Rok zatracenia

10. Co się z Tobą dzieje?

Nie wiedząc nawet, kiedy na zegarku wybiła godzina dwudziesta, Dylan zaczął się zbierać, aby wyjść. Dziwną rzeczą jednak, było to, że Sharon, Jordana oraz Joe'go nie było, a zazwyczaj głowy domu wracały około godziny osiemnastej.

Odprowadziłam chłopaka do holu, w którym jeszcze chwilę pobył, zatrzymując się po to, aby wdziać buty. Zauważyłam  jak nie mógł złapać równowagi, stojąc na jednej nodze, a w akompaniamencie wybuchłam śmiechem. 

Nie uszło to uwadze ciemnookiemu. Patrząc na mnie gniewnie, rzucił do mnie klapkiem, który był w zasięgu jego ręki. 

Teraz to ja udałam obrażoną. Schyliłam się po obuwie, którym dostałam i odrzuciłam w stronę chłopaka, następnie obracając się i idąc przed siebie.

- Nie dość, że mnie nie przywitałaś, to jeszcze nie chcesz pożegnać? - rzucił oskarżycielsko, ale słyszalny był też stłumiony śmiech.

- Nie trzeba było mnie obrzucać klapkiem! - warknęłam, chociaż śmiech cisnął mi się na usta, słysząc na jaki denny temat zamierzaliśmy się wykłócać.

Obróciłam się w stronę Dylana.

- Oh, przepraszam bardzo! To Ty zaczęłaś się ze mnie wyśmiewać, Lilliana. - prychnął, stojąc nadal koło drzwi.

Kolejny raz spoważniałam, na usłyszane swoje pełne imię. Brunet to zauważył i popatrzył na mnie niezrozumiale.

- Coś zrobiłem nie tak? - skupił uwagę na mnie, poważniejąc.

- Nie, ale lepiej będzie jeśli już pójdziesz. - wydukałam z siebie, starając się pokazać, że jest wszystko w porządku.

Przeczesałam nerwowo dłonią włosy, a wzrok utkwiłam w drzwiach wyjściowych.

- Jak sobie życzysz. - westchnął - Nie mów Joe'mu, że byłem. Nie chce mi się słuchać  jego wywodów na Twój temat.

Ostatnie słowa w jakimś stopniu mnie dotknęły. Spędziliśmy miło czas, przynajmniej moim zdaniem, i myślałam, że to nie będzie stanowiło problemu. Niestety nie wiedziałam w tamtej chwili co sobie myślałam, sądząc, że taki chłopak, jak Dylan, mógł mnie odebrać na poważnie.

Nie ukazując, że jego zdanie mnie w jakimś stopniu poruszyło, postanowiłam zmusić się na uśmiech.

- Jasne, właśnie myślałam nad tym, aby Ci to powiedzieć. - skłamałam - Joe jest bardzo uparty i wścibski. - lekko uniosłam kąciki ust, dokładnie lustrując ciemnowłosego.

Cały czas stał, patrząc się na mnie, jednak w pewnej chwili zareagował na moje słowa skinieniem głowy.

- Dobrze, że się rozumiemy. - posłał mi swój łobuzerski uśmiech, od którego nie jednej dziewczynie miękknęły kolana - W takim razie pa? - rzucił pytanie, unosząc brew i zarzucając prawą rękę w tył, aby podrapać się po karku.

- W takim razie pa. - skwitowałam stanowczo, czekając, aż wyjdzie z mieszkania.

Chłopak ostatni raz mnie raczył swoim spojrzeniem, przyjmując obojętność na twarz i wychodząc.

Kiedy już zostałam sama, myślałam nad tym, co się ze mną działo. Od zawsze nie ciągnęło mnie do męskiego towarzystwa, a szczególnie nie umiałam się z kimś (nie)na siłę dogadać i poczuć się dobrze w gronie kogoś, a teraz robiłam właśnie wszystko na odwrót. Nie podobało mi się to, że zaczynałam rozmyślać o tym, co Dylan może o mnie sądzić. Na wstępie miałam już wszystkiego dosyć.

- Co się z Tobą dzieje? - skarciłam samą siebie w duchu.

Kierując się do salonu, aby legnąć na kanapie i coś obejrzeć, usłyszałam otwierane drzwi frontowe, za którymi znajdował się Joe.