~ Κεφάλαιο Δέκατο Έβδομο ~

1.7K 110 16
                                    

Τα λεπτά περνούσαν αρμονικά ,χωρίς ήχους τις πόλεις και βουβές φωνές να λερώνουν την ησυχία της.

Ήταν εκεί ,ακόμα σε εκείνο το κιόσκι στο πίσω μέρος της αυλής του σπιτιού και μια θαύμαζε την Μόσχα και άλλοτε έκλεινε να μάτια της και ταξίδευε με την φαντασία της συνοδηγό.

Τα πρώτα κελαηδίσματα άρχισαν να γεμίζουν την ατμόσφαιρα και εκείνη άνοιξε ήρεμη τα μάτια της για να δει τον ήλιο που περήφανα έχει πλέον ανατείλει.

Τι όμορφο πρωινό,μόνη περιτριγυρισμένη από λουλούδια μέσα στην ήρεμη σιωπή που όλα τα έλεγε και όλα τα εννοούσε.

Αυτή την ζωή ήθελε πάντα.

Σε ένα όμορφο σπίτι ,με πολλά λουλούδια και ηρεμία.

Χωρίς προβλήματα,ανησυχίες και φόβους.

Μόνο που πλέον ήταν αργά και το όνειρο της σιγά-σιγά άρχισε να σβήνεται στην ομίχλη της πραγματικότητας.

<<Καλημέρα κορίτσι μου >>ακούστηκε από πίσω της η φωνή της Ιζαμπέλα που 'ενοχλουσε' την ηρεμία της και γύρισε να την κοιτάζει χαμογελώντας άχνα.

<<Καλημέρα σας>>απάντησε και εκείνη εδώ η Ιζαμπέλα έπαιρνε θέση στην καρέκλα δίπλα της.

<<Ωω σε παρακαλώ Νικόλ μου ,δεν χρειάζεται ο πληθυντικός. Είσαι μέλος της οικογένειας πλέον>>την 'μαλωσε' η γυναίκα και η νεαρή κοπέλα εγνεψε .

<<Η Σβετλάνα μου είπε ότι σε είδε να κάθεσαι εδώ και σκέφτηκα ότι θα ήταν καλή ιδέα να έρθω και να πάρουμε μαζί το πρωινό μας εδώ ,αν το θες και εσύ φυσικά>>πρότεινε η γλυκιά , μεσήλικη γυναίκα και η Νικόλ εγνεψε αμέσως θετικά.

Ήταν λιγομίλητη και μαζεμένη.

Σίγουρα η Ιζαμπέλα ήταν πολύ ευγενική απέναντι της αλλά το γεγονός πως δεν είχε κάποιον κοντινό άνθρωπο δίπλα της της σκότωνε.

Οι ώρες περνούσαν σαν νερό,ούτε που κατάλαβαν οι δύο γυναίκες ότι κόντευε μεσημέρι.

Της μίλησε για τα παιδικά της χρόνια και την γνωριμία της με τον Ντάνιελ όπου και κατέληξε σε γάμο.

Γνωρίστηκαν τυχαία σε ένα ξενοδοχείο όπου εκείνη δούλευε ως καθαρίστρια και εκείνος είχε έρθει ως πελάτης για μερικές μέρες καθώς έπρεπε να κλείσει κάποιες επαγγελματικές συμφωνίες.

Ήταν πραγματικά ερωτευμένοι και αγαπούσαν ο ένας τον άλλον.

Φαινόταν στα μάτια της Ιζαμπέλα καθώς μιλούσε και περιέγραφε τις αναμνήσεις που έφτιαξαν παρέα ,όπως και τις επιχειρήσεις και φυσικά την τεράστια οικογένεια τους.

Omerta:Ο Νόμος της σιωπής Όπου ζουν οι ιστορίες. Ανακάλυψε τώρα