Τα μάτια της Νίκολ παρέμειναν κολλημένα έξω.
Στα τοπία που άφηναν πίσω τους και στην Μόσχα που ανοιγόταν μπροστά τους.
Όμορφη πόλη η Μόσχα.
Τα αμάξια των Ρομανόφ φτάνουν έξω από μια βίλα που ξεπερνούσε την διπλάσια έκταση του σπιτιού της.
Εκατοντάδες άντρες βρίσκονταν έξω αλλά και στην είσοδο του τεράστιου αυτού σπιτιού και μόλις είδαν τα οχήματα να πλησιάζουν, άνοιξαν τις μεγάλες σιδερένιες πόρτες που σου έδιναν πρόσβαση στο παλάτι.
Ήταν σαν φρούριο.
Παντού άντρες οπλισμένοι, σοβαροί και χιλιάδες άλλα μέσα ασφαλείας.
Οι φήμες βγήκαν αληθινές λοιπόν.
Ήταν πραγματικά απίθανο να μπει κάποιος μέσα , ποσό μάλλον να βγει.
Τα αμάξια σταμάτησαν μπροστά σε μια τεράστια σκάλα που οδηγούσε στην κεντρική πόρτα της βίλας και η πόρτα του οχήματος άνοιξε.
Η Νικόλ έμεινε τελευταία με τον Άρη.
Σηκώνεται από την θέση της και κάνει να βγει από το αμάξι όμως το χέρι του Άρη την προλαβαίνει.
<<και να θελήσεις να δραπετεύσεις... Δεν θα τα καταφέρεις ποτέ>>ψέλλισε εκείνος στο αυτί της και κάνοντας την να ανατριχιάσει στην αίσθηση της ανάσας του να γλύφει το δέρμα της.
Τα βλέμματα τους ενώθηκαν και εκείνος χαμογέλασε αυτάρεσκα.
Ύστερα προχώρησε και βγήκε από το όχημα αφήνοντας της μόνη.
Πράγματι, δεν θα κατάφερνε ποτέ να φύγει από εκεί μέσα.
Ήταν αδύνατο.
Έμοιαζε με φρούριο γεμάτο με λιοντάρια να παραφυλάνε σε κάθε γωνιά του και να είναι έτοιμα να σου επιτεθούν σε κάθε προσπάθεια σου να ξεφύγεις.
Ήταν αιώνια εγκλοβισμενη εκεί μέσα.
Και πλέον ήταν πιο σίγουρη από ποτέ γιαυτό.
Κατέβηκε από το αμάξι και όλα τα βλέμματα έπεσαν πάνω της.
Το δικό της όμως έπεσε στο σπίτι μπροστά της.
Ηταν πραγματικά τεράστιο.
Άκρως μοντέρνο και αριστοκρατικό.
Θα έλεγε κανείς ότι σίγουρα έμενε κάποιος γαλαζοαίματος εκεί πέρα ή ένα πολύ σημαντικό πρόσωπο για την ανθρωπότητα.
