စေတးဟုမ္းမွာ ဉာဏ္သုတို႔က ခိုင္းႏြားႀကီးကိုျဖစ္လို႔ပါပဲ။
"ကိုဉာဏ္ အဲ့ပန္းအိုးကေလ
ဟိုဘက္မွာသြားထားမွ လွမယ္ထင္တယ္......"
လက္ၿငိဳးအားေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေပၚတင္ကာ ပါးတစ္ဖက္ေဖာင္းၿပီး ခါးကိုင္းကာေခါင္းငိုက္စိုက္ၿပီး အပင္ထည့္ထားသည့္ ပန္းအိုးႀကီးကိုေငးေနသည့္ ဉာဏ္သု အား ၾကည့္ကာေျပာလိုက္သည့္ ညီသုစကားတို႔ပင္ျဖစ္သည္။
ခါးအားကိုင္းကာ ဒူးေပၚသို႔လက္ေထာက္ၿပီး အေမာေျဖေနရင္းမွ စကားသံေၾကာင့္ ညီ့အား ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိေတာ့သည္။ မ်က္လုံးျပဴးကာ ပါးစပ္ကိုဟလ်က္ေလတို႔ကိုရႉထုတ္ေနရသည္မို႔ ထိုအၾကည့္တို႔က ကဗ်ာဆန္ေနမည္ေတာ့မဟုတ္နိုင္ေခ်။ မနက္ခင္း၇နာရီခြဲစဥ္တည္းက
ၿခံရွင္းေနရသည္။ သစ္႐ြက္ေတြေကာက္ၿပီး ၿခံကိုလွည့္က်င္းရင္း ညီတစ္ေယာက္ပန္းပင္စိုက္ထားသည့္ ပန္းအိုးမ်ားကို ကူေ႐ြ႕ေပးဟုဆိုသည္ေၾကာင့္ အခ်စ္ကေလးရဲ႕အလိုကိုလိုက္ကာ အကူအညီေပးျဖစ္သည္။ ယခုဆိုလွ်င္ ေဘာလုံးကြင္းလိုအလွထားသည့္ ျမက္ခင္းတို႔သည္ ညီ့ေၾကာင့္ ပန္းပင္မ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနေတာ့သည္။ အဘြားႏွင့္တီေလးတို႔၏ သစ္ခြပင္တို႔အား အကူအညီေပးေနသည့္ ၿခံေစာင့္အဘေၾကာင့္ ညီ့အတြက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ကူေပးေနမိသည္က တကယ္မွားေလၿပီ။
"ညီ ဒီပန္းအိုးကိုထားစရာမရွိရင္ ဆိုင္ျပန္သြင္းလိုက္ေတာ့
ကိုယ္တကယ္ စိတ္ေကာက္ခ်င္လာၿပီ....."
"အန္....."
မ်က္ေစာင္းထိုးကာ ႏႈတ္ခမ္းဆူေနသည္က ရည္စားမထားဖူပါပဲ ပထမဆုံးရလာသည့္ ရည္းစားကိုပင္ စိတ္ေကာက္ဖူးသည္ရွိေအာင္ စိတ္ေကာက္ေနသည့္ အပ်ိဳႀကီးလိုပင္
ဉာဏ္သုမွ ဟုတ္ေလစ။
"ညီ ဒီပန္းအိုးကို ၿခံေနရာျပည့္ေနၿပီေလ ေနာက္ဆုံးအရင္ေန႕ကထားေနၾကေနရာပဲ ျပန္ေရာက္လာၿပီ.....
အာ့ကိုထက္ေ႐ြ႕ဦးမယ္ဆိုေတာ့ ....."
"အိုဟို....ကြၽန္ေတာ့္ေယာက်ာ္းစိတ္ေကာက္သြားၿပီ....."
"စိတ္ဆိုးခ်င္တာပါ...."
"ခုနကပဲ စိတ္ေကာက္တာဆို..."
"မွားေျပာတာ"
ကြၽန္ေတာ့္အားလွည့္ပင္မၾကည့္ပါပဲ ႏႈတ္ခမ္းႀကီးစူကာ
တစ္ခြန္းမခံရန္ေတြ႕ေနသည့္ ကိုဉာဏ့္ပုံစံသည္က ခ်စ္စရာႀကီးပင္။ ႏွိပ္စက္မိတာ နည္းနည္းမ်ားသြားသည္ေနမည္။
တျမင္တကာကို စေနာက္ၿပီး ေနၾကာပင္ေပါက္စိုက္ထားသည့္ဘပန္းအိုးအား ၿခံအႏွံ႕သယ္ခိုင္းမိၿပီး အခ်စ္စမ္းမိေလသည္ကို ေယာက်ာ္းဆိုးႀကီးက စိတ္ဆိုးသြားေလသည္။
