𝑳𝗶եե𝐥ℯ ʂⱳℯℯե

Αδυναμία

Κοιτούσα ξαφνιασμένη αλλά και ελάχιστα τρομαγμένη τον Klaus. Το βλέμμα του ήταν νεκρό. Άψυχο! Ήταν ξεκάθαρο πως δεν νοιαζόταν για κανέναν. Μόνο για τον ευατό του. "Θα σου φανεί απίστευτο αυτό που θα σου πω αλλά δυστυχώς θα σε χρειαστώ για κάτι." είπε με κακία στο βλέμμα του. "Όχι. Δεν θα κάνω καμιά χάρη σου μέχρι να σε επαναφέρω." αρνήθηκα έντονα. Έκανε έναν ειρωνικό μομφασμό και με πλησίασε με σατανικό διαβολικό βλέμμα. "Ελα τώρα Alison. Μην με κάνεις να αρχίσω με την ψυχολογική βία. Ειλικρινά δεν αξίζει να σπαταλίσω το σάλιο μου για να σου πω πόσο άχρηστη και απαίσια φίλη είσαι." είπε με ένα πονηρό βλέμμα. Τα λόγια του ήταν άσχημα όμως δεν υπήρχε περίπτωση να με πληγώσει με αυτά. Ήξερα πολύ καλά πως δεν ήταν η αλήθεια του. Όταν οι βρικόλακιες εγκαταλείπουν τα συναισθήματα τους έχουν την τάση να κάνουν ψυχολογικό πόλεμο στους κοντινούς τους ανθρώπους για να τους πληγώσουν με αποτέλεσμα αυτοί να σταματήσουν να ασχολούνται μαζι τους και να τους αφήσουν χωρίς αισθήματα. "Ξέρω αυτό το παιχνιδάκι του ψυχολογικού πολέμου Klaus. Το έχω κάνει και εγώ. Αλλά αυτό που ξέρω επίσης είναι πως ο αληθινός σου εαυτός είναι κάπου εκεί μέσα και θα ψάξω μέχρι να τον βρω." είπα αποφασιστικά. Με κοίταξε με ένα αδιάφορο πονηρό βλέμμα. Με πλησίασε αρκετά. Ένιωσα ένα παράξενο ρίγος να διαπερνάει το σώμα μου Σαν να με προειδοποιούσε να φύγω από κοντά του. "Θυμάμαι την μέρα που εγκατέλειψες τα συναισθήματα σου. Μας απείλησες πως αν προσπαθήσουμε να τα επαναφέρουμε θα νομίζουμε πως μπήκαμε στην κόλαση." είπε σοβαρά. "Μόνο που εγώ θα φέρω την κόλαση εδώ και η 'χάρη' που σου ζήτησα θα είναι το λιγότερο που θα μπορείς να κάνεις για να επιβιώσεις....Μπορείς να με υπηρετήσεις εάν θέλεις αλλά πίστεψε με δεν θέλεις να γίνεις εχθρός μου." ψυθήρισε σκοτεινά στο δεξί μου αυτί. Ένα ακόμη πιο έντονο ρίγος με διαπέρασε. Ένιωσα φόβο γιατί ήξερα πως τίποτα δεν τον σταματούσε να κάνει πράξη αυτά που είπε. Όμως ένα έντονο κάψιμο στο σώμα μου απέσπασε τον φόβο μου. Κοιταξα παραξενευμένη τα χέρια μου. Το δαχτυλίδι για τον ήλιο δεν υπήρχε πάνω τους. Το κάψιμο γίνονταν όλο και πιο επώδυνο. Κρύφτηκα πίσω από μια βιβλιοθήκη. Είχε σκιά σε εκείνο το σημείο. "Αυτό ψάχνεις;" ρώτησε πονηρά ο Klaus κρατώντας το δαχτυλίδι μου στο δεξί του χέρι. Τον κοίταξα ξαφνιασμένη. Δεν κατάλαβα πότε πρόλαβε να το πάρει! Το πέταξε από το παράθυρο σπάζοντας το τζάμι. Τον κοίταξα. "Καλύτερα να πας να το πιάσεις πριν το βρει κανένας άλλος και αναγκαστείς να μείνεις στην σκιά." είπε κοροϊδευτικά και έφυγε με αστραπιαία ταχύτητα. Δεν μπορούσα να βγω απο την κρυψώνα μου ούτε να φωνάξω κάποιον. Εντόπισα το δαχτυλίδι με τις δυνάμεις μου το σήκωσα από το γρασίδι τηλεπαθητικά και το έφερα πίσω στο δωμάτιο. Το φόρεσα και βγήκα ανενόχλητη από την σκιά. Ο Klaus είχε σκοπό να μας κάνει να υποφέρουμε μπροστά του και να ικετέψουμε για την προστασία του. Κάτι που δεν έπρεπε να συμβεί. Τότε μπήκε μέσα η Jacqueline. "Που είναι ο Klaus;!" ρώτησε ξαφνιασμένη. Την κοίταξα. "Έφυγε." απάντησα. Ξεφύσηξε ανήσυχα. "Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο για να επαναφέρουμε τα συναισθήματα του!" είπε προβληματισμένη. "Εννοείται! Αν δεν το κάνουμε σύντομα θα καταστρέψει τον κόσμο κυριολεκτικά!" απάντησα έντονα. Ένιωσα πως ήμουν λίγο υπερβολική. Πήρα μια βαθιά ανάσα για να ηρεμίσω και πήγα στο σχολείο.