သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္၏ ဒ႑ာရီ
အခန္း ၂၂၃
ညအခါတြင္ေတာ့ လူသစ္မ်ားအားလုံး သိုင္းၿပိဳင္ကြင္းခန္းမက်ယ္ႀကီးထဲ၌ စု႐ုံးေရာက္ရွိေနၾကသည္။ သူတို့အားလုံး ေနာက္တစ္ေန႔အတြက္ ယွဥ္ၿပိဳင္ခြင့္ တံဆိပ္ျပားမ်ားကို ေစာင့္ဆိုင္းရင္း ယေန႔ၾကဳံေတြ႕ခဲ့ေသာ တိုက္ပြဲမ်ားအေၾကာင္း ေျပာေနၾကသည္။
ရီယြမ္ကဲ့သို့ေက်ာ္ၾကားေသာ လူငယ္မ်ားအားလုံး တစ္ရက္လၽွင္ တိုက္ပြဲ၃၀ ေက်ာ္အထိ တိုက္ခိုက္ရန္ ရည္ရြယ္ထားခဲ့သည္။ အျခားသူမ်ားကေတာ့ တိုက္ပြဲမ်ား သိပ္မ်ားမ်ားစားစား မရွိၾကေခ်။ သူတို့အားလုံး ပထမေန႔ ရလာဒ္ကို မူတည္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔တိုက္ပြဲအတြက္ အစီအစဥ္ဆြဲၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
ထို့ေၾကာင့္ စိန္ေခၚသူမ်ား၏ တံဆိပ္ျပားမ်ားကို ေစာစီးစြာ ႀကိဳတင္ထုတ္ထားေပးျခင္း ျဖစ္သည္။
ယခင္ေန႔မ်ားကေတာ့ ရီယြမ္၏ တံဆိပ္ျပားက အေတာ္ေလး ေဖာက္သည္မ်ားေသာ္လည္း ယေန႔တြင္ေတာ့ ရီယြမ္၏ တံဆပ္ျပားက ပူေလာင္ေနေသာ အာလူးတစ္လုံးလိုျဖစ္ေနသည္။ မည္သူမွ မကိုင္ခ်င္ေနၾကေပ။
“က်န္းခ်န္က ဘယ္သူလဲ … မင္းရဲ့ တံဆိပ္ျပားကို ျမန္ျမန္လာယူစမ္း”
တံဆိပ္ျပားမ်ားကို ေဝဌေပးေနသည့္လူက စိတ္မရွည္သည့္ေလသံျဖင့္ေျပာလိုက္သည္။
ထိုစကားကို ၾကားလိုက္ရေသာအခါ က်န္းခ်န္၏ မ်က္ႏွာက ေသခ်င္ေစာ္နံသြားသည္။ သူ႔မိဘမ်ား ေသဆုံးသည့္ သတင္းကို ၾကားလိုက္ရသည့္နယ္ လူအုပ္ႀကီးထဲမွ စိတ္မပါတပါျဖင့္ တိုးထြက္လာခဲ့သည္။
စားပြဲေပၚတြင္ ရီယြမ္၏ တံဆိပ္ျပားကို ျမင္ေတြ႕လိုက္ရေသာအခါ က်င္းခန္ ငိုခ်င္သြားသည္။ ငါ့အလွည့္က်မွ ဘာျဖစ္လို့ ကံဒီေလာက္ဆိုးရတာလဲ ။ ထိုတံဆိပ္ျပားကို ျမင္လိုက္ရသည္ႏွင့္ အုတ္ခဲတစ္ခုႏွင့္ ထိေတြ႕လိုက္ရသလိုမ်ိဳး ေက်ာထဲ စိမ့္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။
အုတ္ခဲႏွင့္ အထုခံရျခင္းေလာက္ ဆိုးဝါးတာ မရွိေတာ့ေခ်။
က်န္းခ်န္ စင္ေပၚသို့တက္သြားသည္ႏွင့္ အျဖဴေရာင္ဝတ္စုံကို ဝတ္ဆင္ထားေသာ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္က သူ႔ကို ေက်ာ္ျဖတ္သြားသည္။ ထိုလူငယ္က လက္ႏွစ္ဖက္ကို ပိုက္ထားၿပီး ခပ္သာသာေလး ျပဳံးေနေပသည္။
