Κατέβηκε αργά τα σκαλιά της έπαυλης και μετά από οδηγίες ενός υπαλλήλου έφτασε επιτέλους μπροστά από την τεράστια πόρτα που οδηγούσε στην τραπεζαρία.
Πριν όμως ανοίξει την πόρτα, ο ήχος της εξώπορτας που μόλις είχε σφραγίσει την έκαναν να μείνει στην θέση της.
Έσμιξε τα φρύδια της από απορία όταν μπροστά της είδε το είδωλο του Άρη που μόλις είχε μπει στο σπίτι.
<<Άρη ; >> άφησε εκείνη τραβώντας την προσοχή και φυσικά το βλέμμα του.
<<Νικόλ; πώς και δεν είσαι μέσα ακόμα; >>την ρώτησε με βαριά κουρασμένη φωνή και με το κεφάλι του έδειξε τον χώρο της τραπεζαρίας.
<<Τώρα πήγαινα, εσύ γιατί είσαι εδώ; >> άφησε ασυναίσθητα τις σκέψεις της να βγουν από τα χείλη της και μάλλον ακούστηκε πιο απότομη από ότι περίμενε.
<<Σπίτι μου είναι νομίζω >> ειρωνεύτηκε εκείνος και άφησε ένα γελακι στο τέλος της πρότασης του.
<<Είπες ότι θα έλειπες >>
<<Τόσο πολύ σας χαλάει λοιπόν η παρουσία μου δεσποινίς; >> απόρησε εκείνος ενώ με τα χέρια στις τσέπες άρχισε να την πλησιάζει αργά.
Δεν απάντησε,απλά άφησε ελεύθερη μια ανάσα και γύρισε να ανοίξει την πόρτα.
<<Είπα να μην λείπω στο πρώτο σου δείπνο εδώ >> την ενημέρωσε εκείνος σιγανά κοιτώντας την διακόπτοντας για μια ακόμη φορά τις κινήσεις της.
Πάλι δεν του απάντησε.
Μονάχα στάθηκε για λίγο στην θέση της και ύστερα άνοιξε την πόρτα.
Ήταν όλοι εκείνοι.
Ολόκληρη η οικογένεια Ρομανόφ μαζεμένη, ήταν ακόμα και κάποια μέλη της μαφίας αλλά και συγγενείς που δεν είχε γνωρίσει ακόμα.
<<Να 'μαστε και εμείς >> είπε στα ρώσικα ο Αρης και καλωσόρισε τους πάντες με ένα ζεστό χαμόγελο ενώ εκείνη τον κοιτούσε έντονα όταν ένα παιδάκι γύρω στα 5 έτρεξε προς το μέρος του και έπεσε στην αγκαλιά του.
Ήταν όμορφος, πολύ όμορφος όταν χαμογελούσε.
Σπάνια το έκανε.
Ακόμα και τα μαύρα του μάτια πλέον δεν είχαν ίχνος αγριάδας.
Πρώτη φορά τον έβλεπε έτσι.
Ήταν περίεργο να σκέφτεσαι ότι ένας άνθρωπος που προηγουμένως μπορεί να έχει αφαιρέσει μια ζωή με τα ίδια του τα χέρια τώρα να αγκαλιάζει ένα παιδί τόσο στοργικά με αυτά.
