Going Out

Hoofdstuk 32

POV Alyce

'Hey jij.' Ik glimlachte naar Javen terwijl ik naar het zwembad toe liep. Ik had me omgekleed naar een bikini en mijn handdoek hing over mijn schouder.

Hij zat al op de rand, met zijn voeten bungelend in het water. Ik kon me er nog altijd over verbazen hoe zijn lichaam was veranderd. De eerste keer dat ik hem zag waren zijn armen onwijs bleek, op een manier die onmogelijk leek terwijl hij in het zonnige Spanje woonde. Nu had hij eindelijk een lichte tint van het buiten zijn.

Javen stond op van het zwembad en liep op me af, terwijl ik mijn spullen op de ligstoel legde. Ik voelde zijn armen om mijn middel en hij trok me zacht tegen zich aan, waarna ik zijn lippen tegen mijn wang voelde. 'Hey,' zei hij en ik voelde hoe hij zacht lachte.

Mijn lichaam tintelde, enkel omdat hij me aanraakte. Het was het gekste wat ik ooit had gevoeld. Hoe zijn aanraking mij tot leven kon brengen was iets wat ik nog nooit had ervaren. Al die tijd had ik gedacht dat ik verliefd was op Ralph, maar zijn vriendschappelijke knuffels konden me niet zo levendig laten voelen als dat Javen nu deed.

Ik draaide me om in zijn armen. Ik sloeg mijn armen om zijn nek en streelde zijn haren naar achteren. Ik boog mezelf langzaam naar voren, steeds dichterbij. Tot mijn lippen bijna de zijne aanraakten. Ik voelde zijn ademhaling versnellen.

'Ik denk dat het tijd is om te gaan zwemmen,' fluisterde ik, waarna ik grijnsde en me terugtrok uit zijn omhelzing.

Javen keek me aan met een glimlach en een verontwaardigde blik op zijn gezicht. Ik stapte naar achteren, maar hij hield me steviger vast en tilde me op.

'Javen zet me neer!' riep ik hem lachend toe, vooral toen ik doorkreeg waar hij met me naar toeliep. Hij liep naar het zwembad en bleef aan de rand staan. 'Waag het niet,' waarschuwde ik hem met een lachje.

'Dan had je me ook niet zo moeten pesten,' zei Javen zacht tegen me, waarna hij me losliet.

Ik wist me nog net op zo'n manier aan hem vast te klampen dat hij achter me aan het water in viel. Proestend kwam ik weer boven water. Javen volgde een seconde later. Hij lachte en veegde zijn haren naar achteren. Langzaam bewoog hij zich door het water naar me toe. Hij sloeg zijn armen opnieuw om me heen en ik leunde genietend tegen hem aan.

Ik had urenlang op die manier kunnen staan.

~

We besteedden de hele dag bij het zwembad. Na een tijdje had Haley zich bij ons gevoegd. We zwommen, speelden spelletjes en genoten van de zon. Haley had niets gezegd over de nieuwe manier waarop Javen en ik met elkaar omgingen, maar ik had de knipoog gezien die ze me had gegeven toen ze net bij ons kwam zitten.

Aan het einde van de avond bestelden we pizza. Nadat we ons thuis hadden omgekleed in drogere kleding aten we samen aan de rand van het zwembad. We keken toe hoe de zon langzamerhand omlaag trok, tot het bijna achter de horizon verdween.

Dat was het moment dat mijn ouders op ons af kwamen gelopen. Ik had hen enkel gezien vanmiddag toen ze me vertelden dat ze een stad gingen bezoeken en opnieuw toen ze terugkwamen.

'Hey,' begroette ik mijn ouders met een glimlach. Ik zat naast Javen op een ligstoel, zo dichtbij dat onze armen net niet raakten. Haley zat voor ons.

'Alyce, we moeten met je praten,' zei mijn moeder zacht. Mijn vader legde zijn hand op haar schouder als een soort bemoedigend teken. Ze keken me beiden vermoeid en ernstig aan.

'Wat is er aan de hand?' Ik was bang voor hun reactie, bang wat er was waardoor mijn ouders zo verdrietig leken. Ik draaide me wat naar hen toe op de ligstoel.

'We zouden het prettig vinden als je even met ons mee wilt komen naar de veranda,' zei mijn vader nu. Ook zijn stem lag vol met emoties, wat niet vaak gebeurde. Mijn vader was altijd rustig en kalm.

'Oké.' Ik knikte en stond op. Ik wierp nog een snelle blik op Javen en Haley, beiden keken ongerust.

Samen met mijn ouders liep ik naar de veranda die voor ons huisje lag. Ik zag Javen en Haley nog zitten, maar ze zouden niet verstaan wat er gezegd werd. Ik ging op een van de stoelen zitten. Mijn ouders namen plaats voor me.

'We zijn net gebeld,' begon mijn moeder zacht. Er rolde een traan over haar wang. 'Je oma ligt in het ziekenhuis Alyce. Ze is plotseling heel ziek geworden.'

Mijn hart stopte. Opeens had ik het heel koud. Mijn oma was de liefste vrouw die ik kende. Ze kwam vaak bij ons, vooral sinds ze enkele jaren geleden haar man -mijn opa- had verloren. Ze wilde altijd alles weten wat ik deed.

'Hoe ernstig is het?' vroeg ik zacht, beverig. Ik kon de gedachte om haar te verliezen niet verdragen.

Mijn moeder stond op en kwam naast me zitten. Ze sloeg haar armen om me heen en trok me tegen zich aan. Tranen prikten in mijn ogen. 'We weten niet of ze het gaat redden Alyce. We hebben morgenmiddag een vlucht naar huis geboekt,' zei ze zacht.

Een vlucht naar huis.

'Het spijt me zo. Ik wilde dat ik je meer tijd kon geven hier, met Javen.' Ze streelde mijn haren uit mijn gezicht.

Mijn hart brak om meerdere redenen. 'Ik wil naar huis,' zei ik zacht. Ik meende het ook, maar de pijnlijke steek die door mijn lijf trok was niet te onderdrukken. 'Ik wil bij oma zijn.'

Mijn moeder haalde diep adem. Ik voelde haar knikken. 'Oké.' Haar adem was al net zo beverig als de mijne. 'We zullen hier morgenochtend om tien uur vertrekken. Breng de avond door met Javen en Haley, wij zullen je koffer wel inpakken.'

'Oké,' fluisterde ik. 'Dank je wel mam.'

Ze liet me los en leunde naar achteren. Ik voelde hoe ze teder de tranen van mijn wangen wegveegde. 'Als jullie echt bij elkaar passen, dan vinden jullie wel een manier.'

Ik beet hard op de binnenkant van mijn wang om nieuwe tranen tegen te houden. Anderhalve week, dat was de tijd die ik nog dacht te hebben met Javen. Een halve dag, dat was wat er nog van over was gebleven.

Mijn blik gleed naar Javen en Haley die nog aan de rand van het zwembad zaten. Ze waren zacht met elkaar in gesprek, maar zodra Javen merkte dat ik keek, vonden zijn ogen de mijne. Hij keek bezorgd, bang bijna.

Dit zou zijn hart breken. Ik zou zijn hart breken. Misschien was het toch beter geweest als we afstand van elkaar hadden gehouden. Als ik hem niet had verteld dat ik gevoelens voor hem had. Het was allemaal een grote fout, die uiteindelijk zou zorgen voor pijn.

Alleen ik was egoïstisch. Dat was ik toen al, maar nu nog steeds. Ik wilde niet meer zonder hem en ik zou er alles aan doen om dit wat we hadden in stand te houden.