#LAWMB
ITINAAS nito ang baba niya. On his face is a cruel smile, it kind of reminded me of our first meeting.
"If it's any consolation, kitten, your effort was a totally different thing. It impressed me, truly. I need more people like you in the team, as a worker a thinker for small things. You can handle that. But you're showing me you are no longer fit to be a part of the team. This, you coming here, is pathetic. But then again, maybe we can work something put. Why not?
"Maybe you can come here once or twice a week when I'm here. As long as you understand there are no more plans, no more trips, just good old plain fucking. I can provide for you. You know I am a generous man. And we both know we can both fuck each other's brains out so why end the fun, eh? But I terminating your contract. We'd have a new contract, an unwritten one. Come on in, my lovely feline. My amazingly luscious pussycat." His fingers teased her lips in the lewdest, most demeaning manner.
I've never felt so cheap before.
Naampat ang aking mga luhang kanina pa gustong tumulo, tanging galit ang bumabalot sa aking sistema ngayon. Gusto ko siyang sampalin, buti na lang at naawat ko ang aking sarili.
Bigla kong naunawaan ngayon kung bakit siya binaril ni Catherine noon. It's probably like a scene I have experiencing right now—if only i have a gun.
Kunsabagay, hindi ko rin siguro siya kayang saktan. Catherine was a brave woman. I suddenly admired someone I used to hate. For just the thought of King getting hurt is enough to make me feel anger towards the person who caused him that.
Isang malaking katangahan iyon, nauunawaan ko na ngayon.
Sapagkat ang lalaking ito, sa likod ng rangya, yaman, at kapangyarihan, ay isang taong walang pinapahalagaan kundi ang sarili lamang niya. He lived for the pleasures his money and power afforded him.
And I didn't want to be with this man.
I didn't want to love him anymore.
I wanted him to hurt.
I wanted him to hurt as much as he was hurting me.
And the fact that it was more painful than all that was; I couldn't hurt him. I couldn't do anything to this man. He could squish me like a bug.
"Kung hindi ka pala makikipagbalikan sa akin, kukunin ko na lang ang tseke. Iniwan ko kagabi." Dahilan ko na lamang.
Sinubukan kong magtunog-kaswal. Ibinaba niya ang kamay nito. "Get it now, Alex."
Nakita kong nagdilim muli ang mukha niya. "It's a large amount of money, pussycat. For your bonus, I need some bonus for myself as well."
Tumawa ako rito. "You would then have to write a different check."
Walang imik naman siyang pumasok sa kaniyang silid at bumalik sa akin na may dalang dalawang tseke na ngayon na hawak. "How's that?" Sabi nito pagkaabot niya sa akin ng dalawang tseke.
Binasa ko ang nakatala sa tseke, isang nagkakahalagang sampung milyon, at isang beinte mil. "Twenty grand?" Hindi ko mapigilan ang magtanong.
"For half an hour. That's the regular rate for models, I heard. Let's face it, pussycat, you are no model." Walang buhay at malamig na sabi niya.
Isa na namang insulto ang ibinato niya sa akin.
But this time, sisiguraduhin kong hindi na niya ako makikita na nasasaktan sa isang salita lang niya. "Flattery won't work," sabi ko at ibinalik sa kaniya ang isang tseke, saka ako tumalikod.
Malaking halaga na para sa akin ang sampung milyong piso, pero marahil ay barya lang iyon para kay King.
Nang makarating ako sa elevator ay saka ko lang muling tinapunan ng sulyap ang pinto niya. Sarado na iyon. The hallway is peaceful as ever.
Naroon ang puso ko, naiwan sa labas ng pinto ni King. At tuwing lalabas siya roon ay tiyak na matatapakan niya iyong muli. Sapagkat tila hindi na nga ata matatapos pa ang sakit na aking nadarama.
Nagtungo ako sa aking opisina.
Tatapusin ko nang tama ang lahat ng iyon ngayon dahil ayaw ko nang bumalik pa kailanman sa L.V International. Isang bangungot lamang ang nangyari sa akin rito.
Nagtungo muna ako sa HRD at mukhang alam na ng manager na terminated na ang aking kontrata. Binigyan niya ako ng isang kasulatanan na nagsasabi ng ganoon.
Pinapirma niya ako ng ilang dokumento na binasa ko muna ng mabuti bago ko pinirmahan. Pinapakawalan lang ng kasulataan na ito ang hotel sa anumang responsibilidad, na-sumasang-ayon din ako sa termination ng kontrata.
Pagkatapos niyon ay nagtungo ako sa aking opisina.
Salamat sa galit na aking nararamdaman hanggang ngayon dahil nagawa kong hindi umiyak muli. Gusto ko nang makaalis rito. Nang makita ako ng aking sekretarya ay agad itong lumpit sa akin at sinabayan akong naglakad patungo sa aking opisina.
"Ma'am, pinapunta ko si Migz doon."
"I know. You didn't have to." Hindi ko mapigilan ang magtaray dahil sa samot-sariling problema na aking inisiip.
"Ma'am, kasi inaalala lang kita." Paliwanag niya.
"Why? I'm perfectly fine." This time ay hindi ko na napigilan pa na hindi siya tignan ng masama. Feeling ko, ang babaw ko na. Hindi ako 'to. Ayoko na nang ganito.
Hindi na siya muling umimik pa.
Nagpakuha na lang ako ng isang kahon sa kaniya na paglalagyan ko ng aking mga gamit. Nandito rin sa drawer ko ang mga larawan naming dalawa ni King, mga larawan na nagpapatunay na minsan sa buhay ko ay naging masaya rin ako sa piling niya.
Inilagay ko narin ang mga ito sa kahon. Hindi ko kayang itapon o iwanan ang mga ito rito. Ayokong may makakita pa ng mga 'to kung sinumang maglilinis dito sa silid.
"Salamat," sabi ko sa aking sekretarya nang matapos ako sa aking pag e-empake.
"Ma'am, sasamahan na namin kayo ni Migz. Labas tayo, kain tayo."
Parang gusto ko siyang biglang singhalan dahil sa sa pagkakasabi niyang 'yon sa akin. Nakikita ko kasi sa mukha niya ang pagkaawa sa akin.
Pagkaawa at guilt. Parang pinahihiwatig lang niya sa akin ngayon na matagal na siyang may alam sa mga plano ni King sa akin at hindi lang siya nakialam pa.
Sa kung anong dahilan, natagpuan ko na lamang ang aking sarili na pumapayag sa suhestiyon niya sa akin. Dahil na rin siguro sa naalala kong pag-umuwi ako ay mag-isa na lamang pala ulit ako sa aking apartment. At iyon ang pinakaayaw kong pakiramdam. Ayaw kong mapag-isa.
"Okey. I will wait for you." Sabi ko na lamang.
"Sige, Ma'am. Mga thirty minutes lang. Kung gusto ninyo, mauna na kayo sa parking lot. Nandoon na si Migz."
Tumango na lamang ako bilang sagot.
Nang makarating ako sa parking area ay nakita kong naroon nga ang lalaki. Nakikita ko sa itsura niya na wala siyang kayang sabihin or mahanap na sasabihin sa akin, hanggang sa wakas ay nagsalita na rin siya.
"I'm really sorry, Ma'am. Siyempre may alam ako noon, pero hindi ko sinabi sa'yo dahil alam kong wala ako sa lugar." Sincere na sabi niya sa akin. Masasabi kong nagsasabi siya ng totoo at naiintindihan ko 'yon.
Hanggang sa hindi ko napigilan ang mapaiyak muli. Agad siyang lumapit sa akin at tinapik niya ang kaniyang balikat. God, I needed a shoulder to cry on.
"I hate him. I just hate him."
Pumasok kami sa kaniyang sasakyan at doon na lamang hinintay si Keith na agad naman din dumating gaya ng sabi niya sa akin. Masasabi kong nakasuporta naman sila sa akin, hanggang maunawaan kong nasisira ko na ata ang gabi nila dahil sa paulit-ulit kong sinasabing "I hate him."
"I'm sorry, guys."
Mapang-unawang ngiti ang naging tugon nila sa akin. Ito lang siguro ang kagandahang nangyari ngayon. Nakatagpo ako ng dalawang bagong kaibigan. Cruel as it might seem, I thought it was not worth it.
