After Light: Journey To The Empyrean (Agnes, Book One)

Chapter 26

Epoh gathered his army to protect his people and I did not stop him, it is his right. I walk in the bulwark of the northern wall. Dito unang aatake ang mga sundalo ng Elviticus pero bago yon mangyari ay kailangan muna naming mag-usap ng hari ng Elviticus. A good talk for a good king, if he is worthy to be even called that.

Epoh agreed to talk to him with diplomacy. Who could tell a giant king like him would know how to respect his enemies knowing his capabilities as someone who could kill them in just a single blow. Kung sino pa ang mas mahina at umaasa lamang sa kanyang mga sundalo, siya pang may ganang gumawa ng gulo. Greed really knows no size.

I shrug.

Isang matinding katahimikan ang bumalot sa buong kaharian. Lahat ay nag-aabang, lahat ay nag-iisip kong ano ang mangyayari. Agad akong napatingin at napatayo ng isang liwanag ang lumabas sa hindi kalayuan.

I turn my gaze and saw Epoh looking at me. I just nod at him. I jump off from his bulwark and use my speed to run towards the portal. When I am already halfway towards them, I suddenly halted when a fire flew in fast pace approach towards my place. I open my palms and let air meet the fire, as it collided, the air consumed the fire in just a few second making it fade into thin air.

Bahagya akong nagulat ng bumungad sa akin ang nakagapos na si Ophelia na may maraming pasa sa mukha, nakaluhod siya habang nakatayo sa kanyang gilid ang tagapagsalita ng Elviticus.

"Hello, Agnes."

Napakunot ang aking noo ng may iba akong maamoy mula sa kanya. Nagulat ako ng itinaas niya ang kanyang kamay at ulo ng hari ang nakabitin sa ere na halatang pinahirapan bago pinatay. I ball my hands into fists.

"Nasaan ang aking mga kasama?" mahina kong tanong na tama lang para marinig niya. Isang malakas na tawa ang ginawa niya bago tumingin sa akin na may mapanuyang ngiti sa labi.

"Akala ko pa naman ang gagaling sa pakikipaglaban ang mga manlalakbay na bampira. Nasa Elviticus parin sila yon nga lang bangkay na." saad niya sabay tawa ng tawa. I inhale deeply. Something is off but I did not let him know it. Inilahad ko ang aking kamay sa kanya na ikinatigil niya sa pagtawa.

"Ibigay mo sa akin si Ophelia."

Mabilis niyang itinulak si Ophelia na halos wala ng lakas para tumayo at maglakad. I look at him as his eyes turned bloodshot red. Mabilis kong inilabas ang aking kapangyarihan at tumakbo palayo sa kanya. Kasabay nun ay ang paglabas ng isang malaking bola ng apoy sa kanyang kamay sabay lipad patungo sa aming kinalalagyan. Mabilis akong napayuko habang dala-dala si Ophelia. I jump to the bulwark of the northern wall of the giants kingdom and give Ophelia to the elves who run for assistance.

I heard a distant marching of a thousand footsteps. The king's adviser killed the king for he wanted the throne alone and he manage to know some dark magic of his own. Kaya hindi siya nagdalawang isip na patayin ang hari dahil sa bagong kapangyarihang nalaman niya kong saan.

I saw them halted a few meters away from the northern gate. I stood in the bulwark where they can be seen. Nasa unahan ang tagapagsalita ng hari habang nakaupo sa trono ng hari na karga-karga ng isang malaking karwahe na hila-hila ng walong kabayo.

A few minutes and the sun will rise behind the mountains. I was expecting for a diplomatic talk but seeing this move from the late king's adviser means talking in diplomacy is absolutely of no use. Kasabay sa pagsikat ng araw ay isang malaking bola ng apoy ang sumabog sa kaharian na siyang hudyat na simula na ng digmaan. Sunod-sunod ang naging pag-atake ng mga salamangkero na kasama ng bagong hari ng Elviticus. Bola ng apoy ang patungo sa amin pero dahil nagawa ko itong ipahinto sa ere at doon pasabugin ay mas lalong dumami ang kanilang pag-atake.