𝑳𝗶եե𝐥ℯ ʂⱳℯℯե

"Παραιτήσου"

Κοιτούσα ξαφνιασμένη τον Liam. Κάτι έντονο μέσα μου έλεγε να τρέξω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Έκανε κύκλο γύρω μου παρατηρώντας εμένα. "Είσαι τόσο νέα και είναι κρίμα για σένα! Έχεις όλη την ζωή μπροστά σου. Μόνο που διάλεξες λάθος μονοπάτι." είπε με μια πονηρή φωνή. Προσπαθούσα να καταλάβω τι εννοούσε με αυτήν την πρόταση. "Δεν νομίζω!" απάντησα έντονα. "Ακομη και μετά από όσα έχεις περάσει παραμένεις αυτή η έφηβη που νομίζει πως ξέρει τα πάντα και οι επιλογές της είναι ολόσωστες." είπε σοβαρά χαιδεύοντας απαλά το πρόσωπο μου. Έσπρωξα το χέρι του από το πρόσωπο μου και τον πέταξα στον τοίχο με τις δυνάμεις μου. Χαμογέλασε με ένα παράξενο τρελό χαμόγελο. "Τι θέλεις;" ρώτησα απαιτητικά. Με πλησίασε με ένα πονηρό βλέμμα. "Να σου μιλήσω." είπε κάνοντας νόημα με τα μάτια του σε κάποιον. Ένιωσα έναν πόνο στο κεφάλι μου. Σαν κάποιος να πίεζε το μυαλό μου με δύναμη. Κοίταξα το άτομο πίσω μου. Ήταν ο Edward. Κατάλαβα πως το χάρισμα του είχε κι άλλες ιδιότητες. Τον κοίταξα. Το βλέμμα του ήταν ακόμη ψυχρό και αδιάφορο για μένα. 'Μακάρι να μπορούσα να σταματήσω αυτό που του συμβαίνει....' σκέφτηκα. Μου άρεσε ο παλιός Edward. Ο έξυπνος, ο ετοιμόλογος αυτός που με προστάτευε χωρίς δεύτερη σκέψη....αλλά αυτός ήταν κάποιος άλλος. Μια αντιπαθητική και ψεύτικη μορφή του εαυτού του. Ο Liam έπιασε απότομα τον αριστερό μου καρπό. Ένιωσα ένα μέρος της μαγείας μου να φεύγει από κοντά μου. Ένιωσα μαι αδυναμία και μια ζαλάδα. Κάθισα στο κρεβάτι της Raven μέχρι να ανακτήσω και πάλι την μαγεία μου. "Θέλω να σου δώσω μια ευκαιρία....να παραδοθείς." είπε σοβαρά. Γέλασα. Δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω κάτι τέτοιο φυσικά! Μόνο ένας τρελός θα το πίστευε αυτό. Με μια απότομη κίνηση του χεριού του πέταξε ένα σίδερο προς το μέρος μου. Το σταμάτησα πιάνοντας το με το αριστερό μου χέρι πριν με χτυπήσει. "Ναι εντάξει! Κατάλαβα τι προσπαθείς να κάνεις! Δεν με ενδιαφέρει όπως βλέπεις οπότε άφησε με!" είπα έντονα. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και πήγα προς την έξοδο. Ο Edward με σταμάτησε μπαίνοντας μπροστά μου με αστραπιαία ταχύτητα. "Καλά θα κάνεις να ακούσεις αυτό που έχει να σου πει! Δεν έχεις και πολλές επιλογές!" είπε αυστηρά. Τον πλησίασα. "Αλήθεια τώρα Edward;! Δεν έχει μείνει τίποτα από εσένα πια; Που είναι αυτός ο άντρας που ήθελε να με προστατέψει από τον Liam; Ο άντρας που με έκανε να γελάσω και να χαρώ ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές." είπα και τον πλησίασα ακόμη περισσότερο. Χάιδεψα απαλά το πρόσωπο του. "Αυτός που επανέφερε τα συναισθήματα μου όταν κανείς άλλος δεν μπορούσε. Εκείνος που με έσωσε από το χώμα και με βοήθησε να ελέγξω την αλλαγή μου! Εκείνον που φίλησα τρεις φορές..." είπα. Το βλέμμα του έκρυβε έναν βαθύ πόθο. Ακόμα και η αποδοχή της φύσης του δεν μπορούσε να διώξει τα συναισθήματα του. Ήθελα λίγο ακόμη για να διώξει αυτή την απαίσια 'κατάρα'. ".....Και ποτέ δεν το μετάνιωσα." είπα με απόλυτη ειλικρίνεια. Κάθε τι που είπα για εκείνον ήταν αληθινό. Έπιασε το χέρι μου και το απομάκρυνε από το πρόσωπο του. Με κοίταξε στα μάτια θάβοντας πολύ βαθιά μέσα του τον έρωτα που προσπαθούσε να ξεπηδήσει από τα χρυσοκόκκινα μάτια του. "Κρίμα. Άργησες πολύ να το αποδεχτείς." είπε με ένα παγερά αδιάφορο βλέμμα. Γύρισα απότομα τον αριστερό μου καρπό προς την δεξιά πλευρά και έσπασα τον λαιμό του με τις δυνάμεις μου. "Ίσως και όχι." είπα σοβαρά. Ο Liam με κοιτούσε ξαφνιασμένος. Τον κοίταξα για ένα δευτερόλεπτο και έτρεξα με αστραπιαία ταχύτητα προς το σαλόνι. Υπήρχε μια στίβα από κυνηγούς στο πάτωμα. Προσεξα πως ο Elijah και η Jacqueline ήταν ξαπλωμένοι λίγο πιο δίπλα. Παρατήρησα μια μαύρη γραμμή σχηματισμένη στις παλάμες των χεριών τους. Άκουσα τα βήματα των παπουτσιών του Liam που χτυπούσαν με έναν συγκεκριμένο ρυθμό το πάτωμα. Ηταν κοντά. Πολύ κοντά. Κρύφτηκα με αστραπιαία ταχύτητα πίσω από έναν τοίχο. "Μπορείς να τρέξεις, αλλά δεν μπορείς να κρυφτείς όσο και να προσπαθήσεις." είπε με ένταση στον τόνο της φωνής του. Συνέχισε να περπατάει στον χώρο ψάχνοντας να με βρει. Κρατούσα την ανάσα μου ώστε να μην με καταλάβει. Έπρεπε να βρω ένα σχέδιο για να τον διώξω. Ο Liam προχώρησε προς ένα άλλο δωμάτιο. Ξεφύσηξα ανακουφισμένη. Τότε είδα κάποιον να περνάει από πίσω του κρατώντας την Caroline στα χέρια του. Έτρεξα με αστραπιαία, τον κόλλησα στον τοίχο και έκανα ένα ξόρκι στην Caroline ώστε να γίνει αόρατη σε όλους εκτός από εμένα. Το πρόσωπο του ήταν γνωστό. Κάπου τον είχα ξαναδεί αλλά δεν θυμόμουν που...Προσπάθησε να με δαγκώσει αλλά έσπασα τον λαιμό του με το αριστερό μου χέρι. Ξαφνικά θυμήθηκα ποιός ήταν. Ηταν ένας από τους ανθρώπους του Ravenswood. Αλλά δεν τους είχα καλέσει στο Horrland για να υπακούσουν! "Εδώ είσαι! Υπέροχα!" άκουσα την σατανική φωνή του Liam που βρισκόταν ακριβώς από πίσω μου. Τέντωσα απότομα το αριστερό μου χέρι μπροστά και τον πέταξα πάνω σε ένα τραπέζι με τις δυνάμεις μου. Έσπασε από την δύναμη της πτώσης του όμως δεν έπαθε τίποτα! Ούτε μια γρατζουνιά! Τότε άκουσα κάποια βήματα από πίσω μου. Οι κυνηγοί δεν ήταν νεκροί! Είχαν λιποθυμήσει για λίγη ώρα. Με περικύκλωσαν! Ηταν αρκετοί! Ήξερα πως ήθελαν να με σκοτώσουν αλλά δεν υπήρχε καμία περίπτωση να τους αφήσω! Τους κοιτούσα με ένα δυναμικό και αποφασισμένο βλέμμα που δήλωνε πως δεν θα παραιτηθώ εάν δεν νικήσω και τον τελευταίο! Εκείνοι με κοιτούσαν επιθετικά. "Τι περιμένετε;" ρώτησε ειρωνικά ο Liam. "Σκοτώστε την!" συνέχισε με μια πονηρή φωνή. Αμέσως ο όχλος ξεχύθηκε πάνω μου έτοιμος να με κατασπάράξει! Έσπασα δύο λαιμούς με τις δυνάμεις μου και πέταξα αυτά τα άτομα πάνω σε άλλα για να τα αποκρούσω. Στην συνέχεια τέσσερα άτομα ήρθαν καταπάνω μου και ένα κατάφερε να με ρίξει κάτω με μια γυριστή δυνατή κλωτσιά. Όμως σηκώθηκα γρήγορα και το έκαψα πετώντας φωτιά πάνω του. Ο Liam με κοιτούσε με ένα πονηρό βλέμμα πιστεύοντας πως θα παραιτηθώ σύντομα. Τον κοίταξα για μια στιγμή και πριν προλάβω να γυρίσω το κεφάλι μου προς την άλλη πλευρά, μια κοπέλα ήρθε καταπάνω μου χώνοντας ένα πυρομένο σίδερο κοντά στην καρδιά μου. Έβγαλα μια δυνατή κραυγή πόνου που ακούστηκε σε όλο το σπίτι και γονάτισα στο πάτωμα. Δύο κυνηγοί ήρθαν κοντά μου, με σήκωσαν και κράτησαν τα χέρια μου πίσω από την πλάτη μου. Οι υπόλοιποι στεκόντουσαν γύρω μου περιμένοντας τον Liam. Με πλησίασε, ξερίζωσε το σίδερο από το σώμα μου και το πέταξε στο πάτωμα. Χαμήλωσα το κεφάλι μου. "Τελευταία ευκαιρία. Παραιτήσου!" είπε με μια σκοτεινή φωνή κοιτάζοντας εμένα. Δεν με τρόμαζε όμως. Ήξερα πως θα ήταν δύσκολο να τον σκοτώσω αλλά δεν φοβόμουν. Σήκωσα το κεφάλι μου και τον κοίταξα με μίσος και δυναμισμό. "Μόνο όταν σε σκοτώσω!" απάντησα με ένα αγέρωχο βλέμμα στα μάτια μου. Ο τόνος της φωνής μου δήλωνε την σιγουριά και τον δυναμισμό μου. Και τότε τα μάτια μου πήραν το χρώμα του αίματος. Πάτησα καλά στα πόδια μου και με μια απότομη κίνηση έκανα μια ανάποδη κολοτούμπα στον αέρα ρίχνοντας τους κυνηγούς με δύναμη στο πάτωμα. Μια κόκκινη λάμψη φώτισε τα μάτια μου και αέρας φύσηξε τα μαλλιά μου. Έβαλα τα χέρια κοντά στα πλευρά μου και έβγαλα μια εκκωφαντική τσιρίδα ανοίγοντας με πολύ ένταση τις παλάμες των χεριών μου. Εκείνη την στιγμή ένα τεράστιο ηχητικό κύμα δημιουργήθηκε που σκόρπισε όλους τους κυνηγούς με τεράστια δύναμη στο σπίτι. Όλα τα παράθυρα έσπασαν σε χίλια γυάλα και τα φώτα έσβησαν. Τα μάτια μου πήραν ξανά το γαλάζιο χρώμα τους. Κοίταξα τους κυνηγούς. Αυτή την φορά ήταν νεκροί. Το ξόρκι που τους έκανα δεν χάλασε μόνο την ακοή τους αλλά σταμάτησε και τον χτύπο της καρδιάς τους οριστικά. Το αγέρωχο βλέμμα παρέμεινε στο πρόσωπο μου. Πρόσεξα πως ο Liam δεν ήταν πουθενά. Προχώρησα πατώντας τα γυαλιά από τα σπασμένα τζάμια και έψαξα το σπίτι. Δεν ήταν πουθενά. Άκουσα μια φωνή στον κήπο. "Αφησε με!" είπε αυτή η γνώριμη φωνή. Βγήκα με αστραπιαία ταχύτητα στον κήπο. Ειδα τον Liam να κρατάει αιχμάλωτη αυτή την κοπέλα με τα ξανθά μαλλιά που μιλούσα στο μπαρ. Τον πλησίασα κοιτάζοντας τον με μίσος. "Αφησε την!" τον πρόσταξα. Τα γαλάζια μάτια του γυάλιζαν από την οργή του! Έβγαλε μια ένεση με ένα υγρό από την τσέπη του παντελονιού του. "Μόλις καρφώσω την ένεση στο χέρι της, θα είναι έτοιμη να γίνει μια από εμάς! Αλλά πρέπει να αποδυναμωθεί πρώτα." είπε με κακία και κάρφωσε ένα μαχαίρι στο στομάχι της κοπέλας. Έβγαλε μια κραυγή πόνου και ένα ποτάμι αίματος ξεκίνησε να χύνεται από το στομάχι της. Τέντωσα τα βλέφαρα των ματιών κάνοντας ένα ξόρκι φρικτού πονοκεφάλου! Ακούμπησε τα χέρια του στα νεύρα του κεφαλιού του με αποτέλεσμα να αφήσει την κοπέλα. Ήξερα πως το ξόρκι μου δεν θα σταματούσε τον Liam για πάντα. Έτσι εκμεταλλεύτηκα εκείνη την στιγμή, άρπαξα την κοπέλα και μπήκα στο σπίτι με αστραπιαία ταχύτητα κάνοντας ένα ξόρκι προστασίας γύρο του. Δάγκωσα το χέρι που κοντά στον άριστο καρπό μου και το έβαλα στο στόμα της. "Πιες. Θα σε θεραπεύσει!" είπα έντονα. Εκείνη ήπιε λίγο από το αίμα μου και η πληγή της ξεκίνησε να επουλώνεται. Απομάκρυνα το χέρι μου από το στόμα της. Με κοίταξε. Για ακόμη μια φορά παραξενεύτηκα. Το βλέμμα της δεν είχε ίχνος φόβου μέσα του! Ηταν ήρεμη! Σαν να είχε ζήσει κάτι παρόμοιο ή κάτι χειρότερο! "Γιατί με βοήθησες;" ρώτησε. "Δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσω αυτόν τον τρελό να σε πειράξει!" απάντησα. Πράγματι δεν ήθελα να πάθει κάτι αυτή η κοπέλα. Οι συμβουλές που μου έδωσε το μεσημέρι με βοήθησαν να ξεκαθαρίσω κάποια ζητήματα μέσα μου. "Τι έπαθαν αυτοί;" ρώτησε παρατηρώντας τον Elijah και την Jacqueline. Ξεφύσηξα. "Δεν ξέρω! Ξαφνικά εμαφανήστηκε μια γραμμή στο χέρι τους και λυποθιμηαν." είπα. Έπρεπε να βρω το ξόρκι που τους έφερε σε αυτή τη κατάσταση και να το λύσω. Την πλησίασα και κοίταξα τα γαλάζια μάτια της. "Αλλά δεν θα θυμάσαι τίποτα από όλα αυτά. Το μόνο που θα θυμάσαι είναι πως δεν είχε μπαταρία το τηλέφωνο σου και ζήτησες το δικό μου για να καλέσεις έναν φίλο σου αλλά τώρα πρέπει να φύγεις." την ψυχανάγκασα. Ανοιγόκλεισε τα βλέφαρα των ματιών της και προχώρησε προς την έξοδο. "Πρέπει να φύγω. Ευχαριστώ που μου δάνεισες το τηλέφωνο σου." είπε με ένα χαμόγελο. Της ανταπόδωσα το χαμόγελο, και βγήκε από την έξοδο. Ο Liam είχε εξαφανιστεί.