PSYCHOPATH'S LOVE SERIES 1: SPENCER CARSON (BOOK 2)

Kabanata 74

Be ready for some unexpected ending....

___________

"Stick with the plan, Jeanshe," he said as I ready myself.

I heaved a sighed. I need to be strong. Kailangan kung tatagan ang loob ko sa maari kung malaman. Kailangan kong magtiwala sa plano niya--sa plano nila kung gusto kong mailigtas ang sarili ko at ang anak ko. I must stick to their plan.

I nodded. Yeah I should be. I should be stick with the plan.

"Good," ani nito habang tumatango, bago muling inayos ang earpice nito. "Are you ready?" he asked.

Isang pilit na ngiti ang ibinigay kung sagot sa tanong niyang iyon. Pilit, dahil hindi ko talaga magawang ngumiti ng matamis, kinakabahan kasi ako atsaka isama mo pa ang mga sakit na iniinda 'ko.

Mas lalo pang umusbong ang kaba na nararamdaman ko ng makita ko kung paano nito, kinasa ang baril na hawak hawak nito. Inilahad nito sa akin ang baril na ikinasa nito, isang nagtatanong na tingin ang ipinukol ko sakanya, nagtatanong kung para saan ang baril na ito, and looks like nakuha naman nito kung ano ang ibig kung sabihin sa tingin na iyon, dahil sa mga isinagot nito, "Use this, kakailanganin mo 'to, kung baka sakali man."

Tumango naman ako bago ko kinuha ang baril na inilahad niya. Iniligay ko ito sa bewang ko at ganon nalang ang pagkangiwi ko ng maramdaman kung parang may nasagi akong bukol dito. Damn masakit! Mahapdi rin, siguro natamo ko ito, dahil sa pagkakasadsad ko kanina.

Masakit parin ang buong katawan ko dahil sa pagkakasadsad ko kanina, ngunit tinitiis ko lang ang lahat na sakit na nararamdaman ko. Tinitiis ko lang ang lahat dahil sa anak ko. Dahil sa anak ko. Masakit. Pero kailangan kung tiiisin total sanay na rin naman ako e.

"Be safe," he sincerely said bago siya tumayo mula sa pagkakaupo niya, tumango naman ako. Yeah. I must be safe. I must be safe, Eman.

I saw how a smile crept on his lips when he heard my answer, "Go," ang nakangiti nitong sabi, ngumiti naman ako bago ko sinunod ang utos niya.

Dahan dahan akong gumapang papunta sa gawi ni Vildamir. Sa bawat paggapang ko'y ramdam na ramdam ko ang bawat pagkirot ng katawan ko, at dahil doo'y napapangiwi ako. Mahapdi at masakit pero gaya nga ng sabi ko'y kailangan kung titiisin ang lahat para lang mailigtas ko ang anak ko.

Gusto kung tumayo atsaka maglakad pero hindi ko magawa dahil wala akong lakas. Lahat ata ng lakas sa katawan ko'y naubos na. Lalo na't ilang oras na rin ang lumipas simula ng ako'y kumain, atsaka isa pa ang sakit na nararamdaman ko sa mga oras na ito'y walang katumbas.

"Jeanshe!" muling umalingawngaw ang nakakarinding boses na iyon, kanina pa siya ganyan, kanina niya pa ko tinatawag at inuutusang lumabas. Napaka bossy lang, kung siya kaya ang maghanap sa akin?

"Andon siya," napatigil ako mula sa paggapang ko ng marinig ko ang mga katagang iyon. At ng tumingala ako'y doon ko nakita ang isang lalaki na itinuturo ang gawi ko na siyang naging dahilan kung bakit ang kanilang mga atensiyon ay napunta sa akin.

"Jeanshe?! Oh my god." ang di makapaniwalang ani ni Jazmine. Nakita ko kung paano mamilog ang mga mata nito at ang bunganga nito. Kasabay niyon ay ang pagpupumiglas nito mula sa pagkakayakap ni Thunder atsaka nagpumilit na puntahan ang gawi ko, ngunit mas yinakap pa ito ni Thunder ng mahigpit.

"Bitawan mo nga akong tarantadu ka! Hindi kita kilala kaya maari bang tigil tigilan mo na ang pagyayakap sa akin?!" ang galit na bulyaw ni Jazmine kay Thunder.

Nakita ko kung paano dumaan ang isang uri ng emosyon sa mga mata ni Thunder, ngunit hindi ko na ito napangalanan pa ng mahagip ng pandinig ko ang malakas na pag-ubo ni Spencer.