İLANİHAYE

×KIRKSEKİZİNCİ BÖLÜM×

Akşama doğru uyanmıştım. Annemden her ne kadar ayrılmak istemesemde uyandığında tüm bu olanları hatırlamayacağını biliyordum. Onu uyandırmamaya dikkat ederek yanından kalktım. Başına bir öpücük kondurup uzun uzun baktıktan sonra hastaneden ayrıldım.

× × ×

Eve geldiğimde çocuklar karşıladı beni.

"Nerelerdeydin gülüm?"

"Annemin yanında."

Bir şey demeyerek başını salladı Aras.

"Bugün beni hatırlamasa da güzel bir şey oldu." diyerek koltuğa oturdum.

"Ne oldu?" diye sordu Yağız.

"Bana beni sevdiğini söyledi. Kalbinin öyle söylediğini söyledi. Ve bana masal anlatarak onun yanında ona sarılarak uyumama izin verdi." Ağlamamak için başka yerlere baktım.

"Bu çok güzel bir haber. Günün birinde seni hatırlayacak. Tüm yaşadığın acılar son bulacak kardeşim. Annen yanında olacak. Miray yanında olacak."

"Umarım Aras."

"Poki'nin adı geçmişken bugün onunla konuştuk."

"Ne? Ne zaman?"

"Öğlen. Ona her şeyi anlattık. Bize kızacaksanda kız. Sonunda mutlu olacaksan bir sürü azar yemeye razıyız."

"Size neden kızayım? Nasıl kızayım? Kardeşlerimsiniz benim. Bugüne kadar hep yanımdaydınız. Hâlâ da öylesiniz. Hayatımda olmasaydınız ne yapardım bilmiyorum."

"Valla Berkhan aşkım çok üzülürdün. Yani bir de buna benim gibi mükemmel bir insan eklenince iki kat daha fazla üzülürdün."

Dediğine güldüm. "Manyaksın oğlum sen."

"Ama mükemmel bir manyak. Lütfen bu detayı atlamayalım."

Hep birlikte güldük.

"Heh şöyle! Gül be gülüm! Sana mutsuz olmak yakışmıyor."

"Aynen. Bu arada Poki seni affedecek. Yani ben %99.9 öyle hissediyorum. Seni affetmesi için zamana ihtiyacı olduğunu söyledi. Yani bu ne demek oluyor? Seni affedecek demek oluyor."

"Gerçekten mi? Böyle mi söyledi?"

"Evet. Gerçekleri öğrenince seni anlayacaktır demiştim."

Mutluluktan ayağa kalktım. "Ciddisiniz?"

"Evet. Yine eskisi gibi olacaksınız. Berkhan'ın Miray'ı." dedi Aras.

"Siz var ya mükemmelsiniz!" diyerek ikisine de sıkıca sarıldım.

"Biliyorum, biliyorum." dedi Yağız.

Güldükten sonra o da sıkıca sarıldı.

× × ×

Miray'ın Ağzından:

Merdivenlerden çıkarken Naciye Teyze ile karşılaştım.

"Kız çirkin. Nerden böyle?"

"Gezmeden."

"Anca gez zaten."

Bir şey demeyip boş boş bakınca, "Ne oldu? Ne bu hâl?" diye sordu.

"Yok bir şey. İyiyim."

"Belli, belli. Üzgün olman çok umurumda değil gerçi ama neyse."

"Naciye teyze kusura bakma ama uğraşamayacağım seninle bugün. Görüşürüz."