ᴀᴍɪʏᴀɴᴇ ᴍᴀꜱᴜᴍ🕊 (Kırık Kalpler Serisi 1, 2, 3)

ᴛᴀɴɪᴛɪᴍ

Beni @ozlem_okatan
buradan takibe alabilirsiniz.

Birde oylarınızı ve yorumlarınızı eksik etmeyin.

Tereddütle ağlamaktan kısılan sesimi bulmak için boğazımı temizledim;

"Kimse var mı ?"

Sessizlik...

"Yardım edin! Kimse yok mu ?"

Sessizlik...

"Lütfen..." boğazımdan bir hıçkırık kaçtı. "Lütfen yardım edin! Ne istiyorsunuz benden!?" Derin bir nefes alıp kapıya vurdum.

Sert bir yumruk.

Bir kez daha.

Bir kez daha.

"Bakın." dedim açıklamaya çalışarak. "Abimi nereden? Tanıyorsunuz bilmiyorum! Size ne yaptı? Onu da bilmiyorum! Ama bu şekilde olmaz. İzin verin konuşalım."

Sessizlik sinir bozucu bir şekilde tüm ortamı ele geçirmeye devam etti.

"Uzun zamandır abimi görmedim." Beni duyan var mıydı bilmiyordum ama deneyecektim. "O...o uzun zaman önce gitti." Bu sefer boğazımdaki yumrunun sebebi başkaydı. Konuşabilmek için yutkunmayı denedim.

"Annemle beni bırakıp gitti. Şu anda tam olarak Nerede? Yaşadığını bile bilmiyoruz. İnanın bana...lütfen." Umutsuzlukla başımı kapıya yasladım. "Biz size hiçbir şey yapmadık. Ben size hiçbir şey yapmadım. Bu yüzden lütfen...lütfen bırakın gideyim." Gittikçe gücünü yitirdi sesim. Fısıltıya kucak açtı.

"Ben size bir şey yapmadım..." Gözlerimden bir damla düştü soğuk zemine. Ardından diğeri aldı yerini hemen yanında bir sonraki...

Burnumu çekip derin bir nefes aldım. "Eğer abim size kötü bir şey yaptıysa..." Bu ihtimali düşünmek bile istemiyordum. "Eğer para borcu varsa? Geri ödeyebilirim." Dedim ikna etmeye çalışarak. Bankadan kredi çekerdim, az çok biriktirdiğim ne varsa verirdim. Yeter ki beni annemden ayırmasınlardı. Oğlunu uzun zaman önce kaybetmişken kızını da kaybederse canlı canlı ölürdü o. Nefes alamaz, böyle bir acıya bir kez daha göğüs geremezdi. yalvarışlarımın tek nedeni kendimi kurtarmak değildi. Annemi de kurtaracaktım. Buna mecburdum!

Sessizlik devam etti...ve süregeldiği tüm bu zaman boyunca yaktı beni.

En sonunda sinirle nefes verip oturmaktan uyuşan bacaklarıma aldırmadım ve cama yöneldim. Belki de beni umutsuzluğa boğan bu sessizlik benim kurtuluş sesimdi. Eğer evde beni duyan kimse yoksa yakalayacak kimse de yok demekti. Pencereye yaklaşıp camı açmayı denediğimde beklediğim gibi kilitliydi. Ama bu beni durduramayacaktı. Cama fırlatabileceğim sert bir şey aradım etrafta. Gözlerim serum askısına ilişirken elime alıp ayak kısmındaki lastikleri çıkardıktan sonra o kısmı cama gelecek şekilde çevirdim.

Hadi Melek, Yapabilirsin !

Sırtımı kapıya verecek kadar geri gittikten sonra kollarımı gergin hale getirdim ve tüm gücümle koşarak serum askısını cama geçirdim. Büyük bir gürültüyle birlikte dışarıya uçan serum askısına gülerek baktım. Camın nerdeyse tamamı inmişken gürültülü bir bedeli olmuştu. Birkaç saniye kapıyı dinledim. Herhangi bir hareket var mı? Diye. Bu sefer devam eden sessizlik beni daha mutlu yapamazdı.

Hızlıca pervazda kalmış cam parçalarını elime doladığım ince örtüyle temizledikten sonra pervaza serdim ve iki bacağım aşağıya sarkacak şekilde oturdum. İkinci katta olduğum için yüksek görünüyordu ama durmayacaktım. Ya şimdi, yada hiç! Derin bir nefes alıp kendimi aşağıya bıraktım.