Tiny and the Aggressive

🔆34.

C A L I S T A

Μόλις ειδα τον Loui να σηκώνεται και να φεύγει υστερα απο ολα αυτα που μας εξομολογήθηκε, ενιωσα εναν απερίγραπτο πονο στην ψυχή μου, που όμοιο του δεν ειχα ξανα νιώσει ποτε στην ζωή μου... ακόμα και οταν το σωμα μου είχε γίνει εγχειρίδιο στα χέρια του ετεροθαλή αδελφού μου.

Το αγόρι που ερωτεύτηκα σαν τρελη, πιστευει οτι τον θεωρώ απαισιο ανθρωπο, και πως τον απεχθανομουν για τον χαρακτήρα του.

Θεε μου... πόσο λάθος εντύπωση του εχω δώσει. Ποσο τον εχω πληγώσει αθελα μου;

Εχοντας αυτες τις σκύψεις στο μυαλο μου, μου δημιουργήθηκε μια εντονη επιθυμια για να τρέξω απο πισω του και να τον αγκαλιάσω οσο το δυνατόν πιο σφιχτά μπορούσα λέγοντας του ποσο υπέροχος ήταν μέχρι να καταφέρω να εξαφανισω καθε αμφιβολία που κατοικούσε στις σκέψεις του.

Απο ότι φαίνεται δεν ειχα μονο εγω αυτήν την επιθυμία...

Αφού έφυγε ο Louis απο τον κυκλο, όλοι τους συγχρόνως γύρισαν και με κοίταξαν με ενα παρακλητικο βλέμμα, σαν να μου έλεγαν "τρεξε να τον προλάβεις, πήγαινε απο πισω του. Μην μένεις αλλο απραγη."

Ακόμα και η Sophie, αυτη που ηξερε ολη την αλήθεια, τις φοβίες και τους χειρότερους μου εφιάλτες, με παρακαλούσε βουβά με το βλέμμα της, να τολμήσω, να ρισκάρω και να μην του επιτρέψω να νομίζει πως η κοπέλα που αγαπα δεν έχει αμοιβαία συναισθήματα για αυτον.

Ειχε δικιο, δεν μπορουσα να τον αφήσω να φύγει ετσι απλά.

"Περίμενε!" Φώναξα ξαφνικά ωθώντας με να σηκωθώ απο την άμμο με μια βιαστική κίνηση.

Δεν ήξερα απο που βρήκα εκείνη την τόλμη και επεισα τον εαυτό μου να του φωναξω για να σταματήσει. Πλέον το μονο σιγουρο ηταν πως δεν έχει γυρισμο αλλα ούτε επιλογή  για μετάνοια. Θα τους ελεγα ολη τηβ αλήθεια.

Μόλις με άκουσε να του φωναζω, τα βήματα του σταματησαν, αλλά δεν γύρισε προς το μέρος μου. Η πλάτη του παρέμεινε γυρισμένη προς εμενα.

"Και εγώ θέλω να μιλήσω για τον χειρότερο μου εφιαλτη, καθως δεν εχω πια όνειρα..."

Αυτην την φορά εστριψε ελαφρώς το κεφάλι του, έτσι ώστε να με δει πίσω απο τον ώμο του.

"Cal... είσαι, εισαι σιγουρη;"

Το προσωπο της Sophie, υστερα απο αυτο που αναφώνησα, είχε χλωμιασει σε τέτοιον βαθμού που ουτε η ζεστη, ροδαλη αποχρωση της φωτιάς δεν μπορουσε να κρύψει την ταραχή της.