Mijn Verleden, Onze Toekomst (Flikken Maastricht)

Deel 9

'Zullen we even naar buiten gaan? Het is mooi weer en dan kunnen we daar rustig verder praten', zeg ik zodra ik terug kom met de Chocomel. Ze knikt en staat op. Samen lopen we de spreekkamer uit. Wanneer we voorbij Wolfs lopen, knipoogt hij naar me en steekt hij zijn duim naar me op om me succes te wensen. Ik glimlach naar hem en voel mijn wangen een beetje rood worden. Wat is hij toch lief voor me. We lopen naar het park tegenover het bureau en gaan daar samen op een bankje zitten. 'Die collega van je, hoe heet die ook alweer, Wolf? Daar kan je wel goed mee opschieten, of niet?', vraagt Mira. 'Wolfs. Ja, daar kan ik inderdaad goed mee opschieten, hoezo?', antwoord ik. 'Het viel me gewoon op, hoe hij naar je keek en ik hoorde jullie lachen toen je drinken voor mij ging halen'. 'Uhmm... Hij is een goede vriend van me'. Even twijfelde ik of ik het haar moet vertellen, over Wolfs en mij, maar het lijkt me beter als ik daar nog even mee wacht. Ze kijkt me aan met een blik alsof ze wel weet wat er gaande is, maar ze besluit er verder niet op in te gaan. 'Mira, ik wil je graag uitleggen waarom ik de keuze heb gemaakt om jou af te staan. Dat ik niet voor je kon zorgen, zoals in de brief staat, is waar, maar er is meer. Het is geen fijn verhaal, maar ik wil dat je het weet. Denk je dat je er klaar voor bent?', ik kijk haar aan en ze knikt. 

Ik vertel haar over mijn jeugd, over wat mijn vader met mij en Maurice deed. Ik zie dat ze het moeilijk heeft en pak haar hand. Ze kijkt me aan en glimlacht naar me door haar tranen heen. Even wil ik ermee ophalen het te vertellen. Het valt me zwaarder dan ik had verwacht en de tranen rollen over mijn wangen. Ik kijk haar aan en ze knikt aanmoedigend naar me om door te gaan. Ik slik en knijp mijn ogen hard dicht om de tranen te stoppen. 'Toen ik veertien was, ontdekte ik dat ik zwanger was van jou. Ik hield het verborgen voor mijn vader, maar toen hij erachter kwam, sloeg hij me bond en blauw. Ik wilde het niet weg laten halen en daar was het sowieso al te laat voor. Ik mocht niet meer naar school en kwam alleen voor doktersafspraken het huis uit. Mijn vaders mishandelingen bleven gewoon doorgaan. Op 21 maart 1994 werd je geboren, zoals je weet. Ik wilde niet dat je op zou groeien in een omgeving vol geweld en wist dat ik niet goed voor je zou kunnen zorgen. Ik besloot je af te staan voor adoptie zodat je de kans had op een gelukkige jeugd en een goede toekomst. Het deed me zoveel pijn om je achter te laten, maar ik wist dat dit het beste was voor jou.' Zo, het was eruit. Ik blijf een tijdje voor me uit staren totdat ik haar in mijn hand voel knijpen. Ik kijk haar aan en ze slaat haar armen om me heen. Samen huilen we. De tranen rollen over onze wangen, maar dat maakt ons even niks uit. Wanneer we uitgehuild zijn, maken we ons los van elkaar. Ik kijk haar aan en een lach verschijnt op mijn gezicht. 'Ik ben zo blij dat je naar me hebt willen luisteren en dat je niet meteen geweigerd hebt om mee te gaan naar het bureau toen Wolfs het je vroeg.' 'Natuurlijk ben ik mee gegaan, hier heb ik zolang op gewacht. Het spijt me zo dat je dit allemaal hebt moeten meemaken. Mijn ouders hebben nooit verzwegen dat ik geadopteerd was. Zodra ik oud genoeg was om het te begrijpen, hebben ze het allemaal uitgelegd. Voor mijn vierde verjaardag kreeg ik jou ketting. Sindsdien heb ik hem nooit meer af gedaan. In het begin was ik kwaad, ik voelde me in de steek gelaten, maar mijn ouders hebben mij verteld dat ik blij moest zijn met wat ik had en dat ik niet boos op je mocht zijn, omdat jij er niets aan kon doen dat je niet voor me kon zorgen. Ze vertelden mij dat het jou waarschijnlijk ook veel pijn had gedaan, maar dat je had gekozen voor wat het beste was voor mij. Ik snap nu dat het voor jou heel erg moeilijk is geweest en ik ben je dankbaar voor wat je voor mij gedaan hebt', zegt Mira en ik weet even niet zo goed wat ik moet zeggen. Snel drink ik mijn Chocomel op en kijk naar de grond. 'Zou je...', begin ik maar de twijfel slaat toe, 'zou je contact met mij willen blijven houden?', vraag ik uiteindelijk toch maar. Ik weet dat het tot nu toe allemaal goed is gegaan, maar toch blijft de onzekerheid. 'Ik wil niets liever', is haar antwoord en een grote glimlach verschijn op mijn gezicht. We kijken elkaar aan en beginnen te lachen. 

'Gezellige boel hier', horen we ineens achter ons. Ik draai me om en kijk in het lachende gezicht van Wolfs. Ik schuif iets op en hij komt naast me zitten. 'Wat dacht je ervan, zullen we zo naar huis gaan, of wil je nog even gezellig blijven kletsen met je dochter', vraagt hij. Bij het woord dochter wordt ik even warm van binnen en mijn glimlach wordt nog groter. 'Is het al zo laat?', vraag ik. 'Zes uur', antwoord Wolfs. De tijd is blijkbaar voorbij gevlogen zonder dat ik het doorhad. 'Ja, ik moet ook zo naar huis, ze zullen zich wel afvragen waar ik blijf', zegt Mira. 'Kom je anders gezellig een keer bij ons eten?', vraagt Wolfs en hij slaat zijn arm om mijn schouder. 'Dat lijkt me leuk', zegt ze en ik zie haar kijken naar de arm om mijn schouder. 'Ik geloof dat je mij nog wat uit te leggen hebt', zegt ze tegen me en ik voel mijn wangen rood worden. 'Uhm... Ja, uhh, Wolfs is mijn vriend. Eigenlijk mag het niet omdat we ook werkpartners zijn, maar we houden het nog even voor ons.' Ze knikt begrijpend en begint te lachen. 'Ik wist het!', zegt ze en Wolfs en ik lachen met haar mee. 'Ik ga maar eens naar huis', zegt ze en ze staat op. Ik volg haar voorbeeld en haal mijn kaartje uit mijn zak. 'Hier heb je mijn kaartje. Je kan me altijd bellen en stuur me alsjeblieft even een berichtje zodat ik jou nummer ook heb' 'Zal ik doen', zegt ze en ze pakt haar telefoon om mijn nummer direct in te voeren. 'Zullen wij je even naar huis brengen, anders moet je misschien zover lopen', vraagt Wolfs. 'Graag', zegt ze en samen lopen we naar de auto. 

'Heb je morgenavond iets te doen?', vraag ik wanneer we bijna bij haar huis zijn. 'Nee, volgens mij niet, maar ik zal zo thuis even kijken', antwoord ze. 'Oke, als je kan, wil je dan morgenavond bij ons komen eten?' 'Lijkt me gezellig', zegt ze en ze stapt uit. Ik stap ook uit en geef haar een knuffel. 'Dankjewel dat je me de kans hebt gegeven om het allemaal uit te leggen', zeg ik. 'Nee, jij bedankt, dat je me bent komen opzoeken'. We kijken elkaar lachend aan en daarna loopt ze richting het huis. 'Doei, Mira' 'Doei Mam', hoor ik nog net voordat ik de deur van de auto dicht doe.

Vote & comment =)