Ve bir mavi kelebek,
Son kez çırpacak kanatlarını papatyasıyla vedalaşmak için.
Son kez öpecek onu ve diyecek ki fısıltıyla;
Kime açarsan aç,
Kimde solarsan sol,
Kim sularsa sulasın seni,
Bizi güzel hatırla.
...
Kitap düzenlenmeye alındı!
"Kaybettiğin her bir kişi için bir yıldız seç gökyüzünden. İşte o zaman anlayacaksın gökyüzündeki bütün yıldızların senin olduğunu..."
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
6. Bölüm: "Sen ağlama..."
"Sen ağlama, çünkü kıyamam..."
Hey! Evet evet sen. Bunu gören gözler, okuyan dudaklar. Kısacası sen, hikayeme ortak olan güzel insan.
Ben Miray... Koskoca dünyada kimsesi olmayan, sevilmeyen, görülmeyen Miray. Şimdi sana bir şey anlatacağım hazır mısın? Bu seni, beni, hepimizi anlatan bir konu.
Her gün kalkıyoruz işe yada okula gidiyoruz. Bir sürü insanla birlikte aynı ortamlarda bulunuyoruz. Oturuyoruz, kalkıyoruz, yemek yiyoruz her gün aynı rutin işleri yapıyoruz. Bazen ağlıyoruz, bazen gülüyoruz. Bazen ise sebepsizce ağlayıp sebepsizce gülebiliyoruz. Bazen duruyoruz ve sadece bir şeyleri izliyoruz.
Ama sadece akşam eve gelip yatağımıza girdiğimizde anlıyoruz, içimizdeki sevgi eksikliğini. Sen bu şeyleri yaparken ruhun seni bu yatakta bırakıyor aslında. Oturuyor seni bekliyor saatlerce. Sen eve her mutsuz girdiğinde ruhun daha da küsüyor sana.
Biliyorum seni de kırdılar. Sen de yalnız kaldın bu koca dünyada. Ama elbet bir gün senin de ruhunu iyileştirecek biri çıkacak karşına. Ben senin yanındayım. Bizim koskoca gökyüzümüz var yukarıda. Kendini ne zaman yalnız hissedersen başını kaldırıp bakman yeterli. Her ne kadar birbirimizden uzakta olsak da şunu unutma, bu hayatta her şey anını bekler, Ve o an geldiğinde sönen ışıklarımız bir bir yanacak, birleşip daha da aydınlatacak her yeri...
♡
Telefon elimden yavaşça düşerken tek yapabildiğim sakinleşmeye çalışmak oluyordu. Bir yandan başım dönüyor bir yandan da deli gibi sağa sola bakıyordum. Yaşadığım duruma bir anlam veremiyordum. Daha beş dakika önce gittiğim evin yolunu hatırlamamak ne anlama gelir ki?
Bu normal mi?
Bence değildi. Hem de hiç değildi...
Duvarına yaslandığım evin demir kapısı açılınca korkarak kalktım oradan. Karşımda bir adam vardı. Hâli ve hareketleri oldukça değişikti. Durduğu yerde dengesini bir türlü koruyamıyordu. Sonunda kapıya yaslanarak doğruldu.
Gözleri beni bulunca anlam veremediğim bir sırıtış belirdi dudaklarında. Bu... Çok çirkin bir gülüştü.
Hızla yerde duran çantamı ve telefonumu alıp ayağa kalktığım gibi yürümeye başladım. Kalbim fazla hızlı atıyordu ve ben çok korkuyordum. Arkama baktığımda adamın da dengesizce peşimden geldiğini gördüm. Ben hızlandıkça o da hızlanıyordu. Korkudan elim ayağım birbirine girerken ara sokaklardan birine girip adamı atlatmaya çalışıyordum. Ama adam nasıl oluyorsa bana yetişiyordu.
Şuanda o kadar korkuyordum ki... Peşimde bir adam vardı ve benim tek yapabildiğim kaçmaktı. Arkama bakmadan kaçmak.
Sonunda aramızdaki mesafe kapanınca adam kolumu hızlıca tuttu.
