" Χρόνια και χρόνια,
έκρυβε και κρυβόταν
έκρυβε και κρυβόταν.
Καινούρια μυστικά επικάθονταν,
κάποια παλιά ενοχή
θα προκαλούσε νέα κατολίσθηση
κι εκείνη κατακρημνιζόταν
όλο και πιο βαθιά,
όλο και πιο ανεπίστρεπτα,
στη σημειακή ρωγμή
που αναπαριστούσε το κέντρο της.
Τόσα πολλά χρόνια
έκρυβε και κρυβόταν.
Κουράστηκε για να αποκτήσει
την ψυχραιμία του κωφάλαλου,
την υπομονή του ηφαιστείου.
Δε θα φανερωνόταν ποτέ.
Και μία μέρα
βγήκε να κάνει έναν περίπατο.
Και τα πρόδωσε όλα
το περπάτημά της. "
Μιράντα Παπαδοπούλου
Άνοιξε τα νυσταγμένα της βλέφαρα και κοίταξε γύρω της το σκοτεινό δωμάτιο στο οποίο ήταν μόνη.
Το βλέμμα της έπεσε στο ρολόι που βρισκόταν πάω στο κομοδίνο.
3:05 π.μ.
Σηκώθηκε αργά από το κρεβάτι και αφού φόρεσε την μακριά της ρόμπα άρχισε να βαδίζει προς την πόρτα.
Διέσχισε σιωπηλά τον διάδρομο και έφτασε στις σκάλες που οδηγούσαν στον κάτω όροφο όταν άκουσε κάποιον να μιλάει στο τηλέφωνο.
Κατέβηκε αργά τα σκαλοπάτια και στο οπτικό της πεδίο μπήκε η Γιέλενα που βρισκόταν στο σαλόνι και μιλούσε στο τηλέφωνο χαμηλόφωνα , σχεδόν συνωμοτικά θα έλεγε κανείς.
Η Νικόλ έκανε να την πλησιάσει αθόρυβα ενώ εκείνη βρισκόταν πλάτη από την νεαρή.
Μιλούσε μια άλλη γλώσσα , σίγουρα ούτε ρωσικά ούτε αγγλικά.
Δεν καταλάβαινε τι έλεγε όμως μιλούσε τόσο σιγανά που απόρησε για λίγο αν την ακούν από την άλλη γραμμή.
Η Νικόλ μόλις έφτασε στο σαλόνι άνοιξε τα φώτα κάνοντας την κοπέλα να γυρίσει και να την κοιτάξει ξαφνιασμένη.
Τα μάτια της γούρλωσαν ελαφρώς μόλις αντίκρισε την Νικόλ να στέκεται μέτρα μακριά της με το χέρι της στον διακόπτη και καθάρισε τον λαιμό της αμήχανα.
<< Σε κλείνω τώρα μωρό μου , θα τα πούμε μετά >> είπε η Γιέλενα χαμογελαστή στα ρωσικά κάνοντας την Νικόλ να την κοιτάξει μπερδεμένη.
Κάτι δεν φαινόταν σωστό.
Ήταν πολύ ψεύτικο το ύφος της και φαινόταν νευρική πράγμα που έβαζε την Νικόλ σε σκέψεις.
Εξάλλου υπήρχε ένας προδότης ανάμεσα τους.
Η Γιέλενα έκλεισε γρήγορα το τηλέφωνο και κοίταξε σχεδόν δειλά της Νικόλ.
