❛ thirty-five ❜

4K 124 29
                                    




Fabian never failed to amaze me. I saw his designs and drawings before I left our house a while ago. He's busy working but he can still manage to text and call me. I just found out that he cooked a meal for me, noong bago siya umalis papuntang Batangas. Hindi lang niya sinabi sa akin because he likes surprises.

But one day without him is like one year without him. Hindi siya nakauwi kagabi. Ang sabi niya, two days siya roon pero ayos lang, it is a big project. I can't help but to sniff his t-shirts. Para kahit papaano, maramdaman ko na nasa tabi ko siya.

Napahawak ako sa aking ulo nang bahagyang sumakit ito. I've been staring at the laptop for how many hours. I am just killing the time by typing something on my laptop because I badly missed Fabian. I've read my notes again, my plan for VA Ocampo, before I closed my laptop.

"Mrs. Guerrero, mag-oovertime po ba kayo?" Anya entered my office.

I rolled my eyes when I heard what she called me. Niligpit ko ang mga papeles na nagkalat sa aking lamesa bago nag-angat ng tingin. She's smiling so I smiled back, too. I don't know who ordered her to call me Mrs. Guerrero because no one knows about my marriage, aside from my friends, my family, and my family's business partners. Gano'n kabilis kumalat ang balita, huh?

"No, nawala lang sa isip ko," I spoke calmly.

I took my blazer in the swiveling chair and hang it on my arm. Nang makita niyang tumayo ako ay lumabas na rin siya. I felt like I lost my mind. Mariin akong napapikit dahil sa pagod at parang hindi ko na kayang maglakad pa papunta sa aking kotse.

Pinilit kong maglakad palabas at kinuha ang isang dutchmill sa aking bag. I sipped on my dutchmill when I saw a familiar figure leaning against my car. He's playing with his keys and when he felt my presence, he looked up and in that moment, her eyes and lips smiled.

"Akala ko ba bukas ka pa uuwi?" Hindi ko maitago ang saya sa aking boses nang magtanong ako.

"I miss you," tanging sagot niya nang makalapit ako sa kan'ya.

I opened to my mouth to say something but I was taken aback when he pulled me closer to him and embraced me warmly. Nanindig ang aking mga balahibo nang maramdaman ko ang kan'yang mainit na hininga sa aking leeg. My knees tremble and I felt like a weak in front of him.

Mariin kong nakagat ang aking pang-ibabang labi. I am really glad that I took Bella's advice seriously. Mas maganda palang mabuhay na masaya. 'Yong hindi mo na iisipin na may galit ka sa kan'ya. Being in his arms felt surreal. I feel safe, I feel comfortable. It is just... kapag siya ang kasama ko, parang natural lang ang lahat.

Hindi ko na mapigilan ang aking pagngiti nang halos marinig ko na ang kabog ng kan'yang dibdib. Me too, Fabian. Me, too. Ganiyan din ang tibok ng dibdib ko kapag kasama kita.

"I suddenly want a coffee," bigla kong nasabi.

"Okay, my baby wants a coffee, kaya pupunta kami ngayon sa coffee shop," he uttered.

I pushed him away from me because I am running out of breath. Nakangiti lang siya sa akin at parang gusto pa ng isang yakap. Inirapan ko siya at tinulak palayo sa akin dahil hindi na siya nahihiya na ipakita ang affection niya sa akin. Duh, nasa public place kaya kami.

Binuksan ko ang pinto sa passenger seat at nanatiling tikom ang aking bibig hanggang sa marating namin ang pinakamalapit na coffee shop dito. Patuloy lang ang hangin sa paghampas sa aking mukha nang makalabas ako mula sa kotse. Huminga ako nang malalim nang makita ko ang nagkikislapang mga bituin at sobrang liwanag na city lights.

To Catch A Dream (Architect Series #1)Unde poveștirile trăiesc. Descoperă acum