İlahi Komedya

Cehennem | Birinci Kanto

1 Yaşam yolumuzun ortasında

karanlık bir ormanda buldum kendimi,
çünkü doğru yol yitmişti.

4 Ah, içimdeki korkuyu

tazeleyen, balta girmemiş o sarp, güçlü
ormanı anlatabilmek ne zor!

7 Öyle acı verdi ki, ölüm acısı sanki;

ama ben, orada bulduğum iyilikten söz edeceğim,
gördüğüm başka şeyleri söyleyeceğim.

10 Oraya nasıl girdiğimi bilemeyeceğim,
öyle uykum gelmişti ki,
doğru yolu bırakıp gittiğimde.

13 Ama yüreğimin içine
korku salan vadinin bittiği
tepenin eteğine geldiğimde
16 yukarı çevirdim gözlerimi,

omuzlarını gördüm onun, herkese her yerde
yol gösteren gezegenin ışınları içinde.

19 O zaman biraz dindi,
o sıkıntılı gecede
yüreğimin gölüne çöken korku.

22 Ve denizden çıkmış soluk soluğa
biri dönüp de azgın suya
nasıl bakarsa,

25 hâlâ kaçmakta olan ruhum
kimseyi sağ bırakmayan geçide
bakmak için döndü geriye.

28 Yorgun bedenimi biraz dinlendirince

ıssız kıyıda yürümeye koyuldum yine,
sağlam basan ayağım hep daha geride.

31 Yokuşun hemen başladığı yerde

bir pars gördüm, yerinde duramıyordu,
kıpır kıpırdı, benek benekti tüyleri;

34 yüzümün önünden hiç ayrılmıyordu,
öylesine kesiyordu ki yolumu,
kaç kez dönmek istedim gerisin geri.

37 Sabahın başladığı saatlerdi,

güneş, Tanrı'nın sevgisi bu güzel nesneleri
ilk kez kıpırdattığından beri
40 birlikte olduğu yıldızlarla yükselmekteydi;

öyle ki, güzel mevsim ve günün bu saati,
beni iyi şeyler beklemeye yöneltti
43 tüyleri benekli hayvandan;

ama korkmamı önleyemedi
karşıma çıkan bir aslandan.

46 Başı havada, açlıktan kudurmuş gibi

bir aslan, üstüme geliyordu sanki,
öyle ki, havaya bile korku sinmişti.

49 Ve cılızlığı bin bir istek dolu,
çok kişiye neler çektirdiği
besbelli bir kurt, üstelik dişi,

52 görünce beni, kapıldığım korku

öyle kesti ki elimi ayağımı,
kalmadı artık tepeye tırmanma umudu.

55 Bu yerinde duramayan hayvan,

güle oynaya kazandıklarını
gün gelip yitirince, durmadan

58 ağlayıp inleyenlere benzetti beni,

üstüme gelip yavaş yavaş güneşin battığı
yere doğru sürüklerken.

61 Aşağılara doğru inerken,

gözlerimin önünde biri belirdi,
çoktandır konuşmamıştı, kısılmıştı sesi.

64 Bu büyük çölde görünce onu,

"Acı bana" diye bağırdım o an,

"kim olursan ol,-ister gölge, ister gerçek insan!"

67 Yanıt verdi: "İnsan değilim, bir zamanlar insandım,