Going Out

Hoofdstuk 16

POV Alyce

Afgelopen nacht dacht ik dat het voorbij was. Ik dacht dat ik teveel van mijn eigen gebroken stukken op Javen af had gesmeten en dat hij niet meer geloofde dat we elkaar konden helpen. Ik had de twijfels in zijn ogen gelezen. En toch, ondanks alles, accepteerde hij me nog steeds. Ondanks alles wilde hij mijn vriendschap. Dat betekende meer voor me dan ik had verwacht.

Zijn wonden, zijn littekens waren zoveel dieper dan de mijne. Hij leefde daar al zo lang mee en waarschijnlijk zou hij het nooit helemaal los kunnen laten. Ik wilde hem alleen helpen om ermee te kunnen leven.

Mijn wonden waren niet diep, niet zoals de zijne dat waren. Alleen mijne waren nog zo recent. Als iemand er voor mij kon zijn, dan moest hij het zijn. Ik wist niet wie me anders ooit zou kunnen helpen.

Ik zat nu op de passagiersstoel bij Ralph in de auto. Hij had zijn ogen gefocust op de weg en achter me was Lela bezig op haar telefoon. Haar muziek vulde de ruimte door de bluetooth radio. Een grote verbetering met de Spaanse muziek, wat niet helemaal mijn ding bleek te zijn.

Zou Javen dat missen? De Nederlandse radio met de wereldwijd populaire muziek. Ik zou het wel missen.

'We zijn er,' kondigde Ralph aan, terwijl hij de auto naast de weg parkeerde.

We stonden onderaan een hoog hotel. Het zag er niet super luxe uit, maar een prima vakantieplek voor vriendengroepen zoals die van ons die het eigenlijk totaal niet uitmaakte waar ze sliepen. Als ze maar een bed en een zwembad hadden.

Ik stapte uit de auto en de golf van hitte raakte me. Hier, een stukje verder van het strand vandaan, leek het nog benauwder dan bij Javen's huis. De lange jurk die ik droeg voelde meteen klam aan, maar dat probeerde ik te negeren samen met de reden waarom ik niet gewoon een korte broek droeg.

Lela keek me aan met een grote glimlach en glinsterende ogen. Die groene ogen, zo fel en levendig. Vroeger was ik altijd jaloers geweest op die felle kleur, anders dan mijn eigen grijze ogen. Mijn grijze kleur was saai, niet heel vrolijk. Alleen de laatste tijd had ik niet langer de behoefte om felgekleurde ogen te hebben. Het leek alsof mensen dan van je verwachtte dat je een enthousiast persoon was, zoals Lela.

'De anderen zijn al bij het zwembad,' vertelde Ralph terwijl hij op zijn telefoon keek. Hij sloot het apparaat en stopte het weg in zijn broekzak. 'Ik heb beloofd dat we wat drinken voor hen meenemen van de bar en dan kunnen we meteen naar hen toe.' Hij ging ons voor richting het hotel, dat nog meer boven ons uit leek te torenen nu we er recht onder stonden.

'Heb je een lijstje?' vroeg Lela, terwijl ze haar arm door de mijne haakte en me vrolijk meetrok naar binnen.

Het voelde gek om hier te zijn. Daar had ik helemaal geen rekening mee gehouden. Nu leek ik een inbreker in een hotel, omdat ik hier geen kamer had. Ik hoorde hier niet. Mijn vrienden waren zonder mij op vakantie, omdat ik die keuze had gemaakt. Nu was ik hier toch. Was dat een fout?

Mijn gedachten dwaalden af naar Javen, die nu waarschijnlijk de hele dag alleen in zijn kamer zou zitten. Een dag minder om met hem door te brengen voordat ik naar huis zou gaan. Dat knaagde aan me, alsof ik deze tijd beter bij hem had kunnen besteden.

Ondanks onze situatie had ik er hoop in dat we contact konden houden als ik naar huis zou vertrekken. Als deze vriendschap die we langzaam opbouwden echt zo belangrijk voor ons beiden was als we dachten, waarom zou het dan geen stand houden? Javen leek daar minder zelfverzekerd in, maar ik zou hem bewijzen dat ik hem niet zou laten vallen.

Ralph gaf onze bestelling drinken door bij de bar, waarna Lela en ik onze eigen bestelling doorgaven. Ralph was achttien en kwam daardoor makkelijk weg met alcoholische bestellingen. Met mijn zeventien jaar ging dat wat moeilijker, maar ik had er geen behoefte aan. Ik haatte het om de controle te verliezen en met alcohol leek dat bij meerdere vrienden vaak te gebeuren.

We zaten aan de bar terwijl de bestelling werd gemaakt.

'Hoe bevalt je vakantie tot nu toe?' vroeg Ralph me met een glimlach. 'Jullie hebben een mooie locatie.'

Ik knikte. 'Ja het is fijn,' antwoordde ik. 'We zien de andere huurders weinig, dus het is erg rustig. Ook het strand is vaak rustig.' Rustig, dat was het woord waar ik tegenwoordig van hield. Dit hotel leek het tegenovergestelde.

'En de eigenaren?' vroeg Lela me met een knipoog. Lela, de jongensgek.

'We hebben hen enkel gesproken tijdens de betalingen,' loog ik.

Lela had ondanks mijn antwoord en glimlachje op haar gezicht. Het glimlachje die me vertelde dat ze me niet geloofde, maar ze zou het toch nooit begrijpen. Ralph daarentegen leek geïrriteerd. Dat was iets waar de Alyce van een tijd geleden gevleid mee zou zijn. Ralph was voor mij nooit zomaar een vriend geweest. Nooit had ik van hem enige indicatie gekregen dat hij ook meer voelde. Ik wist niet hoe ik me nu moest voelen.

'Uw bestelling.' Onze drankjes werden op een dienblad voor ons neergezet en Ralph pakte die meteen aan. Alsof hij niet snel genoeg weg kon lopen van dit gesprek. Lela merkte er niets van en trok me vrolijk mee naar het zwembad.

Zoals verwacht was het zwembad drukker dan ik comfortabel vond. Gelukkig zagen we onze vrienden in een redelijk rustige hoek. Ondanks alles wat er was gebeurd de laatste tijd, was ik blij om hen te zien. Ondanks alles hield ik van ze.

'Alyce!' Marlowe Lith, of Mary zoals we haar graag noemden, kwam meteen op me af gerend. Ze sloeg haar armen meteen uitbundig om me heen. 'Wat fijn dat je er bent!' zei ze, net iets te hard voor de afstand waar ze zich van me bevond. Ze liet me los en glimlachte breed naar me. Haar zwarte haren opgestoken in een "messy bun" zoals ze het graag noemde. Haar blauwe ogen die nooit pijn hadden vertoond.

Ik hield van Marlowe, echt. Alleen de laatste tijd leek mijn karakter te botsen met die van ieder ander. Vooral wanneer ze, zoals Marlowe nu, net iets teveel hadden gedronken.

'Hey Alyce!' riepen mijn vrienden achter haar. Ik glimlachte naar de groep en zwaaide, waarna Marlowe mijn aandacht weer trok.

'Alyce lieverd, waarom draag je in hemelsnaam zo'n lange jurk?' vroeg ze, kritisch kijkend naar de kleding die ik aanhad. 'Kom zwemmen! Het water is super fijn!' Ze sprak net iets te hard en net iets te enthousiast, zoals altijd wanneer ze aangeschoten was.

'Ik hoef niet te zwemmen,' zei ik, waarna ik langs haar heen wilde lopen naar de groep.

Ze trok me terug aan mijn pols en liep met me naar de rand van het zwembad. 'Kom op, trek die jurk uit en kom zwemmen!' riep ze weer vrolijk. Bij mijn vriendengroep achter me hoorde ik aanmoedigende geluiden. Ik wierp hen een snelle blik. Ze hadden overduidelijk genoeg gedronken, maar Ralph en Lela niet. Bijna wanhopig keek ik naar hen, maar ze stonden daar maar en deden niets.

'Ik wil niet zwemmen,' zei ik nogmaals. Wat harder deze keer en ik probeerde mijn arm los te trekken. 'Marlowe, laat me los!' Ik trok nog harder, maar ze had een ijzeren greep. Tranen van hulpeloosheid sprongen in mijn ogen. Dit gebeurde niet, dit kon niet nu gebeuren. Hier was ik niet klaar voor.

'Wat is nou het probleem?' vroeg Marlowe met een lachje. Ze trok een een van de touwtjes van mijn jurk die over mijn armen liepen. Het waren losse touwtjes, die ik met een strik had vastgemaakt. De strik waar Marlowe aan trok schoot los en ik wist de stof met mijn hand vast te houden.

'Laat me met rust!' zei ik nu wat harder, maar mijn schaamte voor deze situatie zorgde ervoor dat ik niet harder tegen haar durfde te praten. De mensen om ons heen zouden het merken, dat was het laatste wat ik wilde.

'Kom op Ally!' Ze reikte naar de tweede strik, maar ik wist me net op tijd los te trekken. Ik deinsde bij haar vandaan en mijn vrienden maakten een teleurgesteld geluid.

Met de losse touwtjes van mijn jurk in mijn hand, keek ik naar de groep. Naar mijn vrienden, die niet door leken te hebben wat er aan de hand was. Naar Lela en Ralph, die niets deden om me te verdedigen.

Dit was een fout, een hele grote fout.

Het enige waar ik aan kon denken terwijl ik wegrende van mijn vrienden, richting de uitgang van het hotel, was Javen en het begrip dat hij wel voor me toonde.