Lessons from the Badboy

44. Frozen Motorics

*Gebruik de sound hierboven voor een betere lees ervaring. *

Ik kom aan bij Wyatt zijn huis. De poort staat nog een kier. Dat is wel gek. Normaal gesproken sluit je de poort toch als je binnen bent? Misschien is hij het vergeten who knows. Ik kijk naar het massive huis voor me en krijg een naar gevoel. Ik denk terug aan het etentje die ik hier met de ouders van Wyatt gehad heb. Ik weet nog dat de afschuwelijke man, sorry, Wyatt's vader me zo afkraakte en voor schut zette. Het was geen aardige man nee.
Maar ja, gezien Wyatt's reputatie was het geen geheel slecht gemaakte opmerking. Ik bedoel het had zomaar gekund. Ik zucht en loop door de poort richting het huis. Op een of andere manier vind ik het raar om zomaar hier te zijn. Hij heeft waarschijnlijk helemaal geen behoefte aan mij na een hele dag vol met mijn aanwezigheid. Maarja, dan moest hij zijn sleutels maar niet vergeten.

Ik kijk voor me uit en zie dat de voordeur ook open staat. Je poort open laten is één ding, maar je voordeur open laten doe je niet zomaar. Met een ongerust hart loop ik snel naar de voordeur. Ik klop zachtjes. "Wyatt?" Zeg ik zachtjes.

"KANKER OP UIT MIJN LEVEN!" Hoor ik hard van boven komen. Ik schrik en deins achteruit. Het is de stem van Wyatt. Ik heb hem nog nooit zo gehoord. Zo vol met haat en woede. Enorm veel woede. Misschien moet ik later maar terug komen. Ik bijt op mijn onderlip en besluit mezelf om te draaien en weg te lopen. Terwijl ik naar het hek loop merk ik dat mijn hand trilt en mijn hart bonkt in mijn keel. Er is iets aan de hand, ik voel het.

Het volgende moment hoor ik een schot. Ik slaak een gil. Ik draai me om en ren terug naar de deur. Straks is hij gewond. Straks is Wyatt gewond. Alle scenarios vliegen door mijn hoofd en ik wordt beladen met een gevoel van angst. De ergste angst die ik ooit gevoeld heb. En ik weet niet wat me bezielt, maar ik ren de trap op op zoek naar het geluid.

En op dat moment versteen ik.

Meneer Thompson ligt in een kamer, op de grond, zonder beweging in een kleine plas met bloed.

In de deuropening staat Wyatt met een trillende arm en een getrokken wapen. Ik hou mijn adem in, geen idee hoe ik moet reageren.

Vanuit de kamer klinkt een schreeuw van verdriet. Ongetwijfeld mevrouw Thompson. "Wy..att?" fluister ik in de hoop dat hij me niet gehoord heeft.

Wyatt draait zijn hoofd om en kijkt me met geschrokken ogen aan. Hij had me hier totaal niet verwacht. "Raven.." zegt hij zachtjes. Hij laat zijn geweer vallen. Ik kijk hem met grote aan en ik slik.

"Raven, ga weg. Je kan hier niet zijn," zegt hij nu boos. Alles in mij wilt wegrennen. Wilt hier zo ver mogelijk vandaan gaan en er nooit meer aan terug denken. Ik kijk op de grond en ik zie het levenloze lichaam van meneer Thompson. Mijn blik wendt terug naar Wyatt. Er staat een soort kwaadaardige blik op zijn gezicht. Dit is niet Wyatt. Dat kan niet.

Ik open mijn mond om wat te zeggen, maar er zijn geen woorden voor wat ik voel. De woorden zijn nog niet uitgevonden. "Raven. Donder op!" Zegt hij nu nog bozer en hij komt boos mijn kant op lopen.

Ik ben bang dat hij me iets aan zal doen. Zou die dat doen? Dezelfde Wyatt waar ik zo goed mee ben.

"KANKER OP RAVEN." Zijn pas versneld, maar er is nog steeds geen enkele spier in mijn lichaam die denkt aan bewegen. Alsof al mijn motorische zenuwen bevroren zijn.

Hij stopt vlak voor me. Ik kijk op en zie de boze ogen van Wyatt door de mijne branden. Ik zie de haat in zijn ogen en ik besef me dat hij zijn emoties nu op mij afreageert. Is dit het dan? Gaat hij mij pijn doen? Wat een verschrikkelijke beslissing om hier te komen. Ik blijf staren en beslis dat ik hem niet meer zo kan zien. Dat ik hem niet wil zien. Dus ik sluit mijn ogen.

Zijn cologne maakt plaats in mijn hart en ik voel zijn warme adem in mijn gezicht blazen. Kippenvel springt op mijn armen en ik denk terug aan zijn lach. Zijn mooie lach. Ik denk aan zijn hoe zijn zachte lippen een soort elektriciteit creëerde wanneer ze de mijne raakten. Aan hoe mijn hart een slag oversloeg elke keer wanneer zijn edelsteen-groene ogen de mijne vasthielden in zijn blik. O god, deze jongen is als een drugs voor mijn hart, want zelfs nu, ja zelfs nu wil ik die lach zien, en een bliksemschicht vol elektriciteit creeëren.

"Ga alsjeblieft weg Raven.." fluistert Wyatt. Ik ontwaak uit mijn trance en open mijn ogen. De haat in zijn ogen zijn verdwenen en hebben plaats gemaakt voor verdriet. De spieren in mijn gezicht onspannen. Hij is helemaal niet kwaadaardig, hij probeert me gewoon weg te jagen. Zijn gezicht staat vol met pijn, ookal probeert hij het te verbergen.

Wyatt realiseert dat ik niet meer bang voor hem ben en draait zijn hoofd gepijnigd weg.

Ik weet niet wat ik moet zeggen of wat ik moet doen, maar het eerste wat ik wil en wat ik denk wat moet is hem tegen me aan te trekken.

"Kom hier," fluister ik tegen hem. Hij schudt hevig zijn hoofd en balt zijn vuisten.

Iets in mij zegt me dat hij het niet meent. Ik pak hem vast en besluit hem niet meer los te laten.

Wyatt's bevroren houding ontspant en ik hoor voorzichtige snikken uit hem komen. Hij zakt door zijn knieën en begint te huilen. Ik pak hem stevig vast. "Het komt goed Wyatt. Ik beloof het." Ik weet niet wat ik moet zeggen en mijn ogen beginnen te wateren als ik denk aan de consequenties. Als ik moet denken aan de jaren dat ik hem niet meer zal zien. Hoe ik hem ga verliezen aan de gevangenis. Ik vecht tegen mijn tranen en de brok in mijn keel. Ik moet nu sterk zijn voor hem. Hij huilt in mijn armen en er lijkt geen einde aan. Dit moest vast en zeker een duistere strijd in hem geweest zijn, die hij duidelijk verloren heeft.

 Na weet ik voel hoe lange tijd zagen we mevrouw Thompson uit de kamer komen. Met een gebroken stem was ze naar ons toe gekomen. "Wyatt we gaan je opa bellen. Hij kan dit oplossen."

"Hoe gaat hij dit oplossen? Zijn eigen zoon ergens het water in gooien?" Had Wyatt emotieloos geantwoord. 

Mevrouw Thomspon schudde haar hoofd. "Niet die opa. De opa van je vader Wyatt. Massimo Denaro. "

Wyatt keek zijn moeder bedenkelijk aan en ik kon de puzzelstukjes maar nauwelijks bij elkaar leggen. Was meneer Thompson niet zijn echte vader? Waar was zijn echte vader dan wel?

Mevrouw Thompson keek ons beide met bezorgde ogen aan. "Ik denk dat het tijd is voor het verhaal van de dood van je vader Wyatt."