Exist for Love (Dhruv Fugo Book 2)

Chapter 49

Dhruv POV

Kanina pa ako nakatambay sa labas kung saan nakakulong ang kapatid kong si Dylan, minsan naiisip ko deserve namin lahat ang mga sakit na ipinaramdam niya sa aming lahat, i can't even imagine him begging to dad repeatedly telling him about the truth na anak siya, all his life he believe na anak siya sa labas but all this time he was our long lost brother.

"kaya mo ba dhruv?" napalingon ako kay Edward at ngumiti sa kanya.

"what should i tell him?" nakatingin lang siya sa akin.

"dhruv just see him lahat ng kapatid mo kinausap na siya at pinatawad kahit mommy mo kinausap na siya at ikaw nalang ang hindi pa niya nakausap" napahinga nanaman ako ng malalim.

"hindi ko kasi alam kung anong sasabihin ko sa kanya" hindi naman siya nagsalita kaya naging tahimik kami.

"i think just follow your heart dhruv" marahan nalang akong tumango saka na nag desisyun na lumabas at pumasok na sa loob.

"im here to pay a visit" nakangiti kong sabi at nang ma confirm ang request ko ay pinapasok ako sa isang kwartong may pagitan na glass may mic sa harap ko at ganun na rin sa kabila at may headphone kaya sinuot ko ito hanggang sa nakita ko siyang naka damit na kulay itim at simpleng cargo shorts na parang nasa bahay lang siya pero may posas siya at higit sa lahat nagpa gupit siya kaya nag mumukha siyang si kuya Cohan ng makita niya ako ay talagang titig na titig siya, sinout sa kanya ang headphone at nagkatitigan lang kaming dalawa kaya napahinga ako ng malalim.

"Dylan" tawag ko sa kanya at tumango naman siya saka yumuko na parang nahihiya.

"im sorry" rinig kong sabi niya.

"im sorry for everything sorry sa lahat ng ginawa ko sa inyo ni mandy patawarin mo ako" bigla nalang siyang umiiyak kaya yung luhang kanina ko pa pinipigilan ay bigla nalang lumabas nanunut ang dibdib ko dahil na rin siguro sa lahat lahat nang pinagdaanan ko sa buhay kasabay pa ng paghihiganti niya ang pag diskubre ng sakit ko noon, 

"im sorry" umiiyak niyang sabi kaya kumalma ako.

"it's okay kahit naman siguro mag sorry ka ng paulit ulit hindi na maibabalik ang lahat lahat" mas lalo lang siyang umiiyak.

"pero matagal na kitang napatawad" dahil sa sinabi ko ay napatingin siya sa akin na parang hindi makapaniwala.

"ayokong mabuhay na may poot at galit sayo at isa pa hindi ako pinalaki nila mommy at daddy ng ganun at saka wala ka namang kasalanan alam mo kung nabubuhay lang yung ina inahan mo ako na mismo ang tatapos sa kanya" bigla siyang napangiti kaya napangiti na rin ako.

"kung buhay man siya ako na ang gagawa nun total makukulong rin naman ako, mabuti pang ako nalang ang papatay sa kanya" natawa kaming pareho ng bigla siyang batukan ni kuya cohan na nasa tabi niya kaya napangiti ako, tinignan niya ng masama si kuya cohan.

"minsan napapaisip ako kung nasa kulungan ba talaga ako kasi diba pag ikaw na kulong dapat kain, tulog ka lang pero hindi, alam mo ba araw araw nandito tong si cohan at araw araw may kasama siyang asungot na mga apprentice para daw after 3 years may alam ako sa business" napailing iling niyang sumbong sa akin.

"imbes na matulog ako halos hindi ko magawa dahil araw araw my examination" inis niyang sabi kaya natawa ako ng tignan siya ng masama ni kuya Cohan.

"i think mas okay yan Dylan" napatingin siya sa akin.

"huh?" bigla siyang napatingin sa akin ng seryoso.

"para kay Aurora"dahil sa sinabi ko ay biglang nag iba ang emotion niya.

"alam kong ipinanganak si Aurora sa taon na dapat ay wala siya dito, alam kong ginamit mo lang siya para makapag higanti ka pero sana Dylan para kay Aurora gusto kong mahalin mo siya dahil anak mo siya" napayuko naman siya sa sinabi ko.