PSYCHOPATH'S LOVE SERIES 1: SPENCER CARSON (BOOK 2)

Kabanata 27

"You have the right to remain silent. Anything you say, can and will be used against you in a court of law. You have a right to an attorney. If you cannot afford an attorney, one will be appointed for you.”

While hearing those words from the police, I tried to stop my tears from falling apart but it didn't work. Dahil nagsibagsakan ang mga luha ko na para bang may karera itong sinasalihan.

May arrest warrant silang dala dala, kong kayat wala akong ibang magagawa kundi ay ang sumama sakanila. Kahit na labag ito sa kalooban ko.

I cried as I saw them putting me some handcuff. A handcuff that I am pretty sure that can make me die. That can kill my happy life.

Isang nagmamakaawang tingin ang ipinukol ko kay Spencer, pero parang mas nadurog pa ako nang makita ko ang pag-iwas nito nang tingin sa akin.

Isang simpleng pag-iwas lang nang tingin iyon pero ba't parang pinapatay ako sa sakit? Ba't parang may paulit ulit na tumutusok sa puso ko dahil sa simpleng pag iwas lang nang tingin na iyon?

Nang muli siyang tumitig sa gawi ko ay lamig na ang nakikita ko sa mga mata. Napakalamig nang mga tingin na iyon! Na para bang dinadala ako nito sa nyebe.

Isang nagmamakaawang tingin ang ipinukol ko ulit sakanya, tingin na nagsasabi kong ano ang nais kong iparating sakanya. Tingin na ang ibig sabihin ay inosente ako, tingin na nagmamakaawang ka awaan niya ako.

"Spencer please believe me, I am not a theif." nagmamakaawa kong ani sakanya, pilit kong tinitigan ang mga mata niya, upang kumbinsihin siyang hindi ako magnanakaw. Na hindi ko kayang traydurin ang kompanyang pag-aari niya. Na hindi ko kayang magnakaw sa kompanya niya.

Pero hindi ko inaakalang mas masasaktan pa ako sa sususnod niyang gagawin. Hindi ko inaakalang ang ginawa niya kay Valentine ay mararamdamam ko rin.

Naipikit ko ang mga mata ko nang wala sa oras nang makita ko ang dahan dahang pagdapo nang kamay niya sa pisnge ko. Parang nakalimutan ko ang lahat maging ang paghinga nang maramdaman ko ang malakas na pagdapo nang kamay niya sa pisnge ko na siyang naging dahilan kong bakit ako napatingin sa kanan kong bahagi.

Dahil sa ginawa niyang iyon ay nakarinig ako nang mga pagsinghap, at hindi ko na kailangan pang alamin kong kanino iyon galing.

Pain, ang salitang iyon ay ang tangi kong nararamdaman ngayon. Ang hapdi nang pisnge ko dahil sa malakas niyang pagsampal ay parang dinudurog ako. At nang kapain ko ang gilid nang labi ko ay doon ko nakita ang dugo. Siguro pumutok ang labi ko dahil sa lakas nang pagkakasampal niya.

Kong hindi ako hinawakan nang dalawang pulis ay siguradong sigurado ako na mapapaupo rin ako sa sahig dahil sa tindi nang pagkakasampal niya.

Isang nasasaktang tingin ang ipinukol ko sakanya, nang ako'y lumingon sa gawi niya. Nasasaktang tingin na nagsasabi kong gaano ako nasaktan dahil sa ginawa niya. Dahil sa ginawa niyang pagsampal at hindi pag paniwala sa akin.

Hindi ko alam kong ang hapdi ba nang pisnge ko ang dahilan nang sakit na nararamdaman ko, o ang katotohanang hindi niya ko pinaniwalaan. The pain that I am feeling feeling right now make me want to end my fucking life.

Ang mga luha sa mga mata ko ay siyang naging dahilan nang mga panlalabo nang mga mata ko, habang tinitignan ko ang gawi niya.

Sabi niya, mahal niya ko. Sabi niya magbabago na siya at hinding hindi na niya ko sasaktan. Pero bakit ganon? Ba't nagawa niya kong saktan?! Ba't niya ko nagawang saktan kong mahal niya talaga ako?! Ba't hindi niya ko magawang paniwalaan?!

Napahagulhol ako dahil sa sakit na nararamdaman ko, ramdam na ramdam ko ang patuloy na pag-agas nang mga luha ko mula sa mga mata ko.

Hinding hindi na ko nagmamakaawa sakanya. Hinding hindi ko na ibaba pa ang pride ko para sakanya.