Scarlet Eyes [Completed]

Chapter 91

Chapter 91

AN/

Hi everyone, thank you sa lahat ng mga nagbabasa at magbabasa pa. Happy 27k reads..hihi Sobrang sobrang happy ako.🤗🤗🤗

Shout out to: @Jaylynchay 😘

Thank you ulit.🥰
   

         
        
      
Adi's POV
     
   
     
  
"Hi" napapitlag ako ng may biglang nagsalita sa tabi ko. Nilingon ko siya at ngumiti naman siya.

Gabi na at simabi kong magpapahangin lang ako dito sa labas. Kabilugan ng buwan at nakatitig lang ako dun.

"Pwede ba akong maupo?" Paalam ni Anton, pero nakaupo na siya. Tch.

"Nakaupo ka na eh" tamad na sagot ko at binalik ko na ang tingin ko sa buwan.

"I'm sorry kanina" aniya kaya takang nilingon ko ulit siya.

"For what?"

"Nung nagpicture tayong lahat. Naakbayan kita. Pasensya na" nakayukong sabi niya.

"It's okay. I don't mind" sagot ko na lang at saka ako tumingin na ulit sa buwan.

"You seem to like the moon" maya maya ay sabi niya na bumasag sa naging katahimikan sa pagitan namin.

"Hmm...not really" because the moon never really like me tho.

"What do you mean by 'not really'? Kanina ka pa kasi titig na titig sa buwan. That's why i thought you like it" nagtatakang tanong niya.

"Wala. Wag mo ng pansinin ang sinabi ko" ayokong magkwento, dahil ayoko ng isipin ang mga bagay na yun.

Inistretch niya ang mga paa niya sa buhangin at magkabilang kamay ay nakatukod naman patalikod.

"May napansin lang ako" sabi niya ulit.

Ang daldal naman ng lalakeng to. Tch!

Hindi ako sumagot at nanatiling sa buwan lang ang tingin ko.

"Your eyes look weird" aniya pero hindi parin ako lumilingon sa kanya.

"I know. It's not normal to have red eyes" tamad na sagot ko at natawa naman siya.

"That's not what I mean. Malungkot kasi ang mga mata mo. May problema ka ba?" Na sa'kin ang tingin niya habang medyo nakatagilid ang ulo niya, naghihintay sa sagot ko.

"Yeah, I get it. We're not that close para sabihin mo sa'kin ang mga problema mo." Natatawang sabi pa niya bago naupo ng maayos.

Medyo may saltik din pala to, sinasagot ang sarili niyang tanong. Tch.

"I used to have the eyes as you. That's why I noticed it the first time I saw you." Kwento niya. Hindi ako nagsasalita at nakikinig na lang ako sa mga sinasabi niya. Mukhang gusto naman niya yun.

"My real mom raised me all by herself. Iniwan kasi siya ng ex niya nung malaman na buntis siya. Kaya si mama na lang ang bumuhay sa'kin, kahit hirap na hirap siya. At nung 8 years old ako, nagkasakit siya at hindi na nakabawi. Walang gustong mag-alaga sa'kin na mga relatives ni mama, bakit daw hindi na lang ako ibigay sa tatay. As if naman may tatay ako" natatawang kwento niya.

Hindi ako kumibo at nakinig na lang sa kinukwento niya habang nag tingin namin ay nasa bilog na bilog na buwan.

"But mom insisted to adopt me. Siya na daw ang mag-aalaga sa'kin. She's my mama's bestfriend at binilin daw ako ni mama sa kanya, kaya sumama nalang ako, dahil wala rin naman akong matitirahan. At first, natakot ako na baka hindi nila ako matanggap at ipapamukha lang nila sa'kin na hindi ako kabilang sa kanila...but I was wrong, tinuring nila ako bilang isa sa kanila,..and I'm so thankful for that. Na kahit iniwan na ako ni mama, may pamilya parin akong maiituring"