Exist for Love (Dhruv Fugo Book 2)

Chapter 45

Mandy POV

Nang makatanggap ako ng tawag kay kuya cohan  na nasa hospital sila ay agad kong sila pinuntahan pero hindi ko inaasahan na dalawang tao pala ang nasa Operating Room, halos hindi ako makapagsalita dahil kasama ang asawa ko doon, napahinga ako ng malalim na lumapit kay kuya cohan.

"kuya" napatingin siya sa akin saka ko nakita si Dylan na nakaupo sa gilid na umiiyak, sa tuwing nakikita ko siya galit ang namumuo sa puso ko, he did this to my husband kaya hindi ko siya mapatawad kahit anong mangyari hindi ko siya mapapatawad.

"anong nangyari? bakit nabaril si mommy?" takang tanong ko kay kuya cohan ng ngumiti siya at hinaplos haplos ang likod ko.

"it's a long story to tell" saka niya ako iniwan at lumapit sa asawa niya at yumakap siya doon, nakita ko si daddy na kanina pa nakatulala na parang naghihintay siyang lumabas nang doctor napatitig ako kay dylan at sa galit ko ay nilapitan ko siya at nasampal ko siya ng sobrang lakas, biglang lumapit sa akin si daddy pero umiiyak akong nakatingin kay dylan habang siya ay nakayuko lang na umiiyak.

"Hindi kita mapapatawad, kahit kailan hinding hindi sana maramdaman mo to sa boung buhay mo sana darating din ang panahon na magiging meserable ang buhay mo at pag may mangyari kay dhruv ako ang papatay sayo" galit na galit kong sabi sa kanya saka ako tumalikod at umiyak ng umiyak pero niyakap lang ako ni daddy kino.

"Calm down magiging okay lang sila" mas lalo lang akong naiyak dahil doon,

"Daddy natatakot ako, natatakot ako daddy ayokong mawala si dhruv ilang ulit ko nang sinabi sa kanya na ayokong makita pa siya ulit na makahiga sa hospital"

"Kill me" bigla ako napatingin kay dylan ng marinig namin yun sa kanya.

"Pa kill me" umiiyak niyang sabi ng lapitan siya ni daddy.

"Anak hindi yan ang sagot sa lahat" bigla siyang napahagulhul.

"Pero si mama dahil sa akin nabaril siya at si Dhruv it's all my fault" umiiyak niyang sabi ng umiling iling si daddy kino sa kanya.

"Mahal na mahal ka ng mama mo tandaan mo yan" at niyakap siya nito pero dahil kahit makita ko siyang umiiyak ay hindi ko gustong makita siya kaya tumalikod nalang ako at umupo at nanghintay na maging okay si dhruv, nanginginig ang kamay ko halos hindi na ako makapag isip ng may mag bigay sa akin ng water bottle kaya napataas noo ako saka ko nakita si Maxine.

"Uminom ka ng tubig but please don't stress yourself Mandy kung gusto mong magiging maayos ng lagay ng anak niyo ni dhruv" napayuko ako sa tiyan ko at marahan itong hinaplos, kaya huminga ako ng malalim.

"Paano mo nalaman?" Tanong ko sa kanya ng ngumiti siya sa akin.

"Pregnant woman are just easy to see, buti at naging okay lang kayo ng baby mo diba na aksidente kayo?" Napatango ako sa kanya at ipinakita sa kanya ang protection pad ko sa tiyan ko.

"I have protection ayokong may mangyari sa anak namin at buti nalang ay okay lang siya sa loob" tumango naman siya sa akin.

"Mabuti naman at hindi ka masilan" ngumiti ako sa kanya.

"I thank god for that" tumango naman siya sa akin ng biglang may inilabas sa operating room kaya agad akong mapatayo at lumapit pero si mommy ang inilabas dahil ililipat na sa ibang kwarto at okay na si mommy pero si Dhruv.

"Doc yung anak ko?" Agad na tanong ni daddy ng bigla kong nakitang nerererive nila si dhruv ng bumagsak ang kamay niya ay siyang pagbagsak din ng luha ko.

"DHRUV" sigaw ko at agad akong tumakbo sa loob at pilit akong pigilan ng nurse pero tinulak ko siya.

"DHRUV" umiiyak kong sigaw at nang makalapit ako ay agad kong hinawakan ang kamay niya.