After Light: Journey To The Empyrean (Agnes, Book One)

Chapter 30

Pagkatapos ng nangyari nung nakaraan ay bumalik si Larco sa pagiging kasing lamig ng yelo. Isang linggo na ang nakalipas, wala akong planong makipag-usap sa kanya at wala rin siyang planong makipag-usap sa akin. Kaya naging parang hangin lang kami sa isa't-isa. Nagsasalita lang pag may itatanong o sasabihin.

Kanya-kanya kaming hanap ng pwedeng daanan palabas ng gubat pero kahit anong lakad namin bumabalik parin kami sa kubo. Kaya naisipan nalang naming magkasundo na magtulungan sa gawaing-bahay para naman kahit papaano ay malinis ang tinitirahan namin habang hindi pa kami nakakaalis sa lugar na ito.

"Larco! Nasusunog na!" malakas kong sigaw habang nakatingin sa iniwanan niyang niluluto habang nagwawalis ako sa loob ng bahay.

Patakbo niyang tinungo ang kanyang niluto at mabilis na pinatay ang apoy. I look at him inhaling deeply, looking a bit annoyed. I just shrug and went on to what I am doing.

"Can't you offer a little help Agnes? Just a little." Malumay niyang saad habang nakatingin sa akin.

"I'm sweeping the floor Larco." Sagot ko sa kanya habang hindi siya tinitingnan at patuloy lang sa pagwawalis.

"You've been doing that for hours Agnes. Can't you help me with the chores other than sweeping the floor." saad niya na halatang pinapaintindi na wala akong maayos na naitutulong sa kanya.

I just roll my eyes and think of other chores to do. "You mean like sweeping in the garden?"

I heard him groan and left the house. Padabog niyang kinuha ang mga panggatong at isa-isang inayos ang pagkakalagay nito sa gilid ng bahay na sakto lang para hindi mabasa sa ulan kong uulan man sakali.

Bahagya akong nagulat ng biglang bumuhos ang malakas na ulan. Parang kanina lang ang init-init sa labas. I roll my eyes. Someone is playing this damn trick on us. Hindi ko alam kong bakit niya ito ginagawa sa amin pero nagsisimula ng pumutok ang utak ko kakaisip kong magtatagal pa ba kami dito.

Patakbong pumasok sa loob ng bahay si Larco na basang-basa. Mabilis niyang hinubad ang kanyang damit na nagpabalandra ng kanyang matipuno at magandang hulma ng pangangatawan. I roll my eyes.

Show off!

Nanatili akong nakatingin sa labas ng bintana habang palakas ng palakas ang ulan. Mabuti nalang at wala pang butas ang bubog kahit na halatang luma na ang bahay. Nasa ganoon akong posisyon ng inilapat ni Larco ang mainit-init na tasa sa aking pisngi. I roll my eyes looking at the warm water inside the cup. Well at least it can keep this human body warm.

Tinggap ko ito habang hindi pa rin nakatingin sa kanya. I began to develop this kind of human power, to eventually pretend that I have nobody else with me inside this old shack. Well, good thing that I am doing well with this newly found human strength.

Naramdaman kong nasa aking likuran parin si Larco kaya naisipan ko nalang na lingunin siya at taasan ng kilay. Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa bago tumikhim.

"Problem?"

He sigh and look away.

"I have this strange feeling that your just an illusion and the way to get out of this shit is to kill you." walang paligoy-ligoy niyang saad habang nakatingin parin sa labas ng bintana.

"Oh my god Larco, you are really losing your sanity." hindi makapaniwalang saad ko sa kanya habang pilit na tinitingnan ang posibilidad na nagbibiro lamang siya. But, knowing Mr. High and Mighty Larco of Silleret he doesn't have any humor in his system.

We stare at each other for a few minutes before everything turned deadly when I pour all the hot water on him. Halatang nagulat si Larco bago pinagpagan ang kanyang damit.

"Damn it! AGNES!!."

Napangisi ako sa kanyang itsura na mas lalong ikina-usok ng kanyang ilong. The ever so cold, silent, deadly Larco is now annoyed. That is just so funny.

"Magpainit ka Larco baka nalalamigan ka lang." saad ko na may halong panunuya. Bahagya lamang siyang napailing sabay lakad paalis. Now, I think he already know I am not just an illusion. Sa kahabaan ng patuloy na pagpatak ng ulan ay tatlong katok galing sa pinto ng kubo ang nagpagulat sa aming dalawa.

Dahan-dahang tinahak ni Larco ang kwarto at kinuha ang kanyang punyal. He toss me the same knife as his and we both waited as he slowly open the door. Kasabay ng pagbukas niya ng pinto ay ang pag-abot ko sa taong kumakatok sa labas. Pahablot ko siyang sinipa sa binti na nagpaluhod sa kanya sabay tutok ng punyal sa kanyang leeg.

"Sino ka?" malamig na saad ni Larco habang nakatingin sa taong nakasuot ng mahabang itim na balabal. I heard her silently whimpers.

Her? Babae?

Pinakawalan ko siya sa aking mahigpit na pagkakahawak. Nakatungo lamang siya habang hinihimas ang kanyang mga braso. Mahinang hikbi ang tanging maririnig mula sa kanya. Seryosong nakatingin si Larco sa kanya na ikinataas ng aking kilay.

"Anong ginagawa mo dito?" Tanong ko sa kanya.

She hold the tip of her hood and slowly it fall to her shoulders. I saw Larco stiffen seeing the woman in front of us. She is beautiful, no doubt. With her beauty she is an absolute attention seeker, center of attraction, and the such.

Her pitch-black hair that flows up to her back. Her thin pinkish lips, and greenish eyes. She is gorgeous. Mas lalong nagpagalit sa akin ang mukha ni Larco na nagpapahalatang nagandahan sa babaeng aming nakaharap. I intentionally cough making his attention diverted to me. Pinanlakihan ko siya ng mata na agad naman niyang nakuha ang gusto kong ipahayag.

Tsk.

"Ako si Alia, isa akong oread sa bundok ng Rayan. Ilang araw na akong naglalakbay para mahanap ang manggamot sa bundok ng Vernon." malumanay niyang saad.

Bahagyang napakunot ang aking noo. "At bakit ka napunta sa ilusyong ito?

Dahan-dahang napailing ang babaeng nagngangalang Alia. I think we are all in puzzle about how we got here and how we can get out. Though I am not very good at trusting strangers, she seems to be telling the truth. But, knowing how I can't just in trust our safety to my human instincts knowing how bad it is, I have this slightest doubt in her reasons.

"So I guess she can stay here for the meantime." saad ni Larco na nakatingin sa akin. I give him my infamous death glares. He just raise his brows in return.

"Can't I just kill her?" malamig kong saad sa kanya.

Mabilis siyang napangiti na parang nasasayahan sa aking sagot. He really has a weak spot to beautiful women. I just roll my eyes.

"Pumayag na ang aking kasama. Dito ka muna habang hinahanap pa namin ang daan palabas dito." saad niya habang seryosong nakatingin sa kanya ang babae.

Mabilis kong ibinato sa kanyang gilid ang punyal na agad niyang naiwasan dahil sa lakas ng aking pagkakatapon nito ay bumaon ito sa dingding. Halatang nagulat si Alia dahil bahagyang lumaki ang kanyang mata ng makitang seryoso akong nakatitig sa lalaking aking kaharap. I just smirk and walk away from the both of them.

Magsama kayo!