PSYCHOPATH'S LOVE SERIES 1: SPENCER CARSON (BOOK 2)

Kabanata 60

At dahil na enjoy ko yong mga comments niyo last chap, another update na naman.

_____________

Isang malakas na pagtili ang nagawa ko ng marinig ko ang pagputok ng baril niya, at ang pagtama ng bala niyon, sa gilid 'ko.

Hinihingal ko siyang tinignan, akala ko iyon ang katapusan ko, akala ko ma de deads na ako dahil don, gago niya! Kinabahan ako don ah.

Galit ko siyang tinignan ang makita ko kung paano ito tumawa, na tila ba nasisiyahan ito sa gulat kong reaksiyon, psycho talaga! Psycho na nga! Gago pa!

Harap harapan ko itong inirapan, hindi inaalintana ang maari nitong gawin sa akin, dahil sa ginawa kung pag-irap dito.

"Hindi pa nga tayo nagsisimula, ganyan na agad ang reaksiyon mo? Paano pa kaya kapag tinotoo ko na ang lahat ng ito?" ang natatawang tanong nito, bago nagpakawala ng isang malagim na tawa.

Kung noo'y nasisiyahan ako sa tuwing naririnig ko ang mga tawa niya, ngayon naman ay naririndi na ako. Nakakarindi ang tawa niya, para siyang si kamatayan kong tumawa, na tila ba nasisiyahan ito dahil may susunduin na naman, at ang susunduin ng kamatayan na nasa harap ko, ay ang si ako.

"Spencer," seryosong tawag ko dito, na siyang naging dahilan kung bakit ito napatigil sa pagtawa.

"Why?" tanong nito ng bahagyang mahimasmasan mula sa pagtawa.

"Bago mo 'ko patayin, can I ask some favor?"

Nakita ko kung paano magdaan ang isang uri ng emosyon sa mga mata niya, dahil sa tinuran ko, it was like nasasaktan siya dahil sa tinuran ko? Or baka namamalikmata lang ako sa nakita ko, pero parang ganon talaga ang nakita ko e.

"Yeah, What is it?" tila na bo-bored na tanong nito.

"Can you call Jazmine for me?" I asked, hoping that he will grant what I wished.

Sa pagkakataong iyon ay napukaw ko ang atensiyon niya, "For what?!" he asked. The curiosity is visible on his voice, kasama narin doon ang panghihinala sa boses niya.

"Basta," I sighed before continuing, "Pero makakaasa ka na hinding hindi ko sasabihin sakanya kung nasaan ta'yo ngayon, hinding hindi ko kayo ipagkakalulong, Spencer," dagdag ko pang sabi sakanya, ng makita ko ang panghihinala sa mukha niya, na tila ba pinaghihinalaan ako nito, alam ko kung ano ang tumatakbo sa isip niya, dahil alam kung ganoon rin ang mararamdamam ko lalo na kapag ako ang nasa kalagayan niya at siya ang nasa kalagayan ko.

"Please?" At that time I am like a stupid kid who's wishing to santa.

Wala sa sariling ako'y napangiti ng makita ko kung paano siya nagpakawala ng isang malalim na buntong hininga, isang palatandaan na napapayag ko siya,

"Fine!" at tama nga ako sa naging turan ko, dahil napapayag ko siya, "But don't you ever dare to tell her where you're Jeanshe, dahil hinding hindi ako magdadalawang isip na patayin ka." dagdag pa nito bago lumapit sa gawi ko, atsaka itinutok sa sentido ko ang galatilyo ng baril niya

Nanuyo ang lalamunan ko, nananakot na ba siya niyan? Hindi pa naman siguro diba? Pero bakit natatakot na 'ko? Damn!

"Call her," he said as he handled his cellphone on me.

Nanlalamig at nanginginig ang mga kamay ko nang tinanggap ko ang cellphone na inilahad niya sa akin, kinakabahan kasi ako kaya ako nanginginig. "Dial her number." dagdag pang utos nito na siyang sinunod ko naman.

Wala kasi sa contacts niya ang number ni Jazmine, kung kaya't kinailangan ko pang i dial ang number nito, bago ko siya matawagan. Nanginginig ang mga kamay ko habang pinipigilan ang sariling huwag maihulog ang cellphone na hawak hawak ko habang i dinadial ko ang number niya.