" BLACK Out " [Complete]

|| Season 2 • EP 6 ||

فصل دوم : ( بخش ششم : پس دیگه باهم دوستیم نه ؟ )

همون طور که با دست به مرد مقابلش اشاره کرد تا بیرون بره، روی صندلی چرخید و به آسمون خیره شد، پاش رو روی هم انداخت و لبخند رضایت مندی روی لب هاش نشست، سری در جهت تایید تکون داد و حالا به فرد پشت خط گفت :
« خوبه الان همه چیز برای یک معامله ی تمیز آماده شده، با این کار دیگه اون عوضی نمی تونه هر جور که دلش خواست رفتار کنه ... »
« من تعیین محل برگزاری قرار داد رو به عهده ی شرکت مقابل گذاشتم، این طوری توی جلب اعتماد طرف قرار داد تاثیر داره، درثانی دیگه نگران مزاحمت های خانواده ی مِدیچی هم نباش .»
حالا از سر جا بلند شد و به طرف پنجره ای که تا چند لحظه ی پیش از اون به آسمون نگاه می کرد راه افتاد، دستش رو توی جیبِ شلوارش برد و به نقطه ای نا معلوم خیره شد ...
« ازت ممنونم سهون ... »
این حرف درواقع فکری بود که از ذهنش گذشت، اما اون شخصیت مهربون و آرومش، به چان سرد و مغرورِ درونش چیره شد، و وادارش کرد این فکر رو به زبون بیاره ...
« چیه مهربون شدی؟ قبلا از این ریخت و پاش ها نمی کردی!! »
بخاطر حرف سهون تک خنده ای روی لب هاش نشست، حالا که می دونست بک برگشته احساس قدرت داشت، چون دیگه همه چیز رو در باره ی خودش و چان فهمیده بود، و با وجود این که خبر داشت چان حالا جای ناپدریش به عنوان رئیس یانکی ها داره فعالیت می کنه- چشم هاش رو روی این واقعیت بست و باز هم اون رو بخشید و برگشت پیشش، بقدری احساس سبکی داشت که قادر بود  با از بین بردن همه ی آدم های دور و برش به هدفی که توی سرش داشت خیلی زود تر برسه!! ...
« خب اگه چرت و پرت گفتن هات تموم شد، آخر این هفته یادت نره به مهمونی کوچیک من بیای »
صدای تک خنده ی سهون از پشت خط به گوش چانیول رسید، و به دنبالش مکث کوتاهی کرد...
چان انقدر خوب سهون رو می شناخت که قادر بود حدس بزنه توی این لحظه داره به چه چیزی  فکر می کنه، اما قبل از این که بخواد حدسش رو  به زبون بیاره صدای سهون تو گوشش پیچید ...
« به لوهان بگو بیاد دنبالم »
حرف سهون مهر تاییدی بود به تصور چان، نیش خندی زد و فورا درجواب گفت :
« دست از سرش بردار سهون ... »
« چیزی رو که بهت گفتم انجام بده، من برای تمام کمک هایی که برای تو میکنم  فقط یک پاداش می خوام، و اگه اجابت نشه خودت میدونی چه اتفاقی میفته ... »
حالا طنین خنده ی مردونه ی چان با این حرف توی فضای ساکت دفتر کارش پیچید ...
« جرات داری این حرف ها رو توی روم بزن »
« یا لوهان رو میفرستی بیاد دنبالم، یا قراردادی رو که انقدر دنبالش بودی رو بهم می زنم چان »
خبر داشت که داره شوخی میکنه،  اما در اینکه سهون دیوونه هست شک نداشت. درست پنج سال پیش اون یک ذره عقلی رو هم که نگه داشته بود با دیدن لوهان –برای اولین بار توی دفتر کارِ چان از دست داد ...
بیشتر از صد هزار بار لوهان اون رو پس زد اما هرگز کوتاه نمی اومد، شاید هیچ وقت مستقیم حرفش رو به زبون نیاورد ولی انقدر صریح و بی پرده رفتار می کرد که هر آدم شوتی میتونست تشخیص بده گلوش بدجور پیش لوهان گیر کرده، و خب از همه بیشتر خود لوهان از این موضوع خبر داشت، ولی با سهون درست مثل یک ویروس برخورد می کرد، چیزی که باید هرچی زود تر از بین می رفت و هر سه هم از علت این احساس باخبر بودند...
« سهون اون این کار رو انجام نمی ده ... باور کن حاضره بمیره ولی این کار رو نکنه »
« اگه تو ازش درخواست کنی حتما انجام میده من میشناسمش، ازش بخواه من و اون با هم به مهمونیت بیایم »
« خیلی پستی سهون ... »
« میخوام بدونم وقتی معاملت جوش خورد هم همین حرف رو میزنی ؟»
« قطعا نه ... »
«  قبول کن جفتمون پستیم چان ...»
و صدای خنده ی هرد و با هم یکی شد ....