Exist for Love (Dhruv Fugo Book 2)

Chapter 14

Habang nag aayos ako ng gamit ko ay bigla namang bumukas ang pintuan kaya napalingon ako saka ko nakita si Mommy Xiana.

"mommy?" nakangiti kong bati agad akong lumapit sa kanya at binigyan siya ng yakap at halik sa pesnge.

"kumusta na po kayo?" tanong ko saka kami sabay umupo sa sofa at ngumiti lang sa akin si mommy.

"okay lang ako, kayo ng apo ko okay lang ba kayo?" nakangiti niyang tanong kaya tumango ako.

"mommy?" napatitig siya sa akin ng hawakan niya ang kamay ko.

"alam kong may gusto kang malaman pero anak" tumingin sa akin si mommy at hinaplos ang balikat ko,

"anak alam mo may kasabihang life is so short diba?" napatango ako kaya ngumiti siya.

"alam mo ba we only have a little time to be in this world" napayuko ako dahil doon.

"kahit pa sabihin nating magpapatuloy ka anak pero tatanungin kita masaya ka ba ngayun?" hindi ako makasagot sa tanong ni mommy.

"kahit gawin mo yun alam mong hindi mo rin yun kakayanin, like you will think that everyday is just a promised to you,lahat tayo we experience a great loses to our life" huminga ako ng malalim at tinignan si mommy.

"lahat tayo nasasaktan anak" i nod and look away.

"we all have that pain of losing of someone that someone we cared about so much but you can choose your own life, you can create your own happinness because mandy the answer is just in you" 

"hindi pa huli ang lahat para baguhin mo yun anak" 

"i know mom, i know alam mo naman siguro kung gaano ako nasaktan ng  dahil sa ginawa niya diba?" tumango siya at ngumiti.

"i know kaya tatanungin kita ano ba ang nakuha mo sa pag alis mo?" napatitig ako kay mommy

"alam mo kasi anak hate doesn't gonna make it work" napahinga ako ng malalim.

"alam kong natatakot ka pero mas mabuti kong magpapakatoto ka sa sarili mo kasi alam mong limitado ang lahat pag nagtatago ka sa sarili mo, be yourself  speak for yourself anak dahil yun ang kailangan mo, hindi mo kailangan magtago sa kamay ni Dylan, alam ko namang wala kang gusto kay Dylan" i look at her

"mandy anak don't let anyone take that away from you, ikaw ang may hawak sa sarili mong pagkatao wala ng iba kaya magpakatotoo ka wag kang mahiyang magsalita wag kang matakot na masasaktan sila sa sasabihin mo atleast you speak the truth, don't let anyone take away who you really are, who true you are mandy, because you matter in this world anak, you do, you matter to so many people around you"

"mommy?" naiiyak na ako dahil sa mga sinasabi ni mommy sa akin.

"wag kang matakot anak" napahinga ako ng malalim.

"this might be your day mandy to take a decision in your life" napatitig ako kay mommy.

"po?" ngumiti siya sa akin.

"basta ang masasabi ko lang sayo wag kang matakot magpakatotoo sa sarili mo, wag kang matakot kung naiiba ka sa lahat, kahit na sa iba mahirap tanggapin yun pero wag kang matakot basta magpakatotoo ka lang sa sarili mo dahil sigurado akong makakaya mo ang lahat ng pagsubok sa buhay mo, dahil kung dumating man ang araw na maiisip mo nalang ano ba nag naiwan mo? ano ba ang matitira sa sayo? kahit na iniwan ka ng lahat o kahit na nasaktan ka ng sobra sobra alam mong darating ang panahon na sasaya ka. Dahil lahat ng sakit na nararamdaman mo ay panandalian lang anak, and i know it's not easy to living in it everyday, and i know it's not easy to go so many circumstances in every different way, and so many different challenges, i know it's not easy but we didn't know we didn't how we will end no one know that this will be your last of your pain" i just look at mom dahil alam ko naman na talagang nag aalala siya sa akin, hindi siya gaya ng ibang nanay na kinukonsenti ang anak but she's the mom that can give you advice para mataohan ka.

"mandy this type of pain" hinaplos niya ang dibdib ko kung nasaan ang puso ko.

"kahit sabihin ng iba na parte to ng buhay natin oo, totoo yun parte talaga ng buhay natin to lahat tumatawa dahil sa ganitong sakit ginagawang laro pinagtatawanan ang taong nasasaktan pero, " i look at mom as she smile at me.

"but we cannot blame life, because this is how life cycle do as always on our life but we cannot blame all of this on our life we can't blame all the challenges happen on our life, this is just a purpose at alam mong hindi nagsisinumaling yun" tumango ako

"everything happen in your life always tells you the truth,pero habang nabubuhay pa tayo sa mundong ito anak, gusto kong magpakatatag ka gumapit ka ng maige wag kang papatalo, gusto kong maniwala ka sa lahat ng ano mang meron ka mandy at intindihin mo ng lahat na nangyayari sa buhay mo ay hindi pa nagtatapos nagsisimula ka palang anak, gusto kong maintindihan mo na masarap mabuhay" napangiti ako sa sinabi ni mommy, ngumiti siya sa akin at hinaplos ang pesnge ko.

"gusto kong isa isip mo na sooner or later na lalaban ka sa lahat ng pagsubok na darating sa buhay mo, so carry on and don't give up mandy, gawin mo ang makakaya mong lumaban sa lahat lahat, because your existence matter to everyone, your existence ay hindi trahedya cause your existence have so many much more meaning, kahit hindi mo nakikita at maiintindihan kung gaano ka ganda ang buhay mo, kaya sana lagi mong iispin na isa kang malaking surprisa na dumating sa buhay ng taong nagmamahal sayo" ngumiti siya at ganun na rin ako, im so touch on mom advice.

"i wanted you to be yourself" tumango ako.

"and follow what you really want and what your heart wants not anyone wants but yours" i nod again.

"did you understand everything i say to you?" ngumiti ako at napakamot ulo.

"opo it's just im so thankful to have you by myside mom" she smile.

"but ofcouse your mom was one of this sayings this words are from your mom and i just add a little from it, but deep in our hearts we wanted to tell you that" tumango ako

"thank you po" niyakap ko si mommy ng sobrang higpit.

Alam ko namang ang gustong pinapahiwatig ni mommy xiana at tama naman siya. Life is so short for hate, life is just limited it's not a lifetime ♥️

to be continued...

TheMirrorPrincess

Tomorrow again 😘 tulog na tayo hehehe sweetdreams my lovely pretty readers 🥰