Tiny and the Aggressive

🔅30.

C A L I S T A

Είχα μείνει μόνη. Ολοι πήραν τις κοπέλες τους και πηγαν να χορέψουν στην πιστα υπο τον ρυθμό των καλοκαιρινών hit, ενω εγω παρέμεινα στο τραπέζι μας, εκει που με αφησαν.
Ακόμα και Sophie είχε καπου εξαφανίστει. Προσπαθησα να την βρω κάποια στιγμή, αλλά απέτυχα. Υπήρχε τόσος κόσμος γύρω μου, που έχανα την συγκέντρωση μου διαρκώς. Οποτε δεν επιχειρησα να την ψαξω ξανα. Ισως ηταν καπου με τον Philip και του ανοιγε την καρδιά της... κατι που εγω δεν θα τολμήσω ποτε.

Απο την μια, καθε εκατοστό του κορμιού μου ζηλευε τους φίλους μου... ειμαι χαρούμενη για αυτούς, αλήθεια, απλά ήθελα να εχω και εγω το δικο μου ατομο, αυτο που θα με ακουει, θα με αγαπαει και θα με εμπνέει να γίνομαι ένας καλύτερος ανθρωπος. Όμως απο την αλλη, σκέφτομαι πως ίσως είναι καλύτερα που είμαι μόνη. Μια αποτυχημένη ύπαρξη σαν και εμένα δεν θα μπορουσε να ομορφύνει την ζωή κανενός. Δεν αξίζω την αγάπη κανενός.

Ειδικά του Louis... 

"Καλησπέρα..."

Κοιτώντας καπου ουδέτερα σε ενα αδιαφορο σημείο, χαμένη στο ειρμό των σκέψεων μου, δεν ειχα παρατηρήσει πως βρέθηκε να στέκεται απέναντι μου ενα ψηλο και γεροδεμένο αγόρι.

Τα μάτια του είχαν την αποχώρηση του χρυσου... ετσι δηλαδή φαίνονταν υπο το αγριο σκοτάδι της νύχτας. Τα μαλλιά του, ηταν στο χρωμα της τελευταίας ηλιαχτιδας του καλοκαιρινού ηλιοβασιλέματος... ούτε ξανθό, αλλά ούτε και κοκκινομάλλη μπορούσες να τον χαρακτηρίσεις.
Κατι το ενδιάμεσο.

"Καλησπέρα." Απάντησα μονολεκτικά ισιωνοντας αμηχανα την κορμοστασιά μου υπο το σαγηνευτικο βλέμμα του. Δεν είχε γαλλικη προφορά, αλλά ούτε καθαρη βρετανική. 

"Το όνομα μου είναι Elian, θα μπορουσα να μαθω το δικο σου;" Ενα χαμόγελο, τόσο όμορφο και σαγηνευτικο έκανε την εμφάνιση του στο, χωρις καμία ατελεια πρόσωπο του.
Ηταν πραγματικά πανέμορφος... Ενα εργο τέχνης, που προοριζοταν μοναχα να τον κοιτανε και οχι να τον αγγιζουν... ειδικά με τα δικα μου βρώμικα και άχρηστα χέρια μου.

"Calista... " Απάντησα κοφτα, λες και η ίδια μου η σκέψη μου έδωσε μια γερή γροθιά στο στομάχι, θυμίζοντας έτσι την αξία μου.

Δεν αξίζεις...

"Συνοδευεσαι απο κάποιον; Δεν πιστεύω να σε φερνω  σε δύσκολη θέση;" τα πολύχρωμα φωτα της βεράντας χόρευαν στο βλέμμα του καθώς έκανε ενα επιφυλακτικοί βήμα προς τα πισω... σαν να περίμενε απο εμένα την απάντηση, η οποία θα καθοριζε αν θα παρέμενε στο τραπέζι μου η οχι. Αν και... δεν μου φαινόταν για άτομο που θα παρατούσε την προσπάθεια τόσο εύκολα...