Unicode
Jungkookနှင့် Jiminတို့ ညကားနဲ့ ဆိုးလ်ကနေ
ထွက်လာကြကာ မနက်ဝေလီဝေလင်း ၄နာရီခွဲ
လောက်ကျတော့ Jungkookတို့ဂေဟာရှိရာ မြို့
လေးထဲသို့ရောက်ခဲ့ကြပြီ။
ကျောပိုးအိတ်လေးတွေကိုယ်စီလွယ်ထားသည့်
သူတို့နှစ်ယောက်က လက်နှစ်ဖက်မှာလဲ ဂေဟာ
အတွက်ယူလာသည့် လက်ဆောင်အထုပ်အပိုးတို့က အပြည့်ဖြစ်နေသည်။
"မနက်စျေးကိုလာတဲ့ ကားတွေနဲ့မှ အထဲကိုလူ
ကြုံလိုက်လို့ရမှာ။ ဒီမှာ ခဏစောင့်ရဦးမယ်
သိလား"
"အင်းပါ... ရင်တွေတုန်လိုက်တာ။ မေမေကြီးနဲ့
တွေ့ရမှာကြောက်နေတယ်"
"ဘာကြောက်စရာရှိလို့လဲ.. ဟိုရောက်ရင် ကလေးတွေလဲရှိတာ ပျော်သွားမှာ"
မြို့ထဲက ကားမှတ်တိုင်အဟောင်းလေးထဲမှာလဲ
Jungkookနဲ့ Jiminတို့ နှစ်ယောက်သာရှိနေသေးသည်။ နှစ်ယောက်အတူတူဘေးချင်းကပ်ထိုင်နေရာမှ Jiminက Jungkookရဲ့ခြေထောက်
များပေါ်သို့ သူ့ခြေထောက်လေးတွေကိုလှမ်းတင်
လိုက်သည်။Jungkook ပခုံးလေးပေါ်သို့လဲ ခေါင်းကို မှီထားသည်။
"ကိုကို"
"ဟင်"
"ကျွန်တော်ကသာ အသည်းလေးမဟုတ်ဘဲ
တခြားလူဆို ကိုကိုက ကျွန်တော့်ကို သဘော
ကျခဲ့မှာမဟုတ်ဘူးပေါ့နော်"
"အင်းပေါ့... "
"......."
"ကိုယ်က သူစိမ်းတွေနဲ့ ရင်းနှီးဖို့ခက်တဲ့သူဆို
တော့ Jiminက အသည်းလေးမဟုတ်ရင် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ခင်လာဖို့လဲ မရှိဘူးမ
လား"
"အသည်းလေးက ဘာတွေများခင်ဖို့ကောင်းနေ
လို့လဲ"
ဒီကောင်လေးလဲ သူ့ကိုယ်သူဘာတွေပြန်ပြော
နေတယ်မသိပါဘူး။ ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် လက်
ဖဝါးသေးသေးလေးကို ဖျစ်ညှစ်လိုက်ကာ-
"ဒီအသည်းလေးက ကိုကိုဂေဟာမှာနေလို့
အဆင်ပြေအောင် အများကြီးကူညီပေးခဲ့တာလေ။ မမှတ်မိတော့ဘူးမလား..ဆေးလဲခဏခဏ ကုပေးတယ်..ချိုချဉ်တွေလဲ ခဏခဏကျွေးတယ်"
ငယ်ငယ်တုန်းက မိဘမဲ့ဂေဟာမှာကြီးပြင်းခဲ့ရ သူက SeokJin Hyungမဟုတ်ဘဲ သူကိုယ်တိုင်ပဲ
ဖြစ်ခဲ့ရင်ကောင်းသား။
YOU ARE READING
Unconditional Love
Fanfictionတစ်နေ့က ခေါင်မိုးထပ်အိမ်ခန်းငယ်ဆီကို ချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေ မနိုင်မနင်းသယ်ပိုးထားတဲ့ လူလိမ်လေးတစ်ယောက် ရောက်လာခဲ့တယ်။
