Lessons from the Badboy

33. Niets is wat het lijkt

Ik raad je aan dit hoofdstuk te lezen met het liedje So Cold - Ben Cocks. 

Ik heb hem ook voor je hierboven gezet.

Wyatt's POV'

Ik loop door de donkere straten heen, onderweg naar huis. Ik weet niet wat me bezielde. Waarom moest ik daarheen gaan? Misschien moest ik gewoon weg van dat verziekte huis. 

De regendruppels vallen op mijn gezicht. Geïrriteerd loop ik door naar mijn straat. De lampen in mijn huis branden als één van de weinige nog op dit tijdstip. Naarmate ik langs de huizen loop zie ik een gezin binnen in hun woonkamer zitten. Ze leken gezellig televisie te kijken. Snel wendt ik mijn blik weg. Ik wil niet de persoon zijn die naar binnen kijkt. 

Ik loop mijn erf op nadat ik de poortcode ingevoerd had. Geen seconde later hoor ik een vrouwelijke gil en een dreun die van binnen lijken te komen. Ze zou hier niet zijn nu? Gotverdomme. Ik ren naar de voordeur en pak mijn sleutels uit mijn jas en open snel de deur. 

Zodra ik binnen ben ren ik naar de kern van herrie. Midden in de kamer vind ik de man die mijn moeder een klap in haar gezicht geeft. 

"Kankerlijer!" Schreeuw ik. Met schrik kijkt mijn moeder me aan. Ook mijn vader kijkt me aan. Ik geef hem een harde duw en ga voor mijn moeder staan. 

"Lieverd, hou op!" Schreeuwt mijn moeder door haar tranen op. "Hou je mond en ga naar je kamer mam." Ze aarzelt. "NU!" Schreeuw ik. Snel vlucht ze de kamer uit. Mijn vader begint te lachen. "Kleine jongen, waar bemoei jij je mee," lacht hij door. "Wie denk je dat je bent? Hoe durf je dat te doen," sis ik door mijn woede heen. Mijn aggressie houdt ik bijna niet meer in de hand. 

"Ik denk dat we dat taalgebruik van jou is moeten afleren, vies klein kankerjong dat je bent," zegt hij. 

Het is altijd hetzelfde gezeik. Mijn moeder komt thuis wanneer ze niet thuis moet zijn en mijn vader mishandeld haar. Niet eens onder invloed. Dat is nog het ergste, hij is sober en bewust van elke actie die hij doet. Hij houdt niet van mijn moeder. Hij wilt haar leven gewoon zo moeilijk mogelijk maken. 

De grijns op zijn gezicht maakt me zo ongelofelijk kwaad en ik voel iets in me knappen. Ookal is hij breder en groter dan ik. Ik geef hem een harde stoot op zijn gezicht en ik weet dat ik niet meer op kan houden. "Jij bent de grootste klootzak die er is," sis ik en ik geef hem nog een klap op zijn neus. Hij lijkt zijn evenwicht te verliezen en wankelt achteruit. Bloed stroomt uit zijn neus. Voordat hij de kans krijgt om me ook maar aan te kijken stomp ik hem in zijn maag gevolg met een hoek tegen zijn slaap. Hij valt op de grond. Snel ga ik op hem zitten en kijk ik hem aan. 

"Waag het niet om nog één keer mijn moeder aan te raken." Hij lacht en ik geef hem weer een klap in zijn gezicht. Net voordat ik een andere klap wil geven voel ik een steek in mijn arm. Ik kijk en ik zie dat hij een klein zakmes in mijn arm gestoken heeft. 

Afgeleid krijg ik een stoot tegen mijn oog. Ik val van hem af en belandt op het randje van de lage tafel. Ik voel de pijn door mijn hoofd bonzen en de adreline door mijn aderen stromen. 

Mijn vader staat op kijkt me aan. "Mietje, je lijkt op je vader. Als je niet oppast belandt je nog sneller op zijn plek dan bedoeld is." Ik kijk hem aan en zie wazig. Hij komt dichtbij mijn gezicht staan. "Je lijkt meer op mij dan je zou willen." "Er is niks aan mij dat op jou lijkt," sis ik. Ik friemel het zakmes uit mijn arm zonder dat ik al teveel laat merken hoeveel pijn het doet. Hij lacht en loopt weg. 

Alles in mij wilt zich weer tot hem wenden en hem slaan tot hij ze niet meer voelt. Maar ik moet verstandig zijn en voor mijn moeder niks doen. Ook zie ik nog niet helemaal helder. Ik wacht tot hij de kamer uit loopt en hem naar zijn kamer hoor lopen. Voorzichtig sta ik op en ik wacht tot ik mijn evenwicht terug gevonden heb.

Ik ben zo boos dat ik mijn moeder niet kan beschermen tegen hem. Natuurlijk heeft mijn ma een fout gemaakt door vreemd te gaan. Ik ben natuurlijk niet zijn kind. Maar weggaan was ook geen optie. Mijn 'vader' is een belangrijke zakenman in de gehele wereld. Hij heeft vaak genoeg mijn moeder bedreigd om haar en mijn leven moeilijk te maken als ze weg zou gaan. 

Ik hoor mijn moeder snel van de trap lopen en naar me toe rennen. "Lieverd, het spijt me zo!" Zegt ze huilend. "Je had niet thuis moeten komen!" Schreeuw ik naar haar. Ze krimpt in elkaar en ik krijg meteen spijt dat ik tegen haar schreeuwde. "Sorry, het is gewoon, ik kan je niet beschermen als jij hier bent zonder mij." Ze knikt. "Je hebt gelijk, ik wilde gewoon wat ophalen voordat ik naar de zaak ging," zegt ze zachtjes.

"Is het nieuwe bed nog heel?" Vraag ik met een flauwe glimlach. Ze lacht. "Duh." 

"Heb je pijn mam?" Vraag ik bezorgd. Ze schudt haar hoofd. "Nee, het is niks." 

"Je kan net zo goed hier blijven vannacht," zeg ik tegen haar. Ze knikt en geeft me een kus. Ze loopt naar boven met haar kleine tengere lichaam. Ik sluit mijn ogen en ik denk aan Raven. Ik hoop dat haar date met die jongen haar goed gedaan heeft. Ik vraag me alleen af wat die blik was op haar gezicht. 

Ik kijk naar de kast waar een fles met drank staat. Ik loop er naar toe, vul een glas en giet hem achterover. Het koude brouwsel laat een warm brandend gevoel achter in mijn keel en maag. Ik vul het glas opnieuw. 

Ik haat het gevoel wat ik nu voel. Ik heb pijn. Pijn van binnen. Alsof ik haar verloren heb. Ik neem nog een slok. Het is stil en een koude rilling vormt zich over mijn lichaam. Raven is gewoon een slet. Ik neem een grotere slok. Mijn hoofd bonkt en mijn handen trillen. Het is niet dat ik iets voor haar beteken? Ik ben gewoon een speeltje voor haar om op te oefenen. Ik giet het glas achterover en staar naar het glas. Ze speelt met je gevoelens. Woede komt in me op en ik gooi het glas tegen de muur. 

Ik pak de fles en ga op de bank zitten. Het is niet dat ik gevoelens voor haar heb of iets, maar ik voel me gewoon prettig met haar om me heen. Ik neem nog een slok. Ik heb me lang niet op me gemak gevoeld. Niet hier, niet ergens anders, behalve met haar. 

Maar zij is verliefd op hem. En ik zal haar alleen maar breken. Tenslotte had me vader geen ongelijk dat ik op hem lijk. Ik vernietig alles op mijn pad.

Ik kijk op mijn telefoon en zie dat ik een berichtje heb van Raven.

'Hey, wat was er aan de hand? Ik zag je me je maar je keek boos? Is er iets gebeurd?' 

Ik staar naar het bericht en besluit niet te reageren. Nog 5 lessen en ik zal haar verwijderen uit mijn bestaan. Doen alsof ik haar nog nooit gekend heb. Ik sluit mijn telefoon en neem nog een slok.

Na een uur of twee is de fles leeg. Mijn hoofd bonkt, mijn ogen zijn wazig, mijn gedachten verdwijnen en alles wordt zwart.