Burning His Sunset Spell (COMPLETE)

Teresa Viscos

Dollar's POV

"Miranda!" I crossed the hotel lobby to run to her. Hindi ko napigilang yakapin ang ginang sa sobrang tuwa na makita siya.

I felt her hesitated but hugged me back after few seconds.

"I'm surprised to see you here!" I really am. Katulad din nang mapadpad ako sa bahay niya at nang pumunta ako sa hospital. Maybe we were fated to see each other every now and then. "Are you on a vacation too? I'm sure you'll enjoy it here! I just discovered this morning that there are rare species of an eagle flying around the island. Rion showed it to me through the telescope and—" Na-carried away ako sa excitement na makita siya kaya hindi ko agad napansin ang mukha ni Miranda.

She was trying to smile but her eyes seemed sad.

"Are you okay?" tanong ko at lalo kong gustong mag-aalala nang mapansin kong parang namayat siya at may dinaramdam. Funny how I can notice those things from few people dear to my heart.

"I must be tired from the flight, hija. Pwede mo ba 'kong samahan sa kwarto ko?" Miranda requested smilingly. Napalitan ang lungkot sa mga mata ng pilit na sigla.

"Sure..." mahina kong sagot. Hindi ako sanay sa nakikita kong katamlayan niya. Though she still managed to appear poised and regal outside, I'm sure there's something in her today. Is she really not feeling well? Baka nakasama sa kanya ang pagbiyahe papunta sa isla.

Tahimik siya nang sumakay kami sa elevator kaya tumahimik na lang din ako. Nang mahuli ko siyang nakatingin sa akin sa salamin ng elevator ay nginitian niya lang ako na ginantihan ko naman. Hindi niya pinapahalata ang ilang beses na paghigit ng malalim na hininga pero napapansin ko pa din. And again, I am confused by the sadness and fear that I'm seeing in her eyes.

The elevator stopped at the fifth floor. Nang mahanap namin ang kwarto niya ay muli siyang tumingin sa akin bago buksan ang pintuan gamit ang key card. She said nothing and let me enter the room first.

Una kong nakita ang view ng dagat na kitang-kita dahil sa floor to ceiling na glass wall ng kwarto. First time akong nakapasok sa hotel room ng La Felinovine. I'm impressed, the hotel is really making its goal to provide luxurious accommodation experience for the guests.

Nang malibot ko ang paningin sa buong kwarto ay binalik ko ang tingin kay Miranda. "I can help you unpack." I offered.

Marahang umiling si Miranda. "I don't have a luggage, Dollar. I won't be staying for long. Uuwi din ako mamaya. I-I just came to see you..." Then she settled herself on the sofa.

I didn't answer and looked at her intently. Ayokong intindihin ang bumabanggang kaba sa dibdib sa maaaring dahilan ng pagpunta niya dito. Umupo ako sa katabing sofa. Pinigilan ko ang sarili kong tanungin kung okay lang siya. Miranda seemed like she's summoning her strength at the moment and I don't want to break her momentum.

"This is about the DNA result."

Hindi pa din ako makapagsalita. I suddenly felt a rushed of mixed emotions. Anticipation and dread to what she could've discovered. Paano ko papakibagayan ang natuklasan niya? Kung hindi valid ang resulta ay malamang na galit ang mararamdaman ko pero paano kung totoo nga ang resulta?

"I-I'm sorry, Miranda kung naabala ka pa sa pagpunta dito. You could have called me about it but I really appreciate you coming here just to tell me the result." It will just be a matter of seconds before I learned the truth from her and I don't know if I really want to know. Pero kailangan. Kailangan kong malaman para makausad ako sa bahaging ito ng buhay ko.

"I really need to tell it to you personally. I have to..." Miranda leaned towards me to reach for my hands. Pinatong niya ang mga kamay sa kamay ko. Kahit nagtataka ako sa kinikilos ni Miranda ay gusto ko pa ring hangaan ang kahinahunan sa boses niya. "I hope you will believe what I'm gonna tell you, hija."