A Walking Canvas (Rare Disorder Series #1)

Epilogue

A/N: Epilogue is dedicated to everyone who shared the same experience as Bliss Audrey. To everyone who also suffered bullying in any form. This is for you. I just want to say that no matter what other people see in you as your flaws, always remember that you are who you are. It may be hard, but you need to embrace your flaws for you to fully love yourself. Accept yourself and live your life as who you are, as what God wanted you to be. You are beautiful. You matter in this world. You are worthy. And you are loved. Remember that. ♡

EPILOGUE
A L B I N I S M I S B E A U T I F U L

Tahimik lang akong maingat na naglalakad-lakad sa salas ng bahay ni Devyn, na bahay ko na rin ngayon. Walang tao sa salas ng bahay, tanging ako lang. Kung hindi pa dahil sa malamyos na kasikong musikang nagmumula sa maliit na bluetooth speaker na nasa center table ay mabibingi na ako sa katahimikan.

Pinagsawa ko ang tainga ko sa pakikinig kasabay nang pagpapakalma ko sa sarili. Ilang na akong ganito, pilit na hinahanap ang komportableng pakiramdam na malabo kong mahahanap dahil sa lagay ko. I was supposed to be asleep already, but the discomfort is making it hard for me.

Sa maiingat na hakbang ay nagtungo ako sa kusina. Nagsimula akong magbutingting ng maaaring mailuto para sa pagdating ni Devyn. Panuguradong pagod siya galing sa buong araw na pagta-trabaho. Isama pa na dalawang linggo na siyang nago-overtime para matapos ang mga kailangan niyang gawin bago magsimula ang tatlong buwang leave niya sa susunod na linggo.

Maingat ang ginawa kong pagkilos sa pagluluto ng simpleng hapunan ni Devyn. Tinola ang napili kong lutuin na sinabayan ko na rin nang pagsasaing ng kanin. Nang matapos ay nagpunta ako sa salas at doon nagpahinga. Ngunit kalalapat lang ng likod ko sa malambot na sofa nang makarinig nang nagmamadaling nga yabag na nagmukula sa ikalawang palapag ng bahay.

"Mommy! Mommy!" rinig ko sigaw ng maliit na boses na 'yon sa takot na tinig.

"Careful, princess," paalala ko matapis makita ang patakbong pagbaba niya ng hagdan.

Ngunit hindi siya nakinig at mabilis pa ring bumaba at patakbong lumapit sa akin. Mabilis na nagsumuksik siya sa gilid ko at maingat na yumakap sa braso ko.

"Mommy..." naiiya na tawag niya sa akin.

"Did you have a bad dream, honey?"

Puno ng luha ang mga mata na tumngo siya. "There was a monster, Mommy! And he was going to take LN away from us!" parang batang sumbong niya sa akin.

Hindi ko mapigilan ang mapangiti. Lately I have been feeling like my eldest is already a grown up young lady. She knew how to take care of herself now. And she can already do a lot of things despite her young age of five. She acts independent most of the times but at times like this, I feel like she's still my baby.

The fruit of me and Devyn's love for one another. And my daily reminder to be thankful for the life that I never chose to let go. All the fights that I have gone through has been paid off the moment that I gave birth to my princess.

Novelle Lyre Laure Braun. Our five-year-old daughter who looks exactly just like me. But her face is more angelic and always seems to be glowing. And I feel so thankful that she didn't inherit my condition. Although she does have a fair complexion and a blonde hair that makes her look like she has a foreign blood.

Noong unang nalaman ko na nagdadalang tao ako dalawang taon matapos kong ikasal kay Devyn, ang unang naramdaman ko ay pangamba at takot imbes na ang saya. Kaba na aka katulad ko ay makuha niya rin ang kundisyon ko. Kaba na baka lumaki rin siya na katulad ko. Takot na baka maranasan niya rin ang mga naranasan ko na nagpahirap sa buhay ko sa loob ng hindi mabilang na taon. Ayoko siyang maging katulad ko. Ayaw kong maranasan niya ang mga naranasan ko.