Mijn Verleden, Onze Toekomst (Flikken Maastricht)

Deel 14

Ik voel me vreemd. Ik voel me zwak. Ik doe mijn best om mijn ogen open te doen, maar het lukt niet. Ik hoor gepraat. Wacht, ik ken die stem, is dat niet Wolfs? Hé, nog een stem, Mira? Ik blijf proberen mijn ogen te openen en uiteindelijk lukt het. Ik kijk om me heen. Waar ben ik? Deze plek ken ik niet. Wanneer ik naast me kijk, valt mijn blik op het infuus. Dat is wanneer ik me realiseer dat ik in het ziekenhuis lig. 'Mam?', hoor ik van de andere kant komen en ik draai mijn hoofd naar haar toe. 'Oh mama, ik ben zo blij dat je weer wakker bent. Ik was zo geschrokken. Ik hoorde een knal en ik hoorde je schreeuwen', zegt ze terwijl ze haar armen om mij heen slaat. 'Ik dacht dat ik je kwijt zou raken, net nu ik je eindelijk heb leren kennen, ik was zo bang' Ze begint te huilen en ik strijk met mijn hand over haar rug. 'Rustig maar, het is goed, ik ben er nog' Ik kijk over haar heen naar Wolfs en hij lacht naar me. Op dat moment gaat de deur open en ik zie dat Fleur binnen komt. 'Hey, Eva, hoe is het nu met je?', vraagt ze direct als ze binnenkomt. Mira laat mij weer los en Fleur geeft mij ook een knuffel. 'Wel goed, alleen een beetje last van mijn been. Hebben jullie al een dokter gesproken?' Ik vraag me ineens af hoe de operatie is gegaan en eigenlijk ben ik ook best wel nieuwsgierig naar wat er verder allemaal is gebeurd, maar dat moet maar even wachten. 'Ja. De dokter zei dat de operatie prima is verlopen. Ze hebben de kogel kunnen verwijderen en na wat ze hebben kunnen zien heeft het niet veel schade aangericht. Wel had je veel bloed verloren dus hebben ze je een bloedtransfusie gegeven', zegt Wolfs. Nu is het zijn beurt om mij een knuffel te geven en dat doet hij ook. Hij pakt me stevig vast en geeft me daarna een liefdevolle zoen. Als ik daarna weer om me heen kijk, zie ik dat Mira nog steeds erg aangedaan is. Ook Fleur ziet het en ze besluit in te grijpen. 'Kom, Mira, we gaan even naar beneden wat te drinken halen', zegt Fleur en ze slaat haar arm om Mira heen. Mira knikt en laat zich gewillig meevoeren door Fleur. 'Ik ben zo terug hoor, mam', zegt ze nog snel tegen mij voordat ze de kamer uit lopen. 

'Wolfs, wil je bij me komen liggen?' Eigenlijk durfde ik het niet zo goed te vragen, maar ik wil het gewoon te graag. Hij knikt en komt naast me liggen. Hij slaat zijn arm om me heen en ik leg mijn hoofd op zijn borst. 'Wat is er allemaal gebeurd nadat ik neergeschoten werd? Hebben ze de dader nog kunnen pakken?' 'Ja, dankzij jouw dochter' Ik kijk hem verbaasd aan. Wat heeft Mira hiermee te maken. 'Hoe bedoel je?', vraag ik dan ook. 'Toen je haar aan de telefoon had, heeft ze gehoord dat die man naar je schreeuwde en daarna hoorde ze een knal en hoorde ze jou schreeuwen. Ze had direct door dat er iets niet klopte, helemaal nadat de verbinding werd verbroken. Daarna heeft ze direct de politie gebeld en uitgelegd wat ze gehoord had. Marion en Romeo werden gestuurd om te kijken wat er bij de juwelier aan de hand was. Nog voordat de overvallers konden vertrekken, kwamen zij binnengestormd samen met de AE. Daarna zijn wij met de ambulance naar het ziekenhuis gegaan en ben jij direct geopereerd. Ik heb Mira gebeld om haar uit te leggen wat er was gebeurd en ze is direct hierheen gekomen. Ze was echt heel bezorgd, net als ik' 'Dankjewel, dat je haar gebeld hebt', zeg ik en geef hem een kus op zijn wang. 'Natuurlijk heb ik haar gebeld. Ze is je dochter' Hij geeft me een kus op mijn voorhoofd. Ik til mijn hoofd op van zijn borst en kijk hem aan. Even kijken we elkaar aan en daarna druk ik mijn lippen op de zijne. Hij zoent me terug en zo liggen we daar een tijdje tot we onderbroken worden door onze dochters. 'Nou, Mira, volgens mij kunnen we maar net zo goed weer gaan, want die twee hebben het al gezellig genoeg zonder ons', lacht Fleur en Mira lacht met haar mee. 'Nee hoor, kom er rustig bij', zegt Wolfs en wij beginnen ook te lachen. Wolfs stapt van het bed af en neemt plaats op een stoel. 'Ik heb nog wat voor je meegenomen', zegt Mira en ze haalt een klein beertje achter haar rug tevoorschijn. 'Ah, wat lief, dankjewel', neem ik het cadeautje dankbaar in ontvangst. Het is een klein beertje met een hartje in zijn handen waarop staat I love you. 'Wolfs vertelde me net wat je gedaan hebt. Echt goed van je dat je direct de politie gebeld hebt' Ik ben trots op haar en dat laat ik dan ook duidelijk merken. 

We zitten nog even gezellig te kletsen wanneer de dokter binnenkomt. 'Zo, gezellig hier', zegt hij en komt naar me toe lopen. 'Maarten Ruibergen, ik heb u vanmiddag geopereerd', stelt hij zich voor, 'hoe voelt u zich, mevrouw Van Dongen?' 'Goed, alleen nog een beetje moe' 'Hoe is het met de pijn?' 'Aanwezig, maar draaglijk', geef ik braaf antwoord. 'Dat is mooi. De operatie is goed verlopen en zoals het er nu naar uit ziet houdt u er geen blijvend letsel aan over. Vannacht willen we u graag nog een nachtje houden ter observatie en dan mag u morgen naar huis' Ik knik en bedank de dokter wanneer hij gaat. Ik heb helemaal geen zin om hier vannacht te moeten blijven, maar ik heb niet echt een keus. 'Één nachtje stelt niks voor, Eef', zegt Wolfs. Af en toe heb ik echt het vermoeden dat hij mijn gedachten kan lezen of zoiets. 'Weet ik', zucht ik, 'maar dat betekent niet dat ik het leuk vind' Op dat moment wordt er geklopt op de deur en komt Marion binnen stappen. 'Wat een drukte hier', zegt ze. 'Hey, Eva, hoe gaat het?' Ze komt aan mijn bed staan en ik haal mijn schouders op. 'Wel goed. Ik mag morgen naar huis' 'Dat is snel. Ik schrok wel hoor vanmiddag toen we dat telefoontje kregen van Mira. Je had me wel eens mogen vertellen dat je een dochter had', zegt ze terwijl ze doet alsof ze boos op me is. 'Ja, sorry', zeg ik beschaamd. 'We hebben het er nog wel een keer over', ze knipoogt naar me en ik voel me toch wel een beetje schuldig dat ik het haar niet verteld heb. 'Je mag trots zijn op die dochter van je' 'Dat ben ik ook', zeg ik en schenk Mira een dankbare glimlach. Daarna kijk ik even naar Wolfs en probeer naar hem te seinen of ik het Marion mag vertellen van ons. Hij knikt. 'Er is nog iets wat ik je moet vertellen', begin ik en ik zie dat ze ineens heel nieuwsgierig wordt. 'Wolfs en ik zijn officieel samen' De lach op mijn gezicht kan op dit moment niet groter worden. 'Echt?', vraagt ze en ze kijkt van mij naar Wolfs en weer terug. We knikken allebei en ze slaat haar armen om me heen. 'Ik ben zo blij voor je, Eef. Het heeft wel lang geduurd, maar goed dat jullie het eindelijk hebben toegegeven' Ik hoor Fleur lachen. 'Zie wel, ik ben niet de enige die er zo over dacht'. We moeten allemaal lachen, maar snel wordt ik weer serieus. 'Marion, wil je dit nog even voor je houden? Als Mechels dit te weten komt dan mogen we waarschijnlijk niet meer samen werken dus eigenlijk willen we het nog even geheim houden', leg ik uit. 'Ik hou mijn mond', zegt ze en ze maakt een gebaar alsof ze haar mond op slot doet.