Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Derin bir nefes aldı Jimin. Aldığı son nefeslerden biriydi bu. Soğuk teninde akan ılık gözyaşlarını, usulca sildi ve bir adım daha attı. Özgürlüğe, huzura doğru bir adım daha..
Onu kimsenin kurtaramayacak olması geldi aklına. Issız ve terk edilmiş, yolcu almayan bir tren istasyonun da, öylece önünde ki demir raylara baktı. Burda kimse bulamazdı onu. Kimse kurtaramazdı ölümün soğuk pençelerinden.
Sonra gözlerini pahalı kol saatine çevirdi. Trenin gelmesi ve hayatının ellerinden kayıp gitmesine tam on iki dakika kalmıştı. Rayların ortasına oturdu. Elleriyle, soğuk demirlere tutundu sıkıca. Son kez, birşey hissetmek istiyordu. Korku, acı, pişmanlık.. Ne olursa olsun birşey hissetmek, bir duyguyu tatmak istiyordu.
Kuruyan dudaklarını araladı ve acıyla karışık bir çığlık attı. Herşeyin bitmesine çok az vakti kalmasına rağmen, birilerinin onu duymasını istiyordu. Yardım çığlıklarını duymasını.. Biri yardım etsin istiyordu. Ölmeden önce bile, kurtulmaya dair umudu vardı.
Sesli bir hıçkırık çıktı dudaklarından. Gözyaşları eşlik etti fısıldadığı kelimelere.
"Neden kimse duymuyor?"
Sonra söylediği şeyin saçmalığına güldü hafifçe. Bunca zamandır acılarını ve yalvarışlarını duymayan insanlar, ölmeden önce mi duyacaklardı onu? Herşey bittikten sonra mı umursayacaklardı?
Fakat ansızın bir ses duyuldu. Belkide Tanrı, yıllar sonra tam herşeyin bitireceği zaman yardım elini uzatmıştı ona.
"Ben duyuyorum ya"
Hızla ayağa kalktı ve arkasını döndü. Rayların başında kendisine bakan adamı görünce yutkundu. Buraya hiç kimse gelmezdi. Üstelik üstünde takım elbisesi olan ve zengin insanların burda işi olmazdı. Bir süre hiçbir şey söylemedi ve gözleriyle tüm bedenini taradı. Kesinlikle herkesin yakışıklı bulacağı bir adamdı. Bakımlı ve güzel giyinimliydi. Herkesin isteyeceği bir adamdı.. Sonra gözlerini tekrar soğuk demir raylara çevirdi. Dudaklarını yaladı ve elleriyle içinde bulundukları durumu gösterdi.
"Sence de artık geç değil mi?"
Baştan aşağı siyah giyinimli olan adam, derin ve uzunca bir süre gözlerine baktı. Jiminin vücudu hafifçe titredi bu bakışlara karşılık olarak. Daha önce kimse ona böylesine derin bakmamıştı. Kimse çöp gibi hissettirmek dışında, böyle uzunca bakmamıştı gözlerine.
"Geç olduğuna kim karar verdi?"
Nefes alıp vermesi sıklaştı. Çok ani ve beklenmedik bir soruydu bu. Sadece durdu ve düşündü. Sahi, neden geçti herşey için? Yinede şaşkın ifadesinden çıktı ve titrememesine özen gösterdiği sesiyle cevapladı.
"Yaşadıklarım? Acılarım?"
Adamın yüzünde alaylı bir gülümseme belirdi. Jimin kaşlarını çattı. Yaşadıklarını ve çektiği acıları alaya mı alıyordu? Hâlbuki çok ağırdı. Dayanamayacağı kadar ağır. Bilmiyordu o. Kimse bilmiyordu. Çünkü bilmek istememişlerdi.
