Βγήκε από το αμάξι και έριξε το βλέμμα της στους γνωστούς πλέον φρουρούς του μαγαζιού.
<< καλησπέρα δεσποινίς Κουζνέτσοφ >> την υποδέχτηκαν ευγενικά και οι δυο και εκείνη ανταπέδωσε χαμογελώντας.
Της άνοιξαν την πόρτα και έκαναν χώρο για να περάσει.
Εκείνη διέσχισε τον μεγάλο διάδρομο ρίχνοντας ασυναίσθητα το βλέμμα της πάνω στην ταμπέλα με το όνομα του μαγαζιού όπως έκανε πάντα.
Omertà.
Λίγο πριν φτάσει μπροστά στην πόρτα που οδηγούσε στο κεντρικό μέρος του μαγαζιού , εκείνη άνοιξε δίνοντας της την άδεια να περάσει.
Τα βλέμματα κόλλησαν πάνω της μα εκείνη συνέχισε να κατευθύνεται ακάθεκτη προς το γραφείο του Άρη.
Καθώς περπατούσε παρατήρησε πως οι υπάλληλοι της ασφαλείας είχαν αυξηθεί.
Βρίσκονταν σε κάθε γωνία του μαγαζιού , βαριά οπλισμένοι και σκαναραν οποιονδήποτε έμπαινε μέσα στο χώρο .
Δεν της φάνηκε περίεργο , εξάλλου ο Άρης συνήθιζε να υπερβάλει που και που όσο αναφορά την ασφάλεια τους.
Καθώς έστριψε στην ευθεία για το μεγάλο διάδρομο που οδηγούσε στα καμαρίνια και στα γραφεία των μελών της μαφίας είδε τον Άρη να στέκεται στο τέλος του διαδρόμου μαζί με τον Λεβ , τον Ιβάν και τον Εμιλιάν και ακόμα δυο άντρες τους οποίους δεν γνώριζε.
Στάθηκε στην αρχή του διαδρόμου και τους κοίταξε από μακριά όμως ο ήχος που έκαναν τα τακούνια της χτυπώντας το δάπεδο έκανε αυτομάτως όλους τους άντρες να γυρίσουν να την κοιτάξουν διακόπτοντας μια , όπως φαινόταν , πολύ σημαντική συζήτηση.
Το βλέμμα του Άρη άλλαξε κατευθείαν μόλις την είδε να στέκεται απέναντι του και να τους κοιτάζει από μακριά.
Το ύφος του από σοβαρό μετατράπηκε σε αγριεμένο και δύσπιστο.
<< Νικόλ ;>> είπε ο Άρης καθώς άρχισε να την πλησιάζει νευριασμένος.
<< τι στον διάολο κάνεις εδώ μπορείς να μου πεις ;>> φώναξε εκείνος ενώ συνέχισε να περπατάει προς το μέρος της.
<< σου είπα ότι θέλω να έρθω !>> του απάντησε εκείνη με πείσμα μόλις έφτασε μπροστά της.
