My kind of torture (BOOK TWO)

labing-lima

Maris PoV

Hawak ko na ngayon ang cellphone na maaaring naglalaman ng liham na sinasabi sa sulat na pinadala sa akin.

Marahan ko itong binuksan at nakitang 13% nalang ang battery nito.

Agad ko itong binuksan at nagpapasalamat ako na hindi niya nilagyan ng password ang cellphone niya.

Tiningnan ko bawat messages sa phone niya pero wala naman akong nakita doon.

Sinusubukan ko ring tingnan ang mga Gallery at videos pero wala talaga.

Mukhang maling cellphone ata ang nakuha ko o talagang pinagtritripan lang ako ng kung sino mang nasa likod nito.

Ipopower-off ko na sana ang cellphone ni Marissa kaya lang naagaw ang pansin ko ang apps na hindi ko pa natitingnan.

Ang wattpad apps.

Pero imposible naman atang---teka!

Ano to?

Nandidiri ako sa sarili ko!

Wala man lang akong nagawa para pigilan sila.

Parang hayop nila ako kung ituring kagabi.

Arggggg!!

Parang nararamdaman ko pa din ang mga dila nilang naglilikot sa buo kong katawan.

Sobrang hapdi ng pagkababae ko na parang binibiyak.

Halos napahagulgol ako ng maalala kung ano-ano ang mga ipinasok nila sa akin.

Hindi ko ito nakita pero ramdam ko na ibat-ibang bagay yun.

Ang tanging alam ko lang ay tuwang tuwa pa silang marinig ang palahaw ko kagabi sa sakit na aking nadarama.

Hindi ko alam kung ilan sila dahil nahaharangan ng benda ang aking mata.

Pero alam ko na kasama sila Josh at  Dave at iba pa nilang kabarkada.

Napakarami nila.

Para nila akong pagkaing pinagpyestahan.

Wala na naman akong nagawa kagabi kung hindi ang magmakaawa na hindi naman nila pinapakinggan.

Hirap na hirap na ako.

Ito ba ang sinasabi ni manang na dapat hindi ko na makita?

Hindi ako ngayon nakatali sa upuan dahil dito nila ako itinali sa mahabang lamesa.

Inihiga nila ako dito,itinali ng mahigpit ang dalawang paa at kamay.

A-at ginalaw ng walang kalaban-laban.

Mga hayop sila!

Mga wala silang puso!

B-binaboy nila ako!

Pagod na pagod na ako gusto ko na lang mamatay!

Parang awa nyo na patayin nyo nalang ako!

Hindi ko alam na nagkatulog pala ako sa sobrang pag-iyak.

Pinilit kong alisin ang benta sa aking ulo sa pamamagitan ng malakas na pag-iling.

Halos mahilo naman ako pero ilang minuto lang ay naalis na ito.

Napansin ko na madilim na.

Nilibot ko ang paningin ko.

Mabuti naman at wala pa sila.

Sana hindi na sila bumalik.