İNTİKAM MELEĞİ (TAMAMLANDI)

37. BÖLÜM

Hiç kimse başarı merdivenine eleri cebinde tırmanmamıştır.

🌹🌹🌹🌹🌹

Kerem'in annesinin o bakışlarından rahatsız olduğum için istemsizce gözlerimi kaçırdım. Diğerleri de şaşırmışlardı o bakışlar karşısında. Neden bana öyle bakıyor ki?

Kerem'e baktığımda anlamaz gözlerle bakıyordu annesine.

"Anne, sen bir şey söylemeyecek misin?" diye sordu. Annesi ise hâlâ bana bakarak soğukça sırıttı.

"Söyleyeceğim tabi, söyleyeceğim." derken bana doğru gelmeye başlamıştı. Hâlâ anlamamış gözlerle ona bakıyorduk hepimizde. Aramızda bir adımlık mesafe kaldığında durup o nefret dolu bakışlarıyla tıslar bir şekilde konuşmaya başladı.

"Sen, sen benim kızımı elimden alan kızsın! Sen yaptın! Kızımı, Elif'imi benden alan kız sensin!" dediğinde anlamıştım o bakışlarının sebebini. Hiç bir şey söylemedim. Ne söyleyebilirim ki? Acaba kızının yaptıklarını biliyor mudur ki? Hemen Kerem'in babası uyarır bir ton da;

"Vildan." dedi. Adının Vildan olduğunu öğrendiğimiz Kerem'in annesi ise ona bakıp, "ne Vildan Mehmet yaa, ha! Ne! Bu kız, benim biricik Elif'imi aldı benden. Aldı. Ne yapayım, alkış mı tutayım? Bunu mu istiyorsun." daha sonra da tekrar bana bakmaya başladı aynı öfkeli bakışlarla. Ağzımı açtığım sırada bir şey söyleyemeden Kerem'in de aynı uyarıcı bir sesle, "anneee, yapma." demesi bir oldu. Vildan hanım da hiddetle bağırarak konuşmaya başladı.

"Yeter, susun artık! Bana bu kızı savunmayın. Elif senin de kızındı. Ve, senin de kardeşindi!" aynı zamanda Kerem ve eşine bakıyordu. Göz ucuyla Kerem'e baktığımda onunda sinirlenmiş olduğunu gördüm. Bakışları bunu açıkça belli ediyordu çünkü.

"Asıl sana yeter anne! Kes artık şunu! Yalan söyleme artık bana! Ben Elif'in babamın öz kızı, ve benim de öz kardeşim olmadığını biliyorum!"

KEREM'İN AĞZINDAN

Annem ve babam bana şaşkınlıkla bakıyorlardı. Elif'in benim üvey kardeşim olduğunu bilmediğimi sanıyorlardı çünkü.

Aslında ben bunu sonradan öğrenmiştim. Bir gün annemin babamla konuşmalarını duyduğumda öğrendim. Benim adım geçtiğinde ise dinlemeyi tercih ettim ve bu gerçeği öğrendim.

Elif benim üvey kardeşim. Ben 3 yaşındayken annemle babam bir kavga yüzünden boşanmışlar. Ve bunu da bana yansıtmamaya çalışmışlar. O süre zarfında da annem boş durmamış ve bir adamla ilişkiye girmiş. Tabi o konuşmalarda, adamın, annemin içeceğine bir ilaç katmış olduğunu duymuştum. Ama sonuçta o gece ilişkiye girmiş başka bir adamla. Ve annem de o adamdan Elif'e hamile kalmış. İşin ilginç tarafı ise adamın, annemi hamile bıraktığından hiç haberi olmamış. Annem saklamış, söylememiş. Annem daha sonra çok pişman olmuş babamdan boşandığına. Hem ben, hem de Elif babasız büyümesin diye babamdan özür dilemiş. Babam da annemi hâlâ çok sevdiği için özrünü kabul etmiş ve böylelikle de yeniden evlenmişler.

Babamın kalbi iyilikle dolu olduğu için de Elif'i kendi kızı gibi benimsemiş. Onu benden ayırmamış. Ama tabi ikisi de bu gerçeği benden saklamışlardı. Fakat ben sonradan da olsun öğrendim yine de. Ama Elif başından beri herşeyi biliyordu. İşin asıl tuhaf tarafı ise Elif'in öz babası Kuzey'in babası. Yani aslında ikisi kardeşler. Ve bunu da Kuzey bilmiyor. Nasıl söyleyeceğimi de bilmiyorum ki. Ya da, söylemeli miyim acaba? Tabi Elif bunu da biliyordu. Ama artık o yok.