Everything except perfect ~Harry Potter Fanfic~

[33] Keuken

"Draco, het is half elf 's avonds, we moeten wat gaan eten en slapen. Morgen is een nieuwe dag." Zeg ik zachtjes terwijl ik Draco bij de kast vandaan haal. Hij zucht, "Waarom werkt het niet gewoon? Hoe werkt het?" Roept hij hopeloos.

"Ik probeer erover te lezen en het uit te vinden, echt, maar Draco, ik ben zo moe. Mijn hoofd bonkt en mijn arm staat in de fik. Ik wil slapen, alsjeblieft." Zeg ik terwijl ik hem weg trek bij de kast.

Hij valt stil en laat zich meenemen.

De stilte houd aan terwijl we lopen naar de Dorms. Het is de laatste tijd altijd zo. Ik lees in elke vrije minuut die ik heb over de kast. We proberen hem te fixen, zodat er mensen doorheen kunnen lopen, dooddoeners om precies te zijn. Maar werken doet het niet. Draco probeert eraan te knutselen zonder enige werkwijze.

En dan komen de avonden. Ze zijn moordend. Eerst zorg ik voor eten voor Draco, het is zwaarder voor hem dan voor mij, dus ik doe wat ik kan. Want, zie je, ik heb familie voor me, ze zullen alles voor me doen en steunen me. Zijn familie heeft ons hierin gekregen.

Dus ik zorg een beetje extra voor hem. Ik haal eten voor ons uit de keuken, de huiselven zijn gewend geraakt aan me en zetten vaak al wat klaar. Dan probeer ik wat huiswerk af te krijgen, niet dat dat lukt, maar ik probeer het in ieder geval. Ik hoop meestal dat ik in slaap val onder dat, want in het donker in mijn bed liggen vind ik drie keer niks.

"Hey, Drake, ga naar bed. Ik fix je huiswerk wel. Eten kan bij het ontbijt wel weer." Zeg ik zachtjes. "Leen, je weet dat je het niet hoeft te doen." Zegt hij schuldig. Ik glimlach, "Tuurlijk weet ik dat. Maar je bent doodop, kom op. Morgen haal jij weer eten, oké? Deal."

Hij grinnikt, "Oké oké. Maar ga niet te laat slapen, we hebben een toets morgen. McGonagall laat je nakomen als je het niet haalt om te studeren en dat kunnen we niet hebben." Ik rol mijn ogen, "Luister naar jezelf schat." En ik loop weg.

Keuken.

Ik heb zo veel honger ik zweer, ik zou een hele koe kunnen eten. Maar hey, ze hebben hier alleen maar kip. Geweldig. Ik hoop dat de huiselfen iets oké hebben. Of in ieder geval iets eetbaars. Ik meen het, een keer had ik bonen smakend naar karton. Het was het enige wat niet gegeten was, en dan moet dat maar.

"Hey Dobby? Ik ben het, Leila." Roep ik terwijl ik de keuken in kruip. Maar ik krijg geen reactie. Jeetje, is er waarschijnlijk niet, normaal reageert hij in minder dan een seconde, hij is echt een sweetie.

"Ik verwachte je al." Hoor ik dan terug. Ik loop door, om Seamus te vinden, zittend op de tafel. "Geweldig je speelt een superscheur in een saaie film. Moet vast geweldig zijn." Zucht ik en ik loop langs hem heen.

"Leila, alsjeblieft vertel me wat er óóit aan de hand is, ik spreek je nooit meer. Je slaapt onder de lessen. Je komt nooit meer naar het avondeten of de lunch en bij het ontbijt pak je twee appels en ben je weg. Je bent jezelf niet. Vertel op, wat is er aan de hand?" Roept hij geërgerd.

Ik pak een klaargemaakt bord, spaghetti met ham, van het aanrecht en ga op de tafel zitten, "Weetje dat bedenk je allemaal maar. Zou je nu willen gaan, dan kan ik wat eten en naar bed."

"Je zit letterlijk nu avond te eten, om kwart voor elf. Ik heb toch wel ogen. Alsjeblieft, ik wil alleen maar helpen." Zegt hij zachtjes. Ik draai me naar hem op, "Kijk, bemoei je alsjeblieft met jezelf. Ik heb wat shit ja, maar ik ga dat niet op jou leggen."

"Leila, wanneer ga je het nou begrijpen? We zijn vrienden, ik ken je, ik ben er voor je, práát met me." Zegt hij hopeloos. Ik schud mijn hoofd, "Sorry Seamus, maar dit gaat niet over jou. Alsjeblieft laat me fucking alleen."

Hij staat op, "Oké oké, ik zie je morgen weer." Zegt hij rustig en hij loopt weg. Ik spring op, "Morgen?" Roep ik hem achterna. Hij draait zich om en glimlacht zachtjes, "Ik kom je eten verpesten totdat je met me praat.

Adios prinses."

A/N

Ik wil n pak

Xx AHHHHHH