen. 'Wel goed, hij was erg blij dat ik langskwam en dat ik Mira meegenomen had. Eigenlijk was ik een beetje bang hoe hij op haar zou reageren, maar hij vond het juist heel leuk om haar te zien', vertel ik. Wolfs knikt en leunt naar mij toe. 'Daar ben ik blij om', fluistert hij in mijn oor. Hij kust me vlak onder mijn oor en glijdt dan voorzichtig met zijn lippen richting mijn mond. Ik weet niet wat me overkomt, maar ineens kan ik me niet meer inhouden en begin hem wild te zoenen. Blijkbaar heeft hij er geen problemen mee want hij zoent mij net zo wild terug. Met mijn handen woel ik door zijn haar en streel ik over zijn rug. Zijn handen doen hetzelfde bij mij en ik voel de passie door mijn lichaam gaan. Snel knoop ik zijn overhemd los en gooi ik het op de grond. Niet veel later volgt mijn eigen shirt. Zijn lippen verplaatsen zich naar mijn nek en ik trek hem zo dicht mogelijk tegen mij aan. Dan horen we het geluid van een overkokende pan en maakt Wolfs zich los van mij. Ik probeer hem met mijn benen nog vast te houden op zijn plek maar dit is tevergeefs. Ik slaak een diepe zucht en wil van het aanrecht afspringen om mijn shirt weer aan te doen, maar wordt tegengehouden door Wolfs. 'Waar dacht jij heen te gaan, schat? Ik ben namelijk nog helemaal niet klaar met jou', zegt hij. Ik hoor het verlangen in zijn stem en een rilling loopt over mijn rug, wetend dat mijn verlangen naar hem op dit moment nog groter is. Uit mijn ooghoeken zie ik hoe Wolfs het gas uitdraait. Hij draait zich naar me om en tilt me op. Voorzichtig zet hij mij weer neer op het aanrecht. Ik breng mijn lippen naar de zijne en we gaan verder waar we gebleven waren, hopend dat we dit keer niet gestoord zullen worden.

Zo'n twee uur later zitten we allebei aan tafel met een bord dampende spaghetti voor onze neus. Gelukkig was de spaghetti alsnog gelukt nadat we ons hadden laten afleiden. 'Had je vanmiddag nog een beetje geslapen?', vraagt Wolfs. Ik knik. 'Ja, ongeveer twee uur, totdat Mira me kwam wakker maken' 'Ja, ik dacht, zij is toch vrij dus kan ze wel even kijken bij jou of alles goed gaat' Ik glimlach naar hem als antwoord en eet verder rustig mijn spaghetti op. 'Is er nog meer?', vraag ik wanneer ik mijn bord leeg heb. Wolfs kijkt me een beetje verbaast aan, maar staat op met mijn bord en loopt naar de keuken. Hij komt terug met een nieuw gevuld bord met spaghetti. Ik heb deze voor de helft op wanneer ik vol zit. Ik leun achterover in mijn stoel en klop een mijn buik. 'Wat dacht je, ik heb net en tussen de middag aardig wat calorieën verbrand, dus kan ik ook wat meer eten', plaagt Wolfs. Ik lach en sluit mijn ogen. Ineens voel ik een waas van vermoeidheid over me heenkomen. Ik gaap en sta op. 'Vind je het heel erg om alleen af te ruimen? Ik ben dood op' Ik loop om de tafel heen naar hem toe en hij trekt me bij zich op schoot. 'Ik zie het. Ga maar lekker slapen, schat. Zal ik zometeen, als ik alles opgeruimd heb, bij je komen liggen?' 'Als je dat wil, dan graag' 'Dan ruim ik dit even op en dan kom ik', zegt hij gebarend naar de tafel. Ik druk nog snel een kus op zijn mond en sta dan op. 'Slaap lekker', hoor ik nog achter me wanneer ik al halverwege de trap op ben.