" Αλλήλων καταφρονούντες αλλήλοις αρεσκεύονται και αλλήλων υπερέχειν θέλοντες, αλλήλοις υποκατακλίνονται. "
(Ελεύθερη μετάφραση :
Παρόλο που περιφρονεί ο ένας τον άλλο, καλοπιάνει ο ένας τον άλλο, και παρόλο που θέλουν να υπερέχουν, υποκλίνονται ο ένας στον άλλο. )
Μάρκος Αυρήλιο
Ένας μήνας αργότερα...
Η Νικόλ πήρε θέση σε μια από τις άδειες θέσεις και έδεσε την ζώνη της περιμένοντας για τους υπόλοιπους.
Λίγο αργότερα στο αεροπλάνου μπήκε ο νυσταγμένος Οδυσσέας που βρισκόταν στα χέρια του Ίαν μα θέλησε απευθείας να πάει προς την Νικόλ.
Εκείνη τον πήρε απαλά στα χέρια της και τον έβαλε να κάτσει πάνω στα πόδια της καθώς κοιτούσαν και οι δυο μαζί έξω περιμένοντας για την υπόλοιπη οικογένεια.
Δέκα λεπτά αργότερα όλοι ήταν στις θέσεις τους εκτός από τον Άρη και τον Λεβ που δεν είχαν έρθει ακόμα.
Θα πήγαιναν πρώτα στο μαγαζί να κανονίσουν κάποιες τελευταίες εκκρεμότητες πριν φύγουν για Σερβία.
Η Νικόλ έκανε να βγάλει το κινητό της για να τον καλέσει όμως οι φιγούρες των δυο αντρών που γέμισαν τον χώρο την έκανε να το αφήσει και πάλι πάνω στο τραπέζι δίπλα της.
<< άντε βρε αγόρι μου >> τον μάλωσε η Ιζαμπέλα μόλις αντιλήφθηκε την παρουσία του στον χώρο και ο Άρης γύρισε να την κοιτάξει.
<< με συγχωρείς Ιζαμπέλα , δικό μου το φταίξιμο >> έσπευσε αμέσως να πάρει την ευθύνη ο Λεβ χαμογελαστός καθώς έπαιρνε θέση δίπλα στον Ίαν και τον Στέφαν.
Ο Άρης σήκωσε το βλέμμα του αναζητώντας την Νικόλ και μόλις την εντόπισε να κάθεται απομονωμένη από τους υπόλοιπους προσπαθώντας να κοιμήσει τον Οδυσσέα , άρχισε να την πλησιάζει.
<< μωρό μου ;>> τράβηξε εκείνος την προσοχή της ψιθυριστά για να μην ξυπνήσει τον ανιψιό του και έσκυψε να της δώσει ένα φιλί στο μέτωπο λίγο πριν κάτσει απέναντι της.
Μόλις έβαλε την ζώνη του σήκωσε το βλέμμα του για να την κοιτάξει.
Φαινόταν κουρασμένη ενώ κουνούσε ελαφρά το σώμα της αριστερά και δεξιά με σκοπό να αποκοιμήσει τον μικρό που βρισκόταν στην αγκαλιά της.
