Ve bir mavi kelebek,
Son kez çırpacak kanatlarını papatyasıyla vedalaşmak için.
Son kez öpecek onu ve diyecek ki fısıltıyla;
Kime açarsan aç,
Kimde solarsan sol,
Kim sularsa sulasın seni,
Bizi güzel hatırla.
...
Kitap düzenlenmeye alındı!
Evvet yeni bölümle karşınızdayım! Bu arada bi duyurum olacak size önemli!
Okumazdan önce yukarıdaki şarkıyı temin edip başlayabilirsiniz.
Bölüm sonunda görüşmek üzere oy ve yorumlarınızı esirgemeyin lütfen つ◕‿◕つ
...
"Neden en güzel şeyler hep uzaktadır?"
Diye sormuş yazar.
Demişler ki;
"Çünkü insanoğlu çok bencil! Dibindekini göremeyenden ne beklersin ki, uzaktakine erişebilsin?"
5. Bölüm: "Korkuyorum Meriç..."
"Mutluyken bir anda dağılabiliyor insan bir şarkı yüzünden..."
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Sabah öten telefonuma saydırarak uyanmıştım. Ne de güzel güne başlamak öyle değil mi?! Dün gece hiç uyumamıştık hep konuşmuştuk Meriç le. Daha doğrusu beni ısrarla arayınca bende uykumdan uyanmak zorunda kalmıştım. Nedeni ise şuydu, dün gece bir yıldızın kaydığını görmüş ve kendi dilek hakkını bana vermek istemiş... Ne diyebilirim ki? Çok mutlu olmuştum.
Aslında onu tanımak istiyordum doğrusu. Ruhunu ruhumla buluşturmak, yaralarımızı iyileştirmek istiyordum. Biliyorum onunda benden aşağı kalır yanı yok. Onunda bir takım kaybetmişliği var bu hayatta, ama o bana nasıl iyi geldiyse bende onu tanıyıp ona iyi gelmek istiyordum.
Yataktan kalkıp kısa bir el yüz yıkama faslından sonra kahvaltı hazırladım.
Bugün dışarıya çıkacak ve biraz hava alacaktım. Üzerime kalın toz pembe sweat' ı, altıma siyah pantolonumu giydikten sonra siyah montumu ve kırmızı beremi de üzerime geçirip dışarıya çıktım. Hava biraz soğuktu. Ama ben soğuğu seven biri olarak bu havada evde duramazdım. Hatta sahile giderdim.
Ben yağmuru da çok severdim. Yağmur yağarken penceremin kenarına geçer, en sevdiğim kupama kahvemi koyar durana kadar izlerdim pencereden damlayan yağmur damlalarını. Hava soğuk olunca üzerine battaniye alıp pencerenden uzaklara dalmak kadar güzel bir şey yoktu bu hayatta.
Bence en güzel mevsim kıştı. Hani yağmur yada kar yağarken dışarıda kulaklığınla müzik dinlersin, masum düşüncelere dalar hayal kurarsın ya, hah! Onu hayatında bir kez yapmışsan tebrik ederim, artık sende bir yıkıksın.
(Yazar burada biraz sapıttı :/ )
Aynı sokaklardan, aynı caddelerden geçtim haftalar sonra. Dışarıda sohbet eden gençler, kartopu savaşı yapan çocuklar, hatta bu soğukta bile pencereden pencereye dedikodu yapan teyzeler... Her şey olduğu gibiydi bir tek ben farklıydım onlara göre. Geçtiğim her sokaktan hakkımda konuşulanları duyuyordum.
"Vah yazık... Babası da yoktu şimdi ne yapar ki?"
"Bir aydan beri evine kapandı kim bilir ne yapıyor..."
