" Οι καιροί αλλάζουν, οι άνθρωποι χάνονται,
αλήθειες μαθαίνονται μα δεν παραδέχονται...
Φυγή η απάτη χωρίς αντίο...
και έρχονται ώρες που απορώ,
πόσα πρόσωπα κρύβει η δειλία...
Πως αγαπάς με εναλλακτικές,
πως εκτιμάς όταν με δόλο υποτιμάς,
πως κοιμάσαι τα βράδια...
Δύσκολοι καιροί για αλήθειες,
χτίσε το παλάτι σου στην άμμο...
μέχρι άνεμος να φυσήξει δυνατός
και να στα πάρει όλα! "
Μαρία Θεριανή Βάθη
Βγήκε από το δωμάτιο σιωπηλός και άρχισε να περπατάει προς το γραφείο του αγνοώντας τις φωνές του φίλου του που τον καλούσε.
Μπήκε στο γραφείο και έκλεισε την πόρτα πίσω του όμως εκείνη άνοιξε λίγο αργότερα.
Κάθισε στην καρέκλα του δίχως να πει τίποτα και κοίταξε στιγμιαία τον Λεβ που καθόταν απέναντι του.
Ύστερα έριξε το βλέμμα του στο πάτωμα και άφησε τις σκέψεις του να τον πνίγουν.
<< ποιος λες να είναι ;>> έσπασε δειλά την σιωπή λίγα δεκτά αργότερα ο Λεβ και ο Άρης τον κοίταξε αφήνοντας ένα ειρωνικό γελάκι.
<< έχεις ιδέα ποσά άτομα δουλεύουν στο σπίτι ; >> ειρωνεύτηκε ο Άρης σοβαρός πλέον και ο Λεβ άφησε μια ανάσα ελεύθερη.
Το σπίτι των Ρομανόφ ήταν σαν φρούριο , με 100 περίπου άντρες της ασφάλειας και περίπου 50 άτομα προσωπικό ήταν σαν να έψαχνε ψηλούς στα άχυρα.
Θα του έπαιρνε μέρες να βρει τον προδότη και μέχρι τότε θα μπορούσε να συμβεί το οτιδήποτε.
<< πάμε σπίτι >> είπε απότομα ο Άρης καθώς σηκώθηκε πάνω και ο Λεβ τον ακολούθησε δίχως αντιρρήσεις.
Μόλις βγήκαν από το μαγαζί το πρώτο πράγμα που αντίκρισαν ήταν ο γκρίζος ουρανός που σιγά σιγά ξυπνούσε.
Προχώρησαν στο αμάξι και μερικά λεπτά αργότερα βρίσκονταν στην έπαυλη των Ρομανόφ.
Ήταν περίεργο να ξέρει ότι κάπου γύρω του υπήρχε ένας προδότης και να μην γνωρίζει καν ποιος είναι.
Μόλις η πόρτα άνοιξε όλα τα κουρασμένα βλέμματα έπεσαν πάνω τους.
Κάθονταν στο σαλόνι του σπιτιού ανήσυχοι και κανείς δεν είχε κλείσει μάτι παρόλο που κόντευε να ξημερώσει.
