Για λίγο η μουσική σταματάει και ύστερα στην σκηνή ανεβαίνει η Ναυσικά προκαλώντας πολλά χειροκροτήματα και φωνές.
Η Νικόλ κοιτάει για λίγο ζαλισμένη γύρω της ψάχνοντας τον Άρη.
Τον βρίσκει να μιλάει με κάποιους τύπους σε ένα τραπέζι.
Μάλλον για δουλειές καθώς το ύφος όλων στο τραπέζι ήταν σοβαρό.
Καλά δεν κάνει ποτέ ένα διάλειμμα ;σκέφτηκε η Νικόλ και γύρισε το βλέμμα της και πάλι στην Ναυσικά.
<<Καλησπέρα σε όλους >> λέει στα ρωσικά η Ναυσικά χαμογελαστή που κρύβει μέχρι στιγμής αρκετά καλά την αδυναμία της.
Η μουσική αρχίζει και η όμορφη φωνή της Ναυσικά γεμίζει τον χώρο ενώ η Νικόλ την κοιτάζει χαμογελαστή.
Είχε πραγματικά ωραία φωνή και φαίνεται να έχει αποκτήσει αυτοπεποίθηση πλέον πάνω στην σκηνή.
Την κοιτούσε και σκεφτόταν διαφορά.
Το ποσό έμαθαν η μια την άλλη ή ακόμα το ποσό ταίριαζαν και ας γνωρίστηκαν πριν λίγες ώρες.
Ανοίχτηκε σε εκείνη όσο δεν είχε ανοιχτεί σε κανέναν άλλον.
Κάτι μέσα της είχα δεθεί μαζί με την Ναυσικά όπως και η Ναυσικά με την Νικόλ.
Ήταν τόσο περίεργο να νιώθει έτσι για κάποιο άτομο που μόλις γνώρισε.
Όμως τελικά μια αληθινή φιλία πολλές φορές δεν περιορίζεται στο πόσο καιρό ξέρεις κάποιον ή στα ποσά έχετε ζήσει μαζί.
Φιλία πολλές φορές μπορεί να είναι ο τρόπος που σε κάνει να νιώθεις , ο τρόπος που σε βγάζει από το συντηρητικό σου καλούπι και σε γεμίζει ελευθερία.
Ξαφνικά κάνει με τα χέρια της νόημα στα όργανα να σταματήσουν τραβώντας όλα τα βλέμματα του μαγαζιού.
Ακόμα και του Άρη.
<<το επόμενο τραγούδι θέλω να το αφιερώσω στο κορίτσι που κάθεται στο μπαρ >> είπε εκείνη στα αγγλικά και με το κεφάλι της έδειξε την Νικόλ η οποία την κοιτούσε χαμογελαστή.
Μια ξεχωριστή μελωδία άρχισε να παίζει.
Ήταν ένα τραγούδι διαφορετικής κουλτούρας και δεν έμοιαζε καθόλου με τα προηγούμενα όμως ήταν λαϊκό.
Ξαφνικά η Ναυσικά πλησίασε στο μικρόφωνο και άρχισε να τραγουδάει στα ελληνικά ξαφνιάζοντας όλο το μαγαζί ευχάριστα.
