" BLACK Out " [Complete]

|| Season 2 • EP 9 ||

فصل دو : ( بخش نه : فقط همین ی بار )

سر خوش آینه ی کوچیکش رو از توی کیف بیرون آورد و خودش رو نگاه کرد، بعد از این که حس کرد همه چیز عالیه ذوق زده دست هاش رو بهم کوبید و به طرف کیونگ که آروم و ساکت کنارش راه می اومد گفت :
« این جایی که میخوایم بریم بهترین توی توکیوعه یعنی فقط آدم های کله گنده میتونن برن اونجا ... مثلا یکی مثل رئیس خودمون »
انقدر ذوق و اشتیاق توی صداش موج می زد که انگار بلیط لاتاری رو برده، با این حال اما کیونگ دست هاش رو بیشتر توی جیب کاپشنش فرو برد و بی حس به جلو خیره شد ...
گوگو کلافه از این همه سکوت با دست به شونه ی کیونگ زد و بار دیگه شانسش رو امتحان کرد ...
« هی سایلنت با توام ... دارم میگم میخوایم بریم جایی که تو دنیا مثلش نیست»
خوب می دونست اگه جوابش رو نده گوگو دست از سرش بر نمی داره برای همین سعی کرد جوری به نظر برسه انگار واقعا کنجکاوه ...
« اگه اینجایی که میگی انقدر گرونه پس ما رو چطور راه میدن ؟»
انگار منتظر بود تا کیونگ این سوال رو ازش بپرسه و وقتی به مرادش رسید، بادی به قپ قپ انداخت و در حالی که سرش رو کمی بالاتر می گرفت گفت :
« چی فکر کردی من هم آدم های خودمو دارم »
و این جواب و حالت غرور احمقانه ای که به خودش گرفته بود باعث شد تا برای اولین بار از وقتی که همدیگه رو دیدند تا به الان، کیونگ ناخود آگاه لبخند بزنه،
اتفاقی که از شدت ناگهانی و غافلگیر کننده بودنش باعث شد تا دختر بیچاره فکر کنه توهم زده ...
« حالا این جایی که قراره بریم کجا هست ؟»
و این درواقع دومین سوالی بود که گوگو بی نهایت منتظر شنیدش بود، وقت رو تلف نکرد، بی اختیار از سر ذوق دست هاش رو به هم کوبید و گفت :
« کلاپِ بچه اعیونا »
و همین جواب کافی بود تا قدم های آهسته و کلافه ی کیونگ این بار از حرکت بایسته و متعجب به مسیر پیش روش نگاه کنه ...
کلمه ی کلاپ براش درست مثل شوخی بود، تا به الان  حتی یک بار هم پاش رو این جور جاها نگذاشته، نمی تونست درک کنه چرا آدم ها باید به همچین  مکان هایی برن؟!!
و وقتی موسیقی مسخره و کر کننده ای داره پرده ی گوششون رو جر میده توی هم  بِلولند و  پشت سر هم شات خالی کنند که چی؟! - مثلا میخوان  یک شب هیجانی رو داشته باشند؟!!
بعد هم نصفیشون گوشه خیابون ها یا توی توالت ها- مابقیشون هم توی تخت باکسی که هیچ شناختی نسبت بهش ندارن از شدت مستی بیهوش بشند و صبح روز بعد وقتی از خواب بیدار شدن به این فکر کنند که عجب شب توپی رو تجربه کردند...
و حالا کسی که خودش از این جور جاها متنفر بود، مثل گوسفندی احمق داشت دنبال به دنبال این دختر راه میفتاد تا آخر هفتش رو این طوری بگذرونه؟!! ...
گوگو که حالا چند قدمی ازش دور شده بود، همچنان داشت با ذوق از کلاپ تعریف می کرد و درست لحظه ای که خواست برگرده و از کیونگ ری اکشن بگیره متوجه نبودنش شد، پس فورا به پشت سر نگاه کرد و دید اون مثل مجسمه سرجاش خشک شده ...
« خودت تنها برو ... »
و این جمله ای بود که کیونگ محکم و قاطع به زبون آورد...
« چی ؟!! چی گفتی ؟!! »
متعجب و گیج چند قدمی که طی کرده بود رو به سمت کیونگ برگشت و احساس کرد اشتباه شنیده- اما کیونگ قبل از اینکه دوباره حرفش رو تکرار کنه، کلاه هودیش رو روی سرش کشید و پشت به گوگو به راه افتاد ...
« هی ... کجا داری میری ؟!! »
دختر بیچاره که انگار همه ی ذوقش کور شده بود دنبال کیونگ راه افتاد و وقتی بهش رسید مقابلش از حرکت ایستاد ...
« گوگو من مناسب این جور جاها نیستم ... مطمعن باش اگه باهات بیام اصلا بهت خوش نمی گذره، پس من و مجبور نکن کاری رو انجام بدم که ازش متنفرم »
توی اون لحظه واقعا دلش می خواست همه رو به باد فحش بگیره اول از همه هم اون رئیس عوضی رو که هر بار با این ادا اصولاش میرید به اعصاب کیونگ.
یکی نیست بگه مرتیکه توی اون عمارت خراب شده پونصد تا جا هست که میتونی خودت و دوستت گمشین توش و هر غلطی میخواین بکنین بدون اینکه کسی بفهمه، چرا باید بخاطر این دستورای مزخرف تو این طوری گند بشه به اعصاب من؟ ...
گوگو حالا با شنیدن این حرف از طرف کیونگ سرش رو پایین انداخت و بغض گلوش رو گرفت، فکرش رو می کرد کیونگ پسر آروم و سردی باشه اما نه دیگه تا حدی که بخواد چنین خوش گذرونی های توپی رو از خودش دریغ کنه ...
جدا حالش گرفته شد، حتم داشت به هیچ طریغی نمی تونه اون رو از تصمیمش منصرف کنه، در اصل تو یک لحظه همه ی برنامه هاش نقش بر آب شد، تلی رو که با مروارید تزئین شده بود و اون رو با کلی ذوق و دقت بین موهاش زده بود رو با سرخوردگی بیرون کشید، درحالی که سعی می کرد جلوی گریش رو بگیره به چشم های پسر مقابلش زل زد...
« من هرگز دوستی نداشتم، چشم باز کردم کلفت بودم ... از بچگی فقط باید اوامر این و اونو انجام میدادم ... هیچ وقت زمانی برای خودم نداشتم، اون روز وقتی توی عمارت دیدمت احساس کردم مثل همیم دلم میخواست برای ی بارم که شده بدونم دوستی چطور میتونه باشه ؟ حس کردم بالاخره یکی پیدا شده تا بخوام باهاش زندگی رو جور دیگه ای تجربه کنم ... ولی انگار مُهرِ بی کسی از روز تولدم رو پیشونیم خورده، اگه باهم به این کلاب میرفتیم هیچ اتفاقی نمی افتاد- فقط باعث می شد بدونم واقعا دوستمی»
بعد از گفتن حرف دلش پشت به کیونگ در جهت مخالف به راه افتاد اما تصورش رو هم نمی کرد جمله ی آخرش درست مثل انفجار یک بمب چطور قلب و روح کیونگ رو متلاشی کرد، اگه می دونست حرف آخرش چه خاطره ای رو به یاد کیونگ آورده مطمعنان خیلی محتاط تر از این ها به زبون می آورد.
قدم به قدم ازش دور می شد و کیونگ قدم به قدم توی خاطره ای که یک مرتبه به یادش اومد فرو می رفت ...
* اوپا دفعه ی بعد برای دل خوشی من هم که شده بیا و سر این چیزا باهام ذوق کن باور کن اتفاقی نمی افته فقط باعث میشه بدونم واقعا برادرمی*
چرا ؟!!چرا الان ؟!! چرا باید توی این لحظه ی لعنت شده این جمله از دهن گوگو بیرون می اومد ؟ که چی رو بهش ثابت کنه ؟ که فقط ی برادر پست بود ؟!! که هیچکس به جز خودش براش مهم نبود؟!!
چی رو می خواست با این حرف به کیونگ ثابت کنه ؟ آشغال بودنش رو ؟ عوضی بودنش رو ؟ چی رو ؟!! چی رو می خواست ثابت کنه ؟!!
وقتی به خودش اومد که مثل احمق ها داشت دنبال گوگو می دوید، در حالی که با هر قدمش وقتی محکم به روی زمین می خورد تقه ای می شد و بغضش رو به ته حلقش میفرستاد تا از چشم هاش بیرون نریزه ...
حس عجیبی داشت چیزی که خودش هم نمی تونست بفهمتش، تنها  جوابی که توی اون لحظه می دونست این بود که یک اشتباه رو دوباره تکرار نکنه ... شاید هم یک حسرت رو ...
بالاخره بهش رسید و دستش رو روی شونه ی گوگو گذاشت و اون رو به طرف خودش چرخوند، بین نفس نفس زدن هاش، و نگاه گیجِ گوگو فقط یک جمله گفت :
« باهات میام »
گوگو بی هیچ حرفی با چشم های اشکی، متعجب به صورت کیونگ زل زد و این بار بی اختیار پلکش باز و بسته شد، همین کافی بود تا کاسه ی پر چشم هاش رو خالی کنه و قطره های اشک روی گونه-اش پایین بریزه ... 
« فقط همین ی بار »
کیونگ این رو دنباله روعه جمله ی قبلش فورا به زبون آورد، مُچ دست گوگو رو توی دست گرفت و بی توجه به حالت دختر بیچاره به همون سمتی که تا چند دقیقه  یپیش می رفتند، راه افتاد ...