PSYCHOPATH'S LOVE SERIES 1: SPENCER CARSON (BOOK 2)

Kabanata 15

Next morning, I woke up with a heavy head.  Masakit ang ulo ko dahil sa hindi ko maipaliwanag na nararamdaman.

Kinusot kusot ko ang mga mata ko nang sa gayon ay luminaw ang paningin ko.

Ang puting liwanang na nanggagaling sa ilaw ang una kong mabungaran nang luminaw ang paningin ko.

Hindi na bago sa akin kong nasaan ako, dahil nitong mga nakaraan ay palagi akong napupunta dito.

Agad kong nakapa ang tiyan ko. Umaasa na sanang walang nagbago. Umaasa na sana nandidito pa ang bata na nasa tiyan ko.
Nakahinga ako nang maluwag nang mapagtanto kong may umbok pa naman ito. Mabuti nalang at nadala niya agad ako sa hospital kundi baka kong ano na ang nangyari sa amin nang anak niya.

'Sorry baby, sa susunod  papa-dahanin ko na si papa.' Pakikipag-usap ko sakanya habang hinahaplos ang tiyan ko.

Siguro kong may nangyaring masama sa anak ko ay baka hindi ko na mapapatawad pa ang sarili ko. Kasi sa simula't sapul palang ay kasalanan kona talaga. Kahit saang anggulo ko paman tignan ay kasalan ko parin.

I teased him, at iyon ang naging dahilan kong bakit hindi siya nakapagpigil. Kong bakit siya naging marahas. Kung alam ko lang sana na ganito ang mangyayari ay baka hindi ko na ginawa ang mga bagay na iyon. Baka hindi ko na tinuloy ang plano kong iyon.

I even begged him to make it harder and rougher, and he just obeyed what I want him to do. Kaya kahit saang anggulo ko paman talaga tignan ay kasalan ko. Kasalan ko kong bakit kami nandidito.

Tears emediately rolled down to my cheeks, when I remembered the thing that I do last night. Nag burst out ako. Hindi ko napigilan ang sarili ko at nasabi ko sakanya ang mga katagang iyon.

Tanginang panaginip kong iyon! Kasi nang dahil doon hindi ko napigilan ang sarili kong huwag mag burst out! Tangina.

Tangina rin sa pagmamahal na sinasabi niya! Napakatangina niya rin! Tangina sa mga kasinungalingang sinabi niya! I hate it! I hate all of it! Damn!

Pero, bakit ganon? Ba't, parang may umaasa sa puso ko? Ba't parang umaasa ang puso ko na sana totoo ang mga sinabi na? Na sana totoo ang katagang mahal kita na binitawan niya? Ba't parang ramdam na ramdam ko ang sincerity sa mga salitang mga binibitawan niya?

Posible kaya? Posible kayang mahal niya talaga ako?

Pero may nagmamahal bang sa unang araw palang nang kasal ay nagtataksil na? May nagmamahal bang sa unang araw palang nang kasal ay pinagtaksilan na?

May nagmamahal bang handang saktan ang asawa nila para lang sa babaeng kabit nila? Pagmamahal ba talaga ng tawag don?

Now I know why they say that love sucks. Because honestly it sucks like a fucking hell.

And lastly, may nagmamahal bang sinasaktan ang asawa niya?

I closed my eyes as I sighed. Kailangan kong pigilan ang sarili kong huwag magpadala sa emosyon. Lalo na't buntis ako.

Pero hindi ko inaakalang sa pagpikit ko sa mga mata ko ay ang pagka-alala ko sa sa syringe na itinurok niya sa akin.

Nagtagis ang bagang ko nang maalala ko ang ginawa niya pagturok sa akin nang pampatulog. Napuno ng galit ang puso ko. Ang sinabi kong kanina na dapat kong pigilan ang sarili kong huwag magpadala nang emosyon ay nakain ko.

Dahil ngayon naguumapaw ang emosyon na nararamdaman ko. Ang emosyon na tinatawag nilang galit.

Ganoon deskrepsiyon niya nang pagmamahal? Ganoon ba? Tangina!

Kong mahal niya talaga ako ba't niya nagawa ang bagay na iyon sa akin? Ba't niya ko nagawang saktan?

I closed my eyes again, as I heaved a sigh. I do the inhale and exhale thing just to calm my broken heart. Pero kahit anong gawin ko'y hindi parin ito ume-epekto.