Ούτε μια ημέρα δεν πήρε στον Άρη να κανονίσει το ταξίδι τους.
Την επόμενη κιόλας πετούσαν για Ελβετία.
Θα πήγαιναν μόνοι τους , ήταν απόφαση του Άρη την οποία κανείς δεν τόλμησε να αλλάξει.
Μπήκε στο αμάξι όπου βρισκόταν ήδη ο Εμιλιάν με τον Ιβάν και περίμεναν τον Άρη και τον Λεβ.
Πήρε θέση στα πίσω καθίσματα δίχως να βγάλει άχνα και λίγα λεπτά μετά στο αμάξι μπήκε ο Λεβ με τον Άρη.
Τα αμάξια των Ρομανόφ άρχισαν να απομακρύνονται από το σπίτι και οι τέσσερις άντρες άρχισαν να μιλούν για δουλειές.
Σιωπή έπεσε για λίγο στον χώρο ενώ όλοι κοιτούσαν τα χαρτιά μπροστά τους κάνοντας διάφορους υπολογισμούς.
<< τον σκότωσες ;>> έσπασε την σιωπή η Νικόλ κάνοντας τους πάντες να ρίξουν ξαφνιασμένοι τα βλέμματα τους πάνω της.
Εκείνη κοιτούσε τον Άρη δίχως κανένα συναίσθημα στο πρόσωπο της.
<< τι ;>> απόρησε εκείνος
<< τον Eric...τον σκότωσες ;>> εξήγησε εκείνη την ερώτηση της και τα βλέμματα όλων έδειξαν να είναι αμήχανα.
<< πως σου ήρθε τώρα αυτό ;>> ρώτησε ο Άρης προσπαθώντας να αποφύγει την ερώτηση .
Προφανώς και θα τον σκότωνε.
<< δεν μου απάντησες >> άφησε εκείνη αποφασιστικά και είδε τον Άρη να ξεφυσάει ελαφρά.
<< ναι , τον σκότωσα >> της απάντησε εκείνος σοβαρός κοιτάζοντας οπουδήποτε άλλου πέρα από την Νικόλ.
Εκείνη δεν απάντησε.
Κατέβασε το βλέμμα της και δεν ξανά μίλησε μέχρι που έφτασαν στο αεροδρόμιο.
Ανέβηκε αργά τα σκαλιά του ιδιωτικού αεροπλάνου με το μικρό βιβλίο στο χέρι της , δώρο της Ναυσικά από την Ελλάδα.
Κάθισε στην θέση δίπλα στο παράθυρο όπως έκανε πάντα και περίμενε τον Άρη σιωπηλή.
Μόλις εκείνος μπήκε μέσα η πόρτα έκλεισε πίσω του και κάθισε στην κενή θέση απέναντι της.
Το βλέμμα του έπεσε πάνω της, όμως εκείνη είχε καρφώσει το δικό της στον ουρανό.
<< δέστε τις ζώνες σας , παρακαλώ >> τους ζήτησε ευγενικά μια αεροσυνοδός που μόλις είχε μπει στον χώρο και την υπάκουσαν αμέσως.
